#تفسیر_قرآن نکته تفسیری صفحه ۲۹۸: غرور ثروت آیات ۳۲ تا ۴۴ : در این آیات، خداوند به سرگذشت عبرت انگیز فرد ثروتمندی اشاره می کند که مال و ثروت فراوانش، او را چنان مست و مغرور کرده بود که به پند و نصیحت هیچ کس گوش نمی کرد و خودش و دارایی اش را جاودانی و نابودنشدنی می پنداشت. او دو باغ سرسبز انگور داشت که دور تا دور آن ها را درختان خرما پوشانده بود و در میان آن باغ ها نیز زمین کشاورزیِ حاصل خیزی وجود داشت و نهری پرآب روان بود و محصول فراوان و پربرکتی از آن باغ ها و مزرعه به ‏دست می آمد؛ امّا آن مرد ناسپاس، به جای اینکه خدای نعمت‏بخش را در نظر بگیرد، خیال می کرد که این همه نعمت به سبب مقام و ارزش او در اختیارش قرار گرفته و همیشه برای او باقی می ماند. از این ‏رو به اطرافیان خود فخر می فروخت؛ مخصوصاً به فرد باایمانی که گاهی با او نشست و برخاست داشت، می گفت: مال و ثروت من از تو بیشتر است و حامیان من، نیرومندتر از تو و اطرافیان تو هستند! البتّه جنونِ او به اینجا تمام نمی شد و چون خیال می کرد که باغ و دارایی اش هرگز از بین نمی رود، برپایی قیامت را هم انکار می کرد و با خنده می گفت؛ اگر قیامتی هم باشد، بهتر از این باغ ها را خواهم داشت! همنشین باایمان او امّا از سر دوستی و خیرخواهی، او را پند می داد و لطف خدا را به او یادآوری می کرد. او به خدایی اشاره می کرد که انسان را از ذرّه ای ناچیز آفریده و به موجودی قوی و باشعور تبدیل کرده است؛ خدایی که هیچ شریکی ندارد و تمام هستی در اختیار اوست و ثروت و دارایی همگان، از آنِ اوست و او با توجّه به حکمت و مصلحت خود، برای مدّتی کوتاه در اختیار بندگانش قرار داده است. غرورِ ثروت امّا چنان در وجود آن مرد ریشه کرده بود که این پندها در جانش تأثیری نمی گذاشت. سرانجام مهلت آن مرد به پایان رسید و فرمان مجازات او صادر شد. شبی که پرده‏ ی سیاه تاریکی همه جا را فرا گرفته بود، عذاب الهی نازل شد و صاعقه ای مرگبار یا توفانی کوبنده و وحشتناک یا زلزله ای ویرانگر و هول انگیز در لحظات کوتاهی آن باغ های پرطراوت و مزرعه‏ ی زیبا را در هم کوبید و چیزی از آن باقی نگذاشت. صبحگاهان که صاحب باغ مانند همیشه با غرور و خودپسندی برای سرکشی به باغ هایش آمده بود، بهت زده شد. نمی دانست که در خواب است یا در بیداری. قصرهای خیالاتش یکسره فرو ریخته و خاکستر یأس و نومیدی بر ویرانه های آن قصرها نشسته بود. در این هنگام، او از شدّت اندوه، کف دست هایش را به هم مالید و به یاد ناسپاسی ها و بی خردی هایش افتاد. آری، در این هنگام دریافت که فرمانروا و سرپرست واقعی جهان کیست؛ کسی که مرگ و حیات همه چیز به دست اوست و دارایی های هر کس، از آنِ اوست. سعدی شیرازی چه زیبا سروده است: «بر مال و جمال خویشتن تکیه مکن/ کان را به شبی برند و این را به تبی».

سالروز شهادت شهید علیمردان خان بختیاری را باید زنده کرد علیمردان خان به همراه مادرش بی بی مریم دختر حسینقلی خان ایلخانی از جنگ جهانی اول به بعد سال ها با استعمار انگلیس و قاجار تا برسد به رضا شاه مبارزه کردند و در این مسیر نیز اعدام و به شهادت رسید. ایل بختیاری همواره در همه رویدادهای تاریخی ایران حضور ایلاتی و سازمان یافته ای داشته که این در نوع خود بی نظیر بوده است. آن ها نقش بسیار مهمی در فتح تهران و سرنگونی محمد علی شاه قاجار داشتند. علی مردان خان بختیاری بعد از قیام بر علیه رضا شاه پهلوی و تصرف مناطقی از خوزستان و چهارمحال و بختیاری و خوزستان در نهایت با خیانت و فریب رضا شاه که امنیت او را تضمین کرده بود روانه زندان و بعد از آن اعدام شد

🎥 هنر آسمانی زندگی کردن 🎙 #استاد_عزیزی ⏱ #سخنرانی 📺 #تصویری ┄┄┅═✧❁🎙❁✧═┅┄

─═ঊ 🦋🍃🔮🍃🦋ঊ═─ چهل حدیث از امام جعفرصادق (علیه السلام) #حدیث_بیست_و_هفتم: تصافحوا فإنها تذهب بالسخيمة امام جعفر صادق (علیه السلام): با يكديگر مصافحه كنيد ، زيرا مصافحه كينه را مي برد. 📚 اصول كافي ، ج ۳ ، ص ۲۶۴ #حدیث_روز @dokhtaranebeheshtiy

#تفسیر_قرآن نکات تفسیری صفحه ۲۹۹: اعمال نیکِ ماندگار: زندگی انسان ها با همه‏ ی تفاوت هایشان از یک نگاه مانند یکدیگر است؛ تولد، کودکی، نوجوانی، جوانی، میان سالی، پیری و مرگ. البته ورود از یک مرحله‏ ی عمر به مرحله‏ ی دیگر، به آرامی و بی سروصدا صورت می پذیرد و چندان ملموس نیست. از این ‏رو خداوند در آیه‏ ی ۴۵ با نمونه ای ساده که برای همه‏ ی ما آشناست، زندگی دنیا را معرفی می کند. به فرموده‏ ی این آیه، دنیا مانند زمینی است که با بارش باران، سبز و حاصل خیز می شود و در نظر بینندگان جلوه و خودنمایی می کند؛ امّا پس از مدّتی، خزان فرا می رسد و آن گیاهان سرسبز، خشک و شکننده می شوند؛ به‏ طوری ‏که بادهای پاییزی آن ها را به این سو و آن سو می پراکنند. بی شک بسیاری از ما این پدیده را بارها تجربه کرده ایم؛ بسیاری از درختان را دیده ایم که در بهار جوانه می زنند و در پاییز برگ هایشان را از دست می دهند و در زمستان، مانند تکه چوبی خشک و پوسیده می شوند. آری، ما نیز یک روز مانند غنچه‏ ی نوشکفته، کودک هستیم؛ بعد همچون گلی پرطراوت به جوانی می رسیم؛ سپس مانند گیاهان پاییزی، رو به پیری و ناتوانی می نهیم؛ و پس از آن، مانند گیاهان زمستان، خشک و بی جان می شویم؛ و پس از چند صباحی، استخوان های پوسیده مان به خاک تبدیل می-شود. این واقعیتی است که چه خوشمان بیاید و چه بدمان بیاید، با آن روبه رو هستیم. از این رو آفریدگار مهربان ما در آیه‏ ی ۴۶ به ما یادآوری می کند که هرچند دارایی انسان و فرزند و خانواده اش، دل چسب و دوست داشتنی هستند، دیر یا زود از دست می روند، و تنها چیزی که برای انسان باقی می ماند، رفتار و کردار اوست. پس چه خوب است که بیشترین تلاش انسان، برای انجام کارهای شایسته باشد؛ کارهایی که تا ابد با او همراه هستند و از او جدا نمی شوند. گفتنی این که (اَّلبّْقِیّْتُ الصُّلِحّْتُ) (اعمال نیک ماندگار)، همه‏ ی کارهای خوب را شامل می شود؛ امّا در روایات اهلبیت، از برخی از کارها و اعمال نیک ماندگار به طور خاص نام برده شده و تأکید شده که این کارها، تأثیر ویژه ای بر سعادت جاودان انسان دارند؛ مانند گفتن برخی از ذکرها، خواندن نماز شب و دوست داشتن اهل بیت. بر اساس روایات، مال و فرزندان که در آیه‏ ی ۴۶ ، زیور و زینت زندگی دنیای ناپایدار معرفی شده اند، می توانند با قرار گرفتن در راه خدای پایدار، به اعمال نیک ماندگار تبدیل شوند؛ چنان که در روایتی از پیامبر گرامی اسلام می خوانیم: «هنگامی که آدمی زاد می میرد، کارهایش به پایان می رسد؛ مگر سه چیز[که از آن ها سود می برد]: ۱ـ فرزند شایسته ای که برای او دعا کند؛ ۲ـ علم و دانشی که از خود به جای گذارد و مردم از آن سود برند؛ ۳ـ صدقه ای که آثار آن پیوسته ادامه داشته باشد [مانند ساختن درمانگاه ها، پرورشگاه¬ها و ...].»