شخصیتِ آدمیرو که رابطهتون باهاش تموم شده تخریب نکنید، دربارهش بد نگید، بهش توهین نکنید، سرتاپای اون آدمو به لجن نکشید، پشتسرش، چه راست چه دروغ، صحبت نکنید، داستانِ زندگیِ شما و آدمای زندگیتون قابل احترامن، حتی اگر تهش به جای خوبی ختم نشده باشه.
نباید یادتون بره که “اهمیت” رو باید تو رفتار آدما دید، وگرنه که آدم خیلی حرفا میزنه.
نباید بعد ۱ سال بیای بگی “سلام بی معرفت، حال نمیپرسی و اینا”. خودت چرا تو این یه سال نپرسیدی؟
نباید بیشتر از ظرفیت آدما بهشون خوبی کنی. حالا بعدش بیا ثابت کن که خر نیستی.
نباید به اونی که میدونید براش مهمید بی محلی کنید و از قصد پیام هاشو دیر سین کنید.
یه قسمتی تو رابطه هست، که دو طرف اون خوبی هایی که در حق همدیگه کردن رو، یکی یکی میگن. از اونجا به بعد دیگه هیچی مثل قبل نمیشه.
نباید من “تمامِ خودمو” برات بذارم، ولی تو “یک دهم خودتم” برام نذاری.
کل زندگیم سعی کردم وانمود کنم که لوس نیستم ولی واقعیت اینه نه تنها خیلی لوسم بلکه هر ثانیه نیاز به ناز نازی و بوجیموجی شدن دارم.