#باز_هم_فیلترینگ؟! ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا فیلترینگ در ایران یک مسئله مستمر است که از زمان‌های گذشته وجود داشته و در هر دوره‌ای دولت‌ها #سیاست‌های خاص #إعلامی و #إعمالی متفاوتی در این زمینه داشته‌اند. طرح این موضوع بعضا با #انگیزه_های_مختلفی همچون حقوق بشری، معنوی و اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی، امنیتی و اقتصادی و بعضا با انگیزه های سیاسی، تبلیغاتی و عوام فریبی همراه بوده است. در عین حال، این مسئله با ادعای کاسبی‌های مرتبط با ابزارهای فیلترشکن و تجارت غیرقانونی در اینترنت نیز پیچیده‌تر شده‌است. 👌پوشیده نیست که باید با اینگونه مسایل حساس که جنبه های مختلفی از حیات بشر را –اعم از معنوی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، امنیتی و...- تحت تاثیر خود قرار می دهد، فارغ از انگیزه های پوپولیستی و تبلیغاتی و #با_روشهای_علمی_و_واقع_بینانه برخورد کرد. بدین منظور، سعی داریم با بهره گیری از فناوری #هوش_مصنوعی (IA) در #سلسله_یادداشتها یی به بررسی برخی از زوایای مهم مسئله پرداخته، #تجربه_های_جهانی در این زمینه را مرور کرده و در نهایت -در حد وسع خود- به تحلیل یا تجویزی جامع دست یابیم. ا.ش #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_اول: عواقب نبود نظارت و محدودیت‌های معقول در فضای مجازی از منظر IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا اگرچه آزادی بیان و دسترسی آزاد به اطلاعات از اصول مهم دموکراسی و حقوق بشر هستند، اما نبود نظارت و محدودیت‌های معقول در فضای مجازی نیز می‌تواند عواقب خطرناکی داشته باشد که ای بسا حقوق بشر را نیز با خطر مواجه کند. در ادامه به برخی از این عواقب اشاره می‌شود: 1. افزایش دسترسی به محتواهای خطرناک: - با حذف فیلترینگ، افراد می‌توانند به محتوای غیرقانونی و خطرناکی مانند پورنوگرافی کودکان، مواد مخدر، و محتواهای مرتبط با تروریسم و افراط‌گرایی دسترسی پیدا کنند که می‌تواند به افزایش جرائم و رفتارهای خطرناک منجر شود. 2. تشدید انتشار اطلاعات نادرست: - عدم نظارت می‌تواند منجر به افزایش انتشار اخبار و اطلاعات نادرست (fake news) شود که می‌تواند به بی‌اعتمادی عمومی، تنش‌های اجتماعی و حتی خشونت منجر شود. 3. نقض حریم خصوصی و سرقت داده‌ها: - فضای بدون نظارت می‌تواند به افزایش سرقت هویت و نقض حریم خصوصی افراد منجر شود، زیرا کاربرانی می‌توانند به راحتی اطلاعات شخصی دیگران را جمع‌آوری و سوءاستفاده کنند. 4. اقدامات تروریستی و افراط‌گرایی: - عدم کنترل بر محتوا می‌تواند به گسترش ایدئولوژی‌های افراط‌گرایانه و دعوت به اقدام از سوی گروه‌های تروریستی منجر شود، زیرا آن‌ها می‌توانند به راحتی از فضای مجازی برای جذب نیروی تازه استفاده کنند. 5. رشد فرهنگ نفرت و تبعیض: - فضای بدون محدودیت می‌تواند به ترویج فرهنگ نفرت، تبعیض و نژادپرستی کمک کند، که ممکن است منجر به تحریک خشونت و درگیری‌های اجتماعی شود. 6. پیشرفت ناخواسته از سوی گروه‌های مجرمانه: - گروه‌های مجرمانه می‌توانند از فضای بدون نظارت برای ارتکاب جرائم بیشتری مانند کلاهبرداری، سو استفاده جنسی و قاچاق مواد مخدر استفاده کنند. 7. خطر برای کودکان، نوجوانان و افراد آسیب پذیر فرهنگی: - عدم محدودیت می‌تواند به دسترسی آسان‌تر افراد آسیب پذیر فرهنگی نظیر کودکان و نوجوانان به محتوای نامناسب و خطرناک منجر شود، که تأثیرات منفی بر روی سلامت روان و تربیت آن‌ها خواهد داشت. 8. سوءاستفاده از اطلاعات شخصی: - در فضای بدون نظارت، هکرها و مجرمان سایبری می‌توانند به راحتی به اطلاعات شخصی دسترسی پیدا کنند و از آن‌ها برای مقاصد کلاهبرداری یا شناسایی قربانیان استفاده کنند. 9. کاهش اعتماد عمومی: - عدم نظارت و فیلترگذاری می‌تواند موجب کاهش اعتماد عمومی به دولت و نهادهای قانونی شود، زیرا مردم ممکن است احساس کنند که امنیت و حریم خصوصی آن‌ها به خطر افتاده است. 10. انهدام پایداری اجتماعی: - فضای مجازی به عنوان یک ابزار ارتباطی و تبادل اطلاعات می‌تواند در ایجاد ناهنجاری‌های اجتماعی و ناپایداری‌های سیاسی نقش مهمی ایفا کند، اگر بدون نظارت و مدیریت مناسب باقی بماند. نتیجه‌گیری اگرچه آزادی بیان و دسترسی آزاد به اطلاعات از اصول مهم دموکراسی و حقوق بشر هستند، اما نبود نظارت و محدودیت‌های معقول در فضای مجازی می‌تواند عواقب خطرناکی داشته باشد. از این رو، تعامل بین آزادی‌های فردی و حفاظت از امنیت عمومی باید به گونه‌ای متوازن باشد تا از هر دو جنبه بهره‌برداری شود. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_دوم: رویکردهای جهانی در #محدودسازی_دسترسی به محتواهای ممنوعه بنا به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا در کشورهای مختلف، اقدامات متنوعی برای محدود کردن دسترسی به محتوای نامناسب در فضای مجازی و اینترنت انجام می‌شود. برخی از این اقدامات عبارتند از: 1. فیلترینگ محتوا: بسیاری از کشورها، وب‌سایت‌ها و محتوای آنلاین را فیلتر می‌کنند. این کار معمولاً شامل مسدود کردن وب‌سایت‌های حاوی مواردی مانند پورنوگرافی، خشونت، مواد مخدر و محتوای ضد دولتی است. 2. قوانین و مقررات: دولت‌ها قوانین خاصی را برای کنترل محتوای آنلاین تصویب می‌کنند. این قوانین می‌توانند شامل مجازات برای تولید و انتشار محتوای نامناسب باشند. 3. نظارت و ردیابی: برخی کشورها برای نظارت بر فعالیت‌های آنلاین کاربران، ابزارهای ردیابی و نظارت را به کار می‌برند. این اقدامات می‌توانند شامل بررسی تاریخچه مرورگرها و استفاده از نرم‌افزارهای نظارتی باشد. 4. آموزش و اطلاع‌رسانی: برخی از کشورها همچنین به آموزش کاربران درباره خطرات محتوای نامناسب و راهکارهای ایمن‌سازی آنلاین می‌پردازند. 5. نهادهای تنظیم‌کننده: برخی کشورها نهادهای خاصی را برای نظارت بر محتوای اینترنتی و بررسی شکایات تشکیل می‌دهند. 6. محدودیت‌های سنی: برخی از وب‌سایت‌ها با استفاده از سیستم‌های تأیید سن، دسترسی به محتوای نامناسب را برای کاربران زیر سن خاصی محدود می‌کنند. 7. تعامل با ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت: دولت‌ها ممکن است با ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت همکاری کنند تا محتواهای غیرمناسب را شناسایی و مسدود کنند. 8. استفاده از تکنولوژی‌های هوش مصنوعی: برخی کشورها و شرکت‌ها از الگوریتم‌های هوش مصنوعی برای شناسایی و مسدود کردن محتوای نامناسب به صورت خودکار استفاده می‌کنند. 9. برنامه‌های والدین: نرم‌افزارها و ابزارهای کنترلی برای والدین به منظور محدود کردن دسترسی فرزندان به محتواهای نامناسب و مدیریت زمان استفاده از اینترنت وجود دارد. 10. توسعه محتواهای بدیل: ایجاد و ترویج محتوای سالم و آموزشی به عنوان گزینه‌هایی جایگزین برای محتوای نامناسب، می‌تواند کمک‌کننده باشد. 11. همکاری بین‌المللی: کشورها می‌توانند با یکدیگر همکاری کنند تا به تعدیل و مسدودسازی محتوای غیرقانونی و نامناسب بپردازند و تجارب مؤثر را به اشتراک بگذارند. 12. تشویق آگاهی عمومی: برگزاری کمپین‌های عمومی برای افزایش آگاهی مردم درباره خطرات محتوای نامناسب و روش‌های امن استفاده از اینترنت. 13. توسعه فیلترهای محتوایی برای نرم‌افزارها: ایجاد فیلترها برای برنامه‌های پیام‌رسان و شبکه‌های اجتماعی به منظور نظارت بر محتوای ارسال‌شده. 14. روش‌های شکایت و گزارش‌دهی: توسعه سیستم‌های کارآمد برای گزارش محتوای نامناسب به مراجع قانونی و ارائه‌دهندگان خدمات. 15. آپدیت مداوم نرم‌افزارها و سیستم‌ها: به‌روزرسانی مداوم تکنولوژی‌های فیلترینگ و نظارتی برای مقابله با روش‌های جدید تولید و انتشار محتواهای نامناسب. 16. قوانین حفاظت از اطلاعات: وضع قوانین برای حفاظت از داده‌های کاربران و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به اطلاعات شخصی آنها که ممکن است برای تولید محتوای نامناسب استفاده شود. 17. ملاحظات فرهنگی و اجتماعی: توجه به ملاحظات فرهنگی، اجتماعی و مذهبی در تعیین محتوای مناسب و نامناسب و تطبیق شیوه‌های کنترلی با نیازها و ارزش‌های جامعه. معمولا در خیلی از کشورها ترکیبی از این اقدامات إعمال می شود که می‌تواند به ایجاد یک محیط آنلاین ایمن‌تر و کنترل بهتر بر محتوای موجود در اینترنت کمک کند. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_سوم: رویکردهای جهانی در خصوص محدودیت‌ها و #ممنوعیت‌های_انتشار_مطالب در فضای مجازی به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا انتشار مطالب در فضای مجازی می‌تواند به دلیل قوانین و فرهنگ‌های متفاوت در کشورهای مختلف با محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی مواجه شود. در زیر به برخی از این موارد اشاره می‌شود که معمولاً در بسیاری از کشورها ممنوع یا محدودیت‌هایی برای آن‌ها وجود دارد: 1. محتواهای غیراخلاقی و پورنوگرافی: - بسیاری از کشورها به شدت قوانین دقیقی در مورد محتوای پورنوگرافی، به ویژه پورنوگرافی کودکان، دارند و نشر این نوع محتوا به شدت مجازات می‌شود. 2. نفرت پراکنی و تبعیض: - محتواهایی که شامل نفرت پراکنی بر اساس نژاد، مذهب، جنسیت یا هر ویژگی دیگری باشد، اغلب در کشورها ممنوع است. این نوع از محتوا می‌تواند به تشدید تنش‌های اجتماعی و خشونت منجر شود. 3. سیاست‌ها و نقدهای سیاسی: - در برخی کشورها، انتقاد از دولت یا مقامات رسمی ممکن است ممنوع باشد و محتوای مرتبط با فعالیت‌های سیاسی یا بی‌ثبات‌کننده ممکن است سانسور شود. 4. محتواهای مرتبط با تروریسم و افراط‌گرایی: - محتواهایی که مرتبط با تأسیس یا تشویق به فعالیت‌های تروریستی است، به طور معمول در بسیاری از کشورها ممنوع است. 5. دروغ‌ها و اطلاعات گمراه‌کننده: - انتشار اطلاعات نادرست، به‌خصوص در مورد موضوعات حساس مانند بهداشت عمومی (مثلاً در مورد واکسن‌ها) یا انتخابات، ممکن است در برخی کشورها با محدودیت مواجه شود. 6. نقض کپی‌رايت و حقوق معنوی: - انتشار محتواهایی که ناقض حقوق کپی‌رايت یا حقوق معنوی دیگران باشد، به شدت ممنوع است. این شامل توزیع غیرمجاز موسیقی، فیلم و نرم‌افزارها است. 7. محتوای خشونت‌آمیز: - محتواهایی که شامل خشونت بی‌دلیل یا تحریک خشونت هستند، معمولاً در جوامع مختلف ممنوع یا با محدودیت روبه‌رو می‌شوند. 8. محتوای غیرقانونی: - انتشار محتواهایی که شامل اطلاعات در مورد جرم و جنایت، مثل خرید و فروش مواد مخدر، سلاح، یا دیگر فعالیت‌های غیرقانونی باشند، معمولاً ممنوع است. 9. نفوذ به حریم خصوصی و اطلاعات شخصی: - انتشار اطلاعات شخصی دیگران بدون رضایت آنها، مانند آدرس، شماره تلفن یا تصاویر خصوصی، در بسیاری از کشورها ممنوع است. 10. انگیزه‌های خودکشی و خودآزاری: - محتواهایی که به ترویج خودکشی یا خودآزاری می‌پردازند، معمولاً مورد قضاوت قانونی قرار می‌گیرند و ممکن است ممنوع شناخته شوند. 11. مواد توهین‌آمیز و افترا آمیز: - انتشار مطالب توهین‌آمیز یا افترا آمیز درباره افراد یا سازمان‌ها می‌تواند منجر به عواقب قانونی شود. این شامل اخبار جعلی، شایعات و اتهامات بی‌اساس می‌شود. 12. محتوای فریبنده و کلاهبرداری: - هرگونه محتوای فریبنده که به منظور کلاهبرداری یا سوءاستفاده از دیگران طراحی شده باشد، ممنوع است. این شامل تبلیغات جعلی، هرزنامه و دستکاری در اطلاعات مالی می‌شود. 13. محتوای آسیب‌زا برای جامعه: - در برخی کشورها، انتشار محتواهایی که ممکن است به آسیب زدن به نظم عمومی یا سلامتی فردی یا اجتماعی منجر شود، مورد محدودیت قرار می‌گیرد. 🔹 نتیجه‌گیری ممنوعیت‌ها و محدودیت‌ها در جوامع مختلف نه تنها بر اساس قوانین داخلی و فرهنگ عمومی بلکه تحت تأثیر معاهدات بین‌المللی و استانداردهای جهانی نیز قرار دارند. با توجه به تغییرات فرهنگی و تکامل تکنولوژی، سیاسی و اجتماعی، این قوانین ممکن است تغییر کند، ولی اصول کلی درباره حفظ حقوق بشر، ایمنی و سلامت عمومی همواره مهم باقی خواهد ماند. حفظ تعادل و توازن بین آزادی بیان و امنیت عمومی و به طور کلی بین حقوق فردی و ملاحظات اجتماعی بسیار مهم است. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_چهارم: رویکردهای جهانی در خصوص #مجازات‌ها_و_محرومیت‌ها برای دسترسی به محتواهای نامناسب به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا مجازات‌ها و محرومیت‌های مرتبط با دسترسی به محتواهای ممنوعه و نامناسب در فضای مجازی در کشورهای مختلف متنوع و بسته به قوانین محلی و نوع تخلف متفاوت است. در اینجا برخی از متداول‌ترین مجازات‌ها و محرومیت‌ها آورده شده است: 1. مجازات‌های کیفری: - حبس: در بسیاری از کشورها، استفاده از یا دسترسی به محتواهای غیرقانونی (مانند پورنوگرافی کودکان یا مواد مرتبط با تروریسم) می‌تواند منجر به حبس طولانی‌مدت شود. - جریمه‌های مالی: برخی از تخلفات می‌توانند با جریمه‌های سنگین مالی همراه باشند. - مجازات‌های اضافی: برخی از کشورها برای متخلفان ممکن است مجازات‌های بیشتری از جمله کار عمومی یا دوره‌های آموزشی تعیین کنند. 2. حذف محتوا و مسدودسازی دسترسی: - دولت‌ها و پلتفرم‌های آنلاین می‌توانند به طور خودکار یا بر اساس درخواست مراجع قانونی، محتواهای غیرقابل قبول را حذف و دسترسی به آن‌ها را مسدود کنند. 3. سلب حق دسترسی به اینترنت: - در برخی کشورها، افراد ممکن است به دلیل تخلفات مرتبط با محتواهای ممنوعه از حق دسترسی به اینترنت محروم شوند. 4. تعلیق یا مسدود شدن حساب‌های کاربری: - کاربران که به طور مکرر قوانین پلتفرم‌ها را نقض می‌کنند، ممکن است با تعلیق یا مسدود شدن حساب کاربری خود مواجه شوند. 5. دعاوی مدنی: - اگر انتشار محتوا به دیگران آسیب برساند، افراد ممکن است قادر به طرح دعاوی مدنی علیه متخلفان باشند و درخواست جبران خسارت کنند. 6. تحریم‌های اجتماعی: - رفتارهای مربوط به دسترسی به محتواهای نامناسب می‌تواند به طرد اجتماعی یا شغلی متخلفان منجر شود، از جمله از دست دادن شغل یا قرار گرفتن تحت فشار خانواده و جامعه. 7. برنامه‌های مشاوره و آموزشی: - برخی کشورها به جای مجازات‌های شدید، ممکن است برنامه‌های مشاوره یا آموزشی را برای متخلفان در نظر بگیرند تا آن‌ها را از خطرات و عواقب رفتارهای آنلاین خود آگاه کنند. 8. نظارت و کنترل دولتی: - در برخی از کشورها، دولت‌ها اقدام به نظارت بر فعالیت‌های آنلاین افراد می‌کنند و تخلفاتی که کشف شود ممکن است تبعات جدی برای فرد به همراه داشته باشد. نتیجه‌گیری مجازات‌ها و محرومیت‌ها برای دسترسی به محتواهای ممنوعه و نامناسب در فضای مجازی به طور قابل توجهی در کشورهای مختلف متفاوت است و بسته به نوع تخلف و قوانین محلی می‌توانند از مجازات‌های سنگین تا اقدامات آموزشی متغیر باشند. هدف از این مجازات‌ها حفاظت از جامعه، امنیت عمومی و حقوق فردی دیگران است. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_پنجم: رویکردهای جهانی در خصوص #الزام_پیام‌رسانها_به_رعایت_مقررات بنا به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا کشورهای مختلف به منظور حفظ امنیت عمومی، حقوق شهروندان، حاکمیت ملی و تحکیم قوانین، به طرق مختلفی پیام‌رسان‌ها و اپلیکیشن‌های فضای مجازی را به رعایت قوانین و مقررات داخلی خود، ملزم می کنند. این کشورها برای این کار، از تدابیر و اقداماتی مختلف استفاده می‌کنند. در زیر به برخی از این اقدامات اشاره می‌شود: 1. قوانین و مقررات محلی: - دولت‌ها معمولاً قوانین خاصی را برای مدیریت و نظارت بر فضای مجازی تصویب می‌کنند. این قوانین شامل دستورالعمل‌هایی برای حفظ حریم خصوصی، امنیت داده‌ها و ممنوعیت محتواهای خاص است. 2. الزامات ثبت‌نام: - بسیاری از کشورها از پیام‌رسان‌ها و اپلیکیشن‌ها خواسته‌اند که در کشور ثبت‌نام کنند و دفترهای خود را در آن کشور تأسیس کنند. این کار به دولت‌ها کمک می‌کند تا نظارت بهتری بر فعالیت‌های آن‌ها داشته باشند. 3. فیلترینگ و مسدودسازی محتوا: - دولت‌ها معمولاً از تکنیک‌های فیلترینگ برای مسدود کردن دسترسی به محتواهای غیرقانونی استفاده می‌کنند. این کار ممکن است شامل ایجاد لیست سیاه از وب‌سایت‌ها و منابع اطلاعاتی باشد. 4. تحمیل جریمه‌های مالی: - در صورت عدم رعایت قوانین، کشورها ممکن است جریمه‌های مالی قابل توجهی برای اپلیکیشن‌ها و پیام‌رسان‌ها اعمال کنند. این جریمه‌ها به عنوان یک بازدارنده برای جلوگیری از تخلفات محسوب می‌شوند. 5. خودپالایی و همکاری: - برخی از دولت‌ها با پیام‌رسان‌ها همکاری می‌کنند تا آن‌ها خود را برای پالایش و حذف محتوای غیرقانونی یا مبتذل ملزم کنند. این خودپالایی ممکن است به صورت هزینه‌بر یا به وسیلهٔ فشارهای سیاسی صورت پذیرد. 6. مقررات امنیتی: - ممکن است نیاز باشد که پیام‌رسان‌ها اقداماتی همچون رمزگذاری برای حفظ امنیت داده‌ها و حفاظت از اطلاعات کاربران انجام دهند. 7. توسعه قانون‌گذاری بین‌المللی: - برخی کشورها بر این باورند که باید به صورت جهانی قوانینی وضع شوند که کارایی و حاکمیت قوانین کشورها را در فضای مجازی تقویت کند. این می‌تواند شامل توافق‌نامه‌های بین‌المللی و همکاری‌های چندجانبه باشد. 8. لزوم ارائه داده‌ها به کاربران: - کشورها ممکن است از پیام‌رسان‌ها بخواهند که داده‌های مربوط به کاربران، شامل اطلاعات تماس و سوابق چت‌ها، را در صورت درخواست مقامات قضائی در دسترس قرار دهند. 9. محدودیت بر پلتفرم‌های خارجی: - برخی کشورها محدودیت‌هایی برای ورود و فعالیت پلتفرم‌های خارجی به منظور ارتقاء محصولاتی که از سوی شرکت‌های داخلی ارائه می‌شوند، وضع می‌کنند. 10. آموزش و آگاهی‌دهی: - دولت‌ها ممکن است برنامه‌های آموزشی برای افزایش آگاهی عمومی نسبت به خطرات فضای مجازی، نقض حریم خصوصی و اتباع قوانین منتشر کنند. نتیجه‌گیری تدابیر و اقداماتی که کشورهای مختلف برای وادار کردن پیام‌رسان‌ها و اپلیکیشن‌های فضای مجازی به رعایت قوانین کشور خود انجام می‌دهند، مبتنی بر نیاز به حفظ امنیت عمومی، حقوق شهروندان و حاکمیت ملی است. این اقدامات می‌توانند به پیشگیری از انتشار محتواهای خطرناک و حفاظت از اطلاعات کاربران منجر شوند، اما باید به گونه‌ای طراحی شوند که حقوق آزادی بیان و دسترسی آزاد به اطلاعات نیز محفوظ بماند. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_ششم: رویکردهای جهانی در خصوص #جلوگیری_از_VPN_و_فیلترشکن بنا به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا جلوگیری از استفاده VPN و فیلترشکن‌ها در کشورهای مختلف به‌عنوان یک موضوع مهم در سیاست‌های اینترنتی و کنترل‌ اجتماعی مطرح می‌شود. برخی از اقداماتی که کشورهای مختلف برای جلوگیری از استفاده از VPN و فیلترشکن‌ها انجام می‌دهند به شرح زیر است: 🔹 الف. اقدامات قانونی و سیاسی 1. قوانین محدود کننده: برخی کشورها قوانینی برای ممنوعیت استفاده از VPN و فیلترشکن‌ها وضع کرده‌اند. این قوانین ممکن است شامل جریمه‌ها و مجازات‌هایی برای افرادی باشد که به این ابزارها دسترسی پیدا کنند یا از آن‌ها استفاده کنند. 2. ثبت‌نام و مجوز برای VPNها: در برخی کشورها، ارائه‌دهندگان VPN باید بسترهای خود را ثبت کرده و مجوز رسمی دریافت کنند. این امر به دولت اجازه می‌دهد تا بر فعالیت‌های VPN نظارت داشته باشد و تنها ارائه‌دهندگانی که مطابق با قوانین دولت عمل می‌کنند، مجاز به فعالیت باشند. 🔹 ب. اقدامات فنی 1. فیلتر کردن ترافیک: دولت‌ها می‌توانند با استفاده از تجهیزات و نرم‌افزارهای پیشرفته، ترافیک اینترنتی را بررسی کنند و اتصالات مربوط به VPN و فیلترشکن‌ها را شناسایی و مسدود کنند. 2. شناسایی پروتکل‌ها: برخی کشورها اقدام به شناسایی پروتکل‌های خاص مربوط به VPN می‌کنند و ترافیک آن‌ها را مسدود می‌سازند. این روش شامل مسدود کردن پورت‌های خاصی است که VPNها معمولاً از آن‌ها استفاده می‌کنند. 3. تکنیک‌های ضد فیلتر: برای مقابله با VPNها، برخی دولت‌ها از الگوریتم‌های ضد فیلتر استفاده می‌کنند که می‌تواند به شناسایی و مسدود کردن ارتباطات VPN کمک کند. 4. سیستم‌های مانیتورینگ پیشرفته: استفاده از نرم‌افزارهای هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای شناسایی و مسدود کردن اتصالات VPN به طور خودکار و در زمان واقعی انجام می‌شود. ۵. مسدودسازی نرم‌افزارها و اپلیکیشن‌های VPN بعضی کشورها به فروشگاه‌های اپلیکیشن دستور می‌دهند که اپلیکیشن‌های VPN را از دسترس خارج کنند. ۶. اعمال فشار بر روی ارائه‌دهندگان VPN برخی کشورها برپا کنندگان خدمات VPN را تحت فشار می‌گذارند تا اطلاعات کاربران را ارائه دهند یا از ارائه خدمات خود به مشتریان داخلی خودداری کنند. 7. نظارت بر فعالیتهای ISPها برخی دولت‌ها به ارائه‌دهندگان خدمات اینترنت (ISP) دستور می‌دهند که خدمات VPN را فیلتر کنند یا از ارائه سرورهای VPN جلوگیری کنند. 🔹 ج. نظارت و کنترل 1. نظارت آنلاین: برخی دولت‌ها ابزارهای نظارتی برای مشاهده و تحلیل فعالیت‌های آنلاین کاربران دارند. با این روش، می‌توانند کاربران را که به VPN متصل‌اند شناسایی کنند و از آن‌ها پیگیری کنند. 2. گزارش‌دهی: در برخی کشورها، کاربران موظفند گزارش‌های مربوط به استفاده از VPN و فیلترشکن‌ها را به مقامات ارائه دهند. این امر می‌تواند به عنوان ابزاری برای کنترل و نظارت بیشتر عمل کند. 🔹 د. اقدامات فرهنگی و آموزشی 1. آگاهی‌رسانی عمومی: برخی دولت‌ها تلاش می‌کنند تا از طریق برنامه‌های آموزشی و اطلاع‌رسانی، عموم را در مورد خطرات و مضرات استفاده از VPN و فیلترشکن‌ها آگاه کنند و کاربران را به رویه‌های امن‌تری هدایت کند. 2. ترویج استفاده از سرویس‌های داخلی: برخی از کشورها تلاش می‌کنند تا با ترویج استفاده از سرویس‌های داخلی و بومی، استفاده از VPNهای خارجی را کاهش دهند و کاربران را به استفاده از پلتفرم‌های مجاز و ملی ترغیب کنند. 🔹 هـ. همکاری‌های بین‌المللی 1. همکاری‌های امنیتی: برخی کشورها با یکدیگر همکاری می‌کنند تا اطلاعات مربوط به VPNها و فعالیت‌های غیراصولی آنلاین را مبادله نمایند و تلاش‌های مشترکی برای نظارت و کنترل به عمل آورند. 2. توافق‌نامه‌های بین‌المللی: امضای توافق‌نامه‌های بین‌المللی برای جلوگیری از بهره‌برداری از فناوری‌های VPN و حفظ امنیت سایبری می‌تواند به همکاری‌های بیشتر در این زمینه منجر شود. 🔹 و. مصاحبه و بازجویی 1. بازجویی از کاربران: در برخی کشورها، مقامات به صورت حضوری با افرادی که مشکوک به استفاده از VPN هستند، مصاحبه می‌کنند تا اطلاعات بیشتری بدست آورند و در مورد فعالیت‌های آنلاین آن‌ها بازجویی کنند. 2. مطالعه و نظارت بر محتوا: برخی از دولت‌ها از نرم‌افزارهای نظارتی برای بررسی محتوای ارسال شده از طریق VPNها استفاده می‌کنند تا اطلاعات غلط یا تهدیدآمیز را شناسایی کنند. 🔹نتیجه گیری: اقدامات انجام شده برای جلوگیری از استفاده VPN و فیلترشکن‌ها معمولاً ترکیبی از نظارت، تنظیم قوانین، فیلترینگ، آگاهی‌بخشی و همکاری های بین المللی است. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia

#باز_هم_فیلترینگ؟! #یادداشت_هفتم: رویکردهای جهانی در خصوص #صیانت_از_کودکان_و_نوجوانان دربرابر #خطرات_فضای_مجازی بنا به گزارش IA ✍ #دکتر_علیرضا_عابدی_سرآسیا کشورهای مختلف به منظور حفاظت از حقوق کودکان و نوجوانان و مصونیت آنها در برابر خطرات فضای مجازی، اقدامات متنوعی را به شرح ذیل انجام می دهند: 1. قوانین و مقررات 🔹 تعریف #مسئولیت‌های_قانونی_پلتفرم‌های_آنلاین در قبال محتوای نامناسب و خطرناک برای کودکان؛ از جمله 1. تعهد به حذف محتوای نامناسب 2. مدیریت محتوا (استفاده از فناوری‌های هوش مصنوعی و نظارت انسانی) 3. ایجاد سیاست‌های کاربرپسند(راهنماهای دقیق و آموزش کاربران درباره نحوه شناسایی و گزارش محتوای نامناسب) 4. محافظت از حریم خصوصی و امنیت کاربران (تنظیمات حریم خصوصی و محدود کردن دسترسی به اطلاعات شخصی؛ محدودیت‌های سنی) 5. پاسخگویی، مسئولیت‌پذیری و گزارش سالانه. 🔸 قوانین مربوط به #سن_مجاز: سن قانونی برای دسترسی به محتواهای حساس (نظیر محتوای پورنوگرافی، خشونت‌آمیز، حاوی اطلاعات یا دعوت به مصرف مواد مخدر یا الکل، محتواهای مرتبط با فعالیت‌های غیرقانونی نظیر هک، جعل هویت، و ...) بسته به قوانین هر کشور متفاوت است ولی معمولا –در صورت مسدود نبودن- سن 18 سال را در نظر می گیرند. کشورها معمولاً دارندگان وب‌سایت و پلتفرم‌ها را ملزم به تأیید سن کاربران می‌کنند و برای عدم رعایت این قوانین جریمه‌هایی نظیر مسدود کردن، جریمه یا اقدامات قانونی دیگر وضع می‌شود. 🔹 ایجاد قوانین حفاظت از داده‌ها و حریم خصوصی کودکان و نوجوانان و الزام به کسب رضایت والدین قبل از جمع‌آوری داده‌ها. 🔸 تعریف #مسئولیت‌های_قانونی_والدین. در برخی از کشورها، اگر والدین به طور مکرر از مسئولیت خود درباره مراقبت از کودکان و نوجوانان در برابر محتوای مضر به درستی عمل نکنند، ممکن است با اقدامات قانونی روبرو شوند، که می‌تواند شامل تحت نظارت قرار گرفتن، جریمه مالی یا در موارد شدیدتر، #از_دست_دادن_حق_سرپرستی باشد. همچنین در مواردی که کودکان و نوجوانان به آسیب‌های جدی یا خطرناک در اثر بی‌توجهی والدین دچار شوند، ممکن است پرونده‌ای علیه والدین تشکیل شود و آن‌ها مورد بازجویی یا محاکمه قرار گیرند. 2. آموزش و آگاهی 🔹 منابع و برنامه‌های آموزشی برای والدین و کودکان در زمینه ایمنی آنلاین(آشنایی با خطرات اینترنت مانند آزار و اذیت آنلاین، محتوای نامناسب و کلاهبرداری‌های اینترنتی؛ چگونگی استفاده ایمن از اینترنت؛ نحوه شناسایی اطلاعات معتبر و نادرست؛ عدم اشتراک گذاری اطلاعات خصوصی مانند نام، آدرس، شماره تلفن و...) 🔸 دوره‌های آموزشی در مدارس وگنجاندن آموزش‌های امنیت سایبری و رفتار مسئولانه در فضای دیجیتال در برنامه‌های درسی مدارس. 🔹 کمپین‌های آگاهی عمومی. 🔸 ترویج فرهنگ گزارش‌دهی با تشویق کودکان به گزارش‌دادن تجربیات نامناسب یا خطرناک در فضای مجازی به والدین یا مشاوران. 🔹 آموزش مستمر والدین در مورد نحوه نظارت بر کودکان و نوجوانان در فضای مجازی نظیر آشنایی با نرم‌افزارهای نظارت یا فیلتر محتوا، مهارتهای تشویق به استفاده مثبت و مسئولانه از فناوری، برقراری ارتباط مؤثر با فرزندان درباره آنچه که در فضای مجازی تجربه می‌کنند، تعیین زمان استفاده به منظور جلوگیری از اعتیاد و وابستگی به اینترنت و ولگردی مجازی، وضع مقرراتی برای کودکان و نوجوانان درباره اشتراک‌گذاری اطلاعات شخصی، ملاقات با افراد آنلاین و رفتار در شبکه‌های اجتماعی. 3. ابزارهای حمایتی 🔹 نرم‌افزارهای کنترل والدین برای نظارت بر فعالیت‌های آنلاین کودکان و نوجوانان 🔸 فیلترهای محتوا برای مسدود کردن محتوای نامناسب 4. حفاظت از حریم خصوصی 🔹 تنظیمات حریم خصوصی پیشرفته در پلتفرم‌های آنلاین 🔸 سیاست‌های شفاف درباره جمع‌آوری داده‌های کاربر و استفاده از آن. 5. همکاری با نهادها 🔹 همکاری با سازمان‌های غیر دولتی و بین‌المللی برای بهبود شرایط 🔸 تشویق همکاری‌های بین‌المللی برای تبادل بهترین شیوه‌ها در حوزه حفاظت از کودکان و نوجوانان در فضای مجازی. 6. محافظت در محیط مدرسه 🔹 ایجاد برنامه‌های ایمنی دیجیتال در مدارس 🔸 همکاری با معلمان برای آموزش اصول ایمنی آنلاین 7. توسعه زیرساخت‌ها 🔹 بهبود دسترسی به اینترنت امن و با کیفیت 🔸 تأمین منابع لازم برای آموزش و پشتیبانی از امنیت آنلاین نتیجه‌گیری صیانت از حقوق کودکان و نوجوانان در گرو اقداماتی است که باید به صورت همزمان و هماهنگ اجرا شوند. همچنین این اقدامات باید به طور مداوم مورد ارزیابی و به‌روزرسانی قرار گیرند تا با تهدیدات جدید در فضای مجازی همگام باشند. #ادامه_دارد... ─┅═ঊঈA-A คlเгєzคঊঈ═┅─ @Dr_abedisarasia