✨ جزء بیست و هفتم ✨ ( ۴ ) ادامهء تفسیر آیهء ۲۰ حدید، مراحل پنجگانهء عمر آدمی: 👌اگر فرد، در سه مرحلهء اول تحت تعالیم درست و خداپسند، قرار گرفته باشد، در مرحلهء تفاخر که مرحلهء کسب افتخارات است، از مسیر حق منحرف نگشته و حاضر نیست به هر قیمتی از دیگران سبقت بگیرد. خود را قیمتی کنیم و به خدا بفروشیم. هیچکس قیمتی از خدا ما را نمی خرد. بزرگسالانی که تا آخر عمر به داشته های دیگران غبطه میخورند، و در صدد کسب افتخارات گوناگون هستند، در این مرحله متوقف شده اند. فرد باید در این مرحله، از مسیرهای فراوانی که پیش روی اوست، مسیری را انتخاب کند که او را به تعالی و روح بلند انسانیت میرساند. 👌کسیکه چهار مرحلهء اول را بسلامت سپری کرده، به مرحلهء تکاثر(کثرت اولاد واموال)که برسد، اولا اگر این دو موهبت الهی را نداشته باشد، آزرده خاطر نشده و سر سوزنی از مسیر حق منحرف نمیگردد. اگر هم داشته باشد، تمام وقت خود را صرف حساب و کتاب و ازدیاد اموال و رسیدگی به فرزندان و نوه ها و عروس وداماد، نمیکند. از این پس، وقت آنست که روح خود را صیقل دهیم وآمادهء گذر از دنیا و، ورود به عالم آخرت شویم. خداوند در این آیه، پس از توصیف مراحل پنجگانه که تمام عمر انسان را شامل میشود، با ذکر یک مثال، دنیا را اگر هدف شود، به کاشت بی حاصل، تشبیه و آغاز و پایان زندگی را مجسم می فرماید:"همانند بارانی است که از آسمان نازل میشود و چنان زمین را زنده میکند که گیاهانش، زارعان را به شگفتی فرو میبرد، پس از آن خشک میگردد بگونه ای که آنرا زرد می بینی، سپس تبدیل به کاه میشود". 👇 با این مثال، خداوند، سرعت گذر عمر چند دهساله را به زمان کوتاه بارورشدن محصول یک مزرعه تشبیه فرموده. محصولی که حاصل کاشت ما، در دنیاست. اما در آخرت، برحسب عملکرد ما، یا عذاب شدید، انتظارمان را میکشد، یامغفرت و خشنودی خدا. و در پایان آیه فرموده: زندگی دنیا جز متاع غرور و فریب چیزی نیست. یعنی انسان، هوشیار است اما در حقیقت بیخبر. به همین دلیل فریفتهء دنیا شده و فریب آنرا میخورد. البته انسانی که هدف اصلی او دنیاست، و دنیا را وسیله قرار میدهد برای بدست آوردن دنیا، نه برای آبادانی آخرت. اما اگر دنیا را، وسیله ای برای وصول به ارزشهای والای انسانی قرار دهیم، در اینصورت، مزرعه ای پربار، برای آخرت میشود. در واقع دنیا برای بعضی قرارگاه است که موجب نزاع، طغیان، ثروت اندوزی و قدرت طلبی و درنهایت، غفلت است. اما برای بعضی گذرگاه است که وسیلهء بیداری، برادری، برابری، عدالت و در نهایت، اطاعت محض از خداست.