#مناجات #امام_زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف #موسیقی_آوازی به سبک #مداحی ( #بدون_ساز ) #دستگاه شور #صحیح_خوانی صدای زیبا و مهارت کنترل و استفادۀ از آن یک از نعمت های خدادادی است که نصیب هر کسی نشده است. اما برخی از جوانان به جای #استفادۀ_صحیح از این نعمت که بر #جذابیت و #تأثیر روضه و مدح می افزاید به سبک هایی که عاری از هنر و ظرافت است روی می آورند و طبیعی است که برای جذابیت جلسۀ خود باید از اسباب دیگری که چندان پسندیده هم نیست استفاده کنند. گفته اند: گریم و آرایش های عارضی، حقیقت را می پوشاند. آنچه در این فایل می شنوید، گوشه های #دستگاه_شور می باشد. معرفی دستگاه و گوشه، امری تخصصی است که بنده از آن آگاهی ندارم ولی با کمک دوستان مطالبی گزارش خواهم کرد. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#مناجات #دستگاه شور مداح: داوود چاوشی (سحر خوان حرم مطهر حضرت معصومه سلام الله علیها) #درآمد : ای نهان ساخته از دیدۀ ما صورت خویش به در از پردۀ غیبت آی و نما طلعت خویش طاق شد طاقت یاران بگشا پرده ز رخ ای نهان ساخته از دیدۀ ما صورت خویش #گردانیه : نه همین چشم به راه تو مسلمانند عالمی را نگران کرده ای از غیبت خویش #سلمک : آمد از غیبت تو جان به لب منتظران همه دادند ز کف حوصله و طاقت خویش #قرچه : بی رخت بسته به روی همه، درهای امید بگشا بر رخ احباب در از رحمت خویش #رضوی : روی دل سوی تو داریم به صد عجز و نیاز جز تو ابراز نداریم به کس حاجت خویش #حسینی : گر چه غرقیم به دریای گناهان لیکن شرمساریم و خجالت زده از غفلت خویش دست ما گیر که بیچارگی از حد بگذشت بگشا مشکل ما را به ید همت خویش #بازگشت به سلمک: بگشا مشکل ما را به ید همت خویش #بازگشت به درآمد: بگشا مشکل ما را به ید همت خویش #دوبیتی: یکی درد و یکی درمان پسندد یکی وصل و یکی حجران پسندد من از درمان و درد و صل و هجران بازگشت به #سلمک پسندم آنچه را جانان پسندد بازگشت به #درآمد پسندم آنچه را جانان پسندد #مثنوی شور #درآمد: بوی جان آید ز تار موی تو زنده دارد عالمی را بوی تو گر نباشد قبله جانا روی تو از چه باشد روی عالم سوی تو #اشاره به ابوعطا: خط کعبه یافتم از قطب دل راست باشد با خم ابروی تو #حجاز بس دل خونین بر او آویخته شد چو شاخ ارغوان گیسوی تو نیست دامی در ره اهل نظر سخت تر از حلقه های موی تو گوشه #اوج جنت است این کوثر و طوبای توست لعل جان بخش قد دل جوی تو گوشه #محلی گر نبودی آب لعل دل کشت می زدی آتش به عالم خوی تو