#اصطلاحات_ادبی #اختلافات_بصریین_و_کوفیین #گزارش_نمونه_ها: گوشه ای از اختلافات کوفی و بصری 1- #بصریین فعل #سه_گونه می دانند: #ماضی، #مضارع، #امر در حالی که #کوفیین، آن را به دو قسم #ماضی و #مضارع دانسته و اما فعل #امر را نوعی #مضارع می دانند. (الإنصاف في مسائل الخلاف لابن الأنباري 2: 524 - 525 وهمع الهوامع: للسيوطي 1: 7، وشرح الحدود في النحو: للفاكهي، ص 97.) 2- #بصریین به حروفی که عمل جر انجام می دهند #حروف_جرّ می گویند در حالی که #کوفیین به آنها #حروف_خفض یا #حروف_صفات می گویند. (شرح المفصل: لابن يعيش 4: 74 و 8: 7، وهمع الهوامع: للسيوطي 2: 19، وشرح الحدود في النحو: للفاكهي ص 277، والمصطلح النحوي: عوض القوزي ص 118.) 3- به عقیدۀ #بصریین، یکی از شروط کلمه ای که جمع مذکر سالم بسته می شود این است که خالی از #تاء باشد. در حالی که #کوفیین جمع مذکر سالم بستن چنین کلمه ای را جایز می دانند. (الإنصاف: لابن الأنباري 1: 40 - 44 وشرح الألفية:لابن الناظم ص46، والهمع 1:45.) 4- اصطلاح #ضمیر و #مضمر، از تعبیرات #بصریین است در حالی که #کوفیین از اصطلاح #كناية یا #مكنى استفاده می کنند. (همع الهوامع: للسيوطي 1: 56: والمصطلح النحوي: عوض القوزي ص 174.) 5- #بصریین معتقدند فعل #امر، #مبنی است در حالی که #کوفیین آن را #معرب و #مجزوم می دانند. (الإنصاف في مسائل الخلاف: لابن الأنباريّ 2: 524.) 6- #بصریین یکی از اقسام توابع را #بدل می نامند در حالی که #کوفیین به جای این اصطلاح از اصطلاح #ترجمة یا #تبيين یا #تكرير استفاده می کنند. (الهمع 2: 125.) 7- به عقیدۀ #بصریین، #اعرف معارف، #ضمیر است در حالی که کوفیین #اسم_اشاره را #اعرف_معارف می دانند. و این اختلاف و شرح آن در کتابی به خوبی الإنصاف ابن انباری نیامده است. (الإنصاف في مسائل الخلاف: لابَن الأنباريِّ 2: 707.) 8- #کوفیین فعل مضارع بعد از #کی را منصوب به خود #کی می دانند در حالی که #بصريين معتقدند می توان #کی یا #أن_مقدّر را #ناصب_مضارع دانست زیرا #کی حرف مشترکی است که برای عمل جر و به معنای لام نیز، به کار می رود. (شرح ألفية ابن معطٍ: لابن القوَّاس 1: 340 - 341، وهمع الهوامع: للسيوطي2: 4 - 5.) 9- اصطلاح #نعت خاستگاه #کوفی دارد در حالی که #بصریین از اصطلاح #وصف یا #صفت استفاده می کنند. (همع الهوامع 2: 116.) 10- اصطلاح #عطف_نسق نیز از ویژگی های مکتب #کوفیین است در حالی که #بصریین از اصطلاح #عطف_به_حروف یا #شرکت استفاده می کنند. (شرح المفصل: لابن يعيش 3: 74، وهمع الهوامع 2: 128.) #بارگذاری مطالب با ذکر #آدرس_کانال #دروس_الشباب https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB

#کنایه #بلاغت #فرهنگ عامه #سمبل سمبل عبارت است از یک اصطلاح، یک نام، یا حتی یک تصویر که نماینده چیز مانوس دیگری باشد. سمبل علاوه بر معنای آشکار و معمول خود، معانی تلویحی و غیر مستقیمی نیز دارد. #تقسیم سمبل: سمبل های به دو دسته طبیعی و قراردادی تقسیم می¬ شوند، توضیح تقسیم فوق در سمبل های حیوانی، در سمبل های طبیعی حیوانی، حیوان مورد نظر بیانگر مفهوم و نشانه ¬ای هستند که به صورت ذاتی در همان حیوان وجود دارد. مانند قدرت در شیر. ولی در سمبل های قراردادی، انسانها بر اساس فرهنگ، آموزش و اعتقادات خود حالاتی را به حیوانی نسبت می¬ دهند در حالی که آن حیوان ذاتا فاقد آن حالت یا خصوصیت است. مثلا بسیاری از مردم جغد را شوم می¬ دانند شاید حضور جغد در خرابه ها و صدای مرموز و وحشتناکش باعث شده باشد که او را نشانه شومی و نامبارکی بدانند. در حالی که شومی جغد هیچ ربطی به خود جغد ندارد و زاییده ذهن بشر ماست. مثال دیگرش اشک تمساح است که نماد تظاهر دروغین است. برخی از سمبل های حیوانی رایج: خفاش: سمبل خون آشامی، بعضی اوقات قدرتهای استعمارگر را با این سمبل نشان می دهند. خرگوش: سمبل سرعت، سر به هوایی و بازیگوشی لاک پشت: سمبل کندی و تأنّی. خوک: سمبل پلیدی، ناپاکی و لاقیدی. سگ: سمبل خدمت و باوفایی، اغلب سیاستمداران وابسته به قدرتهای بزرگ را با این سمبل نشان می دهند. راسو: سمبل بدجنسی و دنائت. روباه: سمبل تزویر و فریب. چهارپایان: سمبل بهره کشی. الاغ: سمبل بهره کشی و نادانی. گوسفند: سمبل سادگی و استثمار. مار: سمبل هوشیاری و آسیب رسانی. کبوتر: سمبل نجابت و پاکی. میمون: نماد تقلید وارگی در عمل. طوطی : نماد تقلیدوارگی در سخن. بوقلمون: چندرنگی و چند گانگی. عقاب: تسلط و درندگی. جغد: ناکامی، اندوه، شومی و نامبارکی. گاو: سمبل چموشی، تنبلی و نادانی. گربه: نوع خانگی آن نشانه نازپرودگی و گونه وحشی و سیاه آن نشانه مرموزیت و شومی است. #نکته: بعضی از سمبل ها در محدوده جغرافیایی خاصی به کار می روند: در اسکاتلند، بز مظهر بدبویی و در انگلیس، خرچنگ نماد آدم پست است. #داستان #فیلم #فرهنگ #فرهنگ_بشری #فرهنگ_قومی @DUROUS_ALSHABAB

#اصول_فقه #کنایه کنایه در علم اصول: امر به یک چیز بعد از نهی از آن دالّ بر رفع حکم سابق (نهی) است. و این دلالت، از باب دلالت وضعیه نیست بلکه از باب #کنایه است زیرا امر به یک چیز (جواز فعل) یکی از ملزومات نفی حرمت سابق است. منبع: الأصول في علم الأصول ؛ ج‏1 ؛ ص61 ايروانى، على، الأصول في علم الأصول - قم، چاپ: اول، 1422 ق. https://eitaa.com/DUROUS_ALSHABAB