آلاء: ﷽ ━━━━💠🇮🇷🌸🇮🇷💠━━━━ 🌟رمان جذاب و دلنشین #رفیق جلد اول قسمت #صدوبیست_وسه مرد که دید عباس دارد اسلحه می‌کشد، به خودش آمد و اسلحه کمری‌اش را به سمت عباس نشانه رفت. در کمتر از ثانیه‌ای، عباس بدون حساب و کتاب خودش را پشت دیوار یکی از راهروهای فرعی پرتاب کرد. به دیوار تکیه داد و خودش را جمع و جور کرد. می‌دانست مرد می‌خواهد سرش را گرم کند تا عباس به بهزاد نرسد؛ اما چاره‌ای نداشت. برای رسیدن به بهزاد، باید اول تامینش را کنار می‌زد. سرش را کمی از پشت دیوار بیرون آورد. مرد داشت به سمت راه‌پله اضطراری فرار می‌کرد. عباس بین رفتن و ماندن مردد ماند. از جا بلند شد و سلاحش را به سمت مرد نشانه رفت: - ایست! مرد پله‌ها را دوتا یکی می‌کرد و می‌دوید. تیر عباس به کنار پایش خورد و لبه پله‌های گرانیتی را پراند. مرد انقدر تند می‌دوید که نتوانست تعادلش را در پله‌ها حفظ کند، پایش لیز خورد و با سر روی زمین فرود آمد. عباس خودش را رساند بالای سر مرد ، و با لگد، اسلحه مرد را دور کرد. نمی‌دانست بایستد و از مرد درباره بهزاد بپرسد یا خودش دنبال بهزاد بگردد؛ چون بعید می‌دانست در این فرصت کم، بهزاد فرار نکرده باشد. از سویی، نمی‌دانست درحالی که آسانسور خراب است و برای پایین آمدن، راهی جز راه‌پله اضطراری وجود ندارد، بهزاد چطور می‌تواند از ساختمان خارج شود. از بینی و پیشانی مرد خون می‌آمد ، و هنوز گیج بود. عباس سریع با دستبند دو دست مرد را به نرده‌های راه‌پله بست و دهان مرد را برای اطمینان از نبود قرص سیانور چک کرد. مرد با این که حال خوشی نداشت، به عباس نیشخند می‌زد. عباس خودش هم می‌دانست ، احتمال دستگیری بهزاد خیلی کم شده است؛ اما باید شانسش را امتحان می‌کرد. با عجله از مرد پرسید: - بهزاد کجاست؟ مرد خندید: - ابداً دستت بهش نمی‌رسه! و با چشمانش به بالا اشاره کرد. عباس تمام قدرتش را در پاهایش ریخت و پله‌ها را بالا رفت. می‌دانست بهزاد باید بالاتر از طبقه سوم باشد. همزمان به حسین بی‌سیم زد: - قربان یه نیرو بفرستید بیاد کمک من! ساختمان کلا چهار طبقه داشت. طبقه چهارم را هم بررسی کرد؛ اما خبری نبود. ذهنش رفت به سمت پشت‌بام. با سرعت بیشتری دوید. سینه‌اش می‌سوخت. به در پشت‌بام رسید ، و آن را نیمه‌باز دید. مطمئن شد بهزاد آن‌جاست. اسلحه‌اش را آماده شلیک کرد و با ضربه پا، در پشت‌بام را هل داد. آماده تیراندازی از سوی بهزاد بود؛ اما کسی را ندید. دوباره با دقت، پشت تاسیسات و کولرها را نگاه کرد. هیچکس نبود. با حرص پایش را به زمین کوبید و فریاد زد: - اَه! چیزی لبه حصار پشت‌بام، جایی که به خیابان مشرف بود، توجهش را جلب کرد. یک سلاح تک‌تیرانداز، روی پایه مخصوصش و لبه حصار جا خوش کرده بود. عباس با تردید جلو رفت. کیف اسلحه هم روی زمین افتاده بود. با دقت به اسلحه نگاه کرد؛ دراگانوف بود. این یعنی بهزاد بعد از تیراندازی از پنجره، مکانش را تغییر داده و روی پشت‌بام مستقر شده؛ و نیروی تامینش هم در طبقه پایین‌تر نگهبانی می‌داده. عباس سرش را به سلاح نزدیک کرد؛ اما به آن دست نزد. بعد، گردن کشید و خیابان را نگاه کرد؛ خبری از آمبولانس نبود و شلوغی‌ها و تظاهرات هم کم‌کم داشت تمام می‌شد. نفس راحتی کشید از این بابت که بهزاد نتوانست کسی را هدف قرار دهد. با خودش فکر کرد؛ این که بهزاد فرصت برای بردن اسلحه‌اش نداشته، یعنی غافلگیر شده و در نتیجه، نباید از زمان رسیدن عباس، وقت زیادی برای فرار کردن نداشته و اگر از راه‌پله اضطراری استفاده می‌کرد، عباس حتما او را می‌دید. 🇮🇷ادامه دارد.... ✍نویسنده: بانو فاطمه شکیبا 🌟کپی بدون نام نویسنده پیگرد الهی دارد ━━━━💠🇮🇷🌸🇮🇷💠━━━━