آلاء:
🌸رمان امنیتی دخترانه #شاخه_زیتون🌸
قسمت #صدوچهل_وشش
نیشخند می‌زند و می‌گوید:
-با بررسی‌هایی که ما داشتیم، خواست خدا بوده که سلاح ستاره فرسوده باشه و قبل از شلیک به شما گیر کنه. زیگ‌زائور کلا همینطوره، گاهی گیر می‌کنه.
اگر آن سلاح گیر نمی‌کرد،
من هم الان پیش ارمیا و مرضیه بودم. چرا زنده مانده ام؟
دیگر نمی‌توانم حرف‌های مرصاد را تحمل کنم. مرصاد هم متوجه می‌شود که اذیتم کرده است و بلند می‌شود:
-ببخشید، نمی‌خواستم ناراحتتون کنم. با اجازتون، من برم.
مرمی‌ها را روی میز می‌گذارد و می‌خواهد برود که صدایم را بلند میکنم
و می‌گویم:
-باید با ستاره و منصور حرف بزنم.
مرصاد کمی برمی‌گردد و می‌گوید:
-فعلا ممنوع‌الملاقاتن. باید مراحل بازجوییشون کامل بشه.
باز هم اصرار میکنم:
-من باید حتما ببینمشون. حتی شده برای پنج دقیقه.
-فعلا نمی‌شه. اگه زمانی امکانش فراهم شد خبرتون می‌کنیم.
و می‌رود. از برخوردش لجم می‌گیرد.
دست می‌گذارم روی مرمی‌هایی که بدن ارمیای من را شکافته اند. لیلا دستش را روی دستم می‌گذارد
و می‌گوید:
-می‌دونم ناراحتت کرد. اما اقتضای کار ماست که رک باشیم. درضمن، روی تو جور دیگه‌ای حساب کردیم. تو ثابت کردی قوی هستی.
دوست دارم بگویم انقدر قوی نیستم ،
که یک نفر بنشیند و راحت بگوید برادرم چطور شهید شده است.
شاید هم باید به مرصاد حق داد.
مامورهایی مثل مرصاد، اگر بخواهند احساسی باشند کار از دستشان درمی‌رود.
لیلا می‌گوید:
-کار ما اینطوریه که اول با دل انتخاب می‌کنی، باید دلت رو بذاری وسط، اما بعدش که واردش شدی فقط باید با عقل پیش بری. وگرنه خراب می‌شه همه‌چیز.
مرمی‌ها را در دستم می‌فشارم. سردند؛
اما حتما وقتی داشتند پوست و گوشت ارمیای من را می‌شکافتند داغ بوده اند. آب کرده اند و جلو رفته اند. سرم را از درد و غصه روی میز می‌گذارم.
لیلا سرم را می‌بوسد و می‌گوید:
-می‌دونم خیلی سخته؛ امیدوارم خدا کمکت کنه تا باهاش کنار بیای. به این فکر کن که ارمیا الان جای بدی نیست.
می‌دانم جای بدی نیست،
اما کنار من هم نیست. من الان به ارمیا نیاز دارم. هیچ کس به اندازه ارمیا من را نمی‌فهمد. ارمیا من را بلد بود؛ تمام مارپیچ‌ها و کوچه‌پس‌کوچه‌های قلب و ذهنم را.
راستی قرار بود درباره همه این مسائل برایم توضیح دهد...
از لیلا می‌پرسم:
-ببینم، اصلا ارمیا با شماها چکار داشت؟ قرار بود خودش برام توضیح بده...
-چندسال بعد رفتنشون به آلمان، بچه‌های ما اونجا با ارمیا مرتبط شدن و ارمیا با اسم جهادی اویس با ما شروع به همکاری کرد.وقتی هم تو رفتی آلمان، دیدیم اویس یا همون ارمیا، بهترین کسیه که هم هوای تو رو داشته باشه و هم ستاره رو.
-اون عکسی که آریل برام فرستاد عکس کی بود؟
لیلا سرش را پایین می‌اندازد و می‌گوید:
-دوست ارمیا بود. متاسفانه لو رفت و شهید شد.
لیلا می‌خواهد برود که صدایش می‌زنم:
-می‌شه یه مسکن برام بیارین؟
-چرا؟
-بدنم خیلی درد می‌کنه.
لیلا جلو می‌آید و می‌پرسد:
-دستت؟
-هم دستم، هم پهلوم.
با تردید سرش را تکان می‌دهد ،
و می‌رود دنبال مسکن. مطمئنم دنده‌هایم آسیب دیده اند؛ اما فعلا نمیخواهم کسی بفهمد و خانه‌نشینم کنند.
می‌خواهم در خاکسپاری ارمیا باشم.
دنده را که نمی‌شود گچ گرفت؛ باید یک گوشه بخوابم تا جوش بخورد. باز هم استخوان بالاخره جوش می‌خورد،
اما داغ ارمیا هیچوقت سرد نمی‌شود.
🌷ادامه دارد ...
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
آلاء:
🌸رمان امنیتی دخترانه #شاخه_زیتون🌸
قسمت #صدوچهل_وشش
نیشخند می‌زند و می‌گوید:
-با بررسی‌هایی که ما داشتیم، خواست خدا بوده که سلاح ستاره فرسوده باشه و قبل از شلیک به شما گیر کنه. زیگ‌زائور کلا همینطوره، گاهی گیر می‌کنه.
اگر آن سلاح گیر نمی‌کرد،
من هم الان پیش ارمیا و مرضیه بودم. چرا زنده مانده ام؟
دیگر نمی‌توانم حرف‌های مرصاد را تحمل کنم. مرصاد هم متوجه می‌شود که اذیتم کرده است و بلند می‌شود:
-ببخشید، نمی‌خواستم ناراحتتون کنم. با اجازتون، من برم.
مرمی‌ها را روی میز می‌گذارد و می‌خواهد برود که صدایم را بلند میکنم
و می‌گویم:
-باید با ستاره و منصور حرف بزنم.
مرصاد کمی برمی‌گردد و می‌گوید:
-فعلا ممنوع‌الملاقاتن. باید مراحل بازجوییشون کامل بشه.
باز هم اصرار میکنم:
-من باید حتما ببینمشون. حتی شده برای پنج دقیقه.
-فعلا نمی‌شه. اگه زمانی امکانش فراهم شد خبرتون می‌کنیم.
و می‌رود. از برخوردش لجم می‌گیرد.
دست می‌گذارم روی مرمی‌هایی که بدن ارمیای من را شکافته اند. لیلا دستش را روی دستم می‌گذارد
و می‌گوید:
-می‌دونم ناراحتت کرد. اما اقتضای کار ماست که رک باشیم. درضمن، روی تو جور دیگه‌ای حساب کردیم. تو ثابت کردی قوی هستی.
دوست دارم بگویم انقدر قوی نیستم ،
که یک نفر بنشیند و راحت بگوید برادرم چطور شهید شده است.
شاید هم باید به مرصاد حق داد.
مامورهایی مثل مرصاد، اگر بخواهند احساسی باشند کار از دستشان درمی‌رود.
لیلا می‌گوید:
-کار ما اینطوریه که اول با دل انتخاب می‌کنی، باید دلت رو بذاری وسط، اما بعدش که واردش شدی فقط باید با عقل پیش بری. وگرنه خراب می‌شه همه‌چیز.
مرمی‌ها را در دستم می‌فشارم. سردند؛
اما حتما وقتی داشتند پوست و گوشت ارمیای من را می‌شکافتند داغ بوده اند. آب کرده اند و جلو رفته اند. سرم را از درد و غصه روی میز می‌گذارم.
لیلا سرم را می‌بوسد و می‌گوید:
-می‌دونم خیلی سخته؛ امیدوارم خدا کمکت کنه تا باهاش کنار بیای. به این فکر کن که ارمیا الان جای بدی نیست.
می‌دانم جای بدی نیست،
اما کنار من هم نیست. من الان به ارمیا نیاز دارم. هیچ کس به اندازه ارمیا من را نمی‌فهمد. ارمیا من را بلد بود؛ تمام مارپیچ‌ها و کوچه‌پس‌کوچه‌های قلب و ذهنم را.
راستی قرار بود درباره همه این مسائل برایم توضیح دهد...
از لیلا می‌پرسم:
-ببینم، اصلا ارمیا با شماها چکار داشت؟ قرار بود خودش برام توضیح بده...
-چندسال بعد رفتنشون به آلمان، بچه‌های ما اونجا با ارمیا مرتبط شدن و ارمیا با اسم جهادی اویس با ما شروع به همکاری کرد.وقتی هم تو رفتی آلمان، دیدیم اویس یا همون ارمیا، بهترین کسیه که هم هوای تو رو داشته باشه و هم ستاره رو.
-اون عکسی که آریل برام فرستاد عکس کی بود؟
لیلا سرش را پایین می‌اندازد و می‌گوید:
-دوست ارمیا بود. متاسفانه لو رفت و شهید شد.
لیلا می‌خواهد برود که صدایش می‌زنم:
-می‌شه یه مسکن برام بیارین؟
-چرا؟
-بدنم خیلی درد می‌کنه.
لیلا جلو می‌آید و می‌پرسد:
-دستت؟
-هم دستم، هم پهلوم.
با تردید سرش را تکان می‌دهد ،
و می‌رود دنبال مسکن. مطمئنم دنده‌هایم آسیب دیده اند؛ اما فعلا نمیخواهم کسی بفهمد و خانه‌نشینم کنند.
می‌خواهم در خاکسپاری ارمیا باشم.
دنده را که نمی‌شود گچ گرفت؛ باید یک گوشه بخوابم تا جوش بخورد. باز هم استخوان بالاخره جوش می‌خورد،
اما داغ ارمیا هیچوقت سرد نمی‌شود.
🌷ادامه دارد ...
✍🏻نویسنده خانم فاطمه شکیبا
آلاء:
﷽
━━━━💠🇮🇷🌸🇮🇷💠━━━━
🌟رمان جذاب و دلنشین #رفیق جلد اول
قسمت #صدوچهل_وشش
جمعیت اشاره دست بشری را گرفتند ،
و دویدند؛ اما وقتی جوان را پیدا نکردند، هرکس گوشه‌ای خزید و خودش را در خیابان و کوچه‌ها پنهان کرد.
حالا فقط سارا مانده بود ،
که داشت هنوز در کوچه می‌دوید و بشری که میان درختان کنار مادی، مانند یک شکارچی برای سارا کمین گذاشته بود.
سارا سرعتش را کم کرد،
و درحال راه رفتن، شال و دستبند سبزش را باز کرد و کنار کوچه انداخت. بشری از میان درختان کنار مادی، در امتداد مسیر سارا قدم برمی‌داشت تا رسید به پل بعدی.
وقتش رسیده بود؛
بشری از تجربه نجات جوان استفاده کرد و با کشیدن دست سارا به داخل مادی، انداختش روی چمن‌ها.
سارا جیغ خفه‌ای کشید.
سبک‌تر از چیزی بود که بشری فکر می‌کرد. قبل از این که سارا بفهمد چه بلایی سرش آمده، بشری دهانش را گرفت:
- هیس! مامورا... .
مطمئن بود سارا آموزش‌دیده است ،
و به این راحتی گول نمی‌خورد؛ پس خودش را برای مبارزه آماده کرد. سارا لحظه‌ای ساکت شد اما از نگاهش پیدا بود مشکوک است.
اخم کرد:
- تو ماموری...!
بشری منتظر این واکنش بود؛
قبل از این که سارا بخواهد بلند شود، بشری شوکر را زیر گلویش گذاشت.
درحدی نگه داشت
که سارا برای چند لحظه، حال خودش را نفهمد و بشری وقت داشته باشد دستش را با دستبند به نرده‌های کنار پل وصل کند. صدای خس‌خس نفس‌های سارا را کنار گوشش شنید و بعد، سوزشی در پهلویش.
سارا با دست آزادش،
خنجر را در پهلوی بشری نشانده بود و حالا می خواست بیرونش بکشد؛ اما بشری کسی نبود که به این راحتی کم بیاورد و رها شود. اگر خنجر را بیرون می‌آورد، زخم بشری هوا می‌کشید و کارش خلاص بود.
با وجود تمام بی‌حالی‌اش،
مچ سارا را گرفت و با قدرت فشرد. نفسش بالا نمی‌آمد. سارا جیغ کشید و چند فحش رکیک نثار بشری کرد. بشری مچ سارا را پیچاند تا خنجر را رها کند؛ انقدر محکم که صدای ترق استخوان سارا را شنید.
سارا از درد به خود پیچید و میان زوزه کشیدنش گفت:
- به این راحتیا نیست خانوم کوچولو!
بشری که داشت جیب‌ها و لباس سارا را می‌گشت، سعی کرد خودش را محکم نگه دارد و با پشت دست کوبید به دهان سارا:
- زبون درازی نکن عفریته! برای تو هم به این راحتیا نیست... .
خون گرمی که روی لباس‌ها و بدنش می‌خزید، توانش را آرام‌آرام خارج می‌کرد.
با صدایی که از ته چاه در می‌آمد،
گزارش موقعیت داد. تمام حواسش به سارا بود که حرکت اضافه‌ای نکند؛ و پیمان را که از پشت سر به او نزدیک می‌شد نمی‌دید.
سارا با دیدن پیمان، لبخند بی‌جانی زد؛ پیمان سلاحش را در آورد و گذاشت روی سر بشری. بشری خواست سرش را برگرداند و پشت سرش را ببیند که پیمان با اسلحه، به سرش کوبید:
- برنگرد!
چشمان بشری از شدت خونریزی ،
و ضربه‌ای که به سرش خورده بود داشت سیاهی می‌رفت؛ اما نمی‌خواست تسلیم شود؛ حتی به قیمت جانش.
برایش مایه ننگ بود که زنده باشد ،
و متهم از دستش فرار کند. چندبار سرفه کرد؛ طعم تلخ آهن در گلو و دهانش خود را به رخ کشید.
با این وجود، به سختی از پیمان پرسید:
- گفتن بیای بکشیش یا فراریش بدی؟
🇮🇷ادامه دارد....
✍نویسنده: بانو فاطمه شکیبا
🌟کپی بدون نام نویسنده پیگرد الهی دارد
━━━━💠🇮🇷🌸🇮🇷💠━━━━
آلاء:
🍃🌹🍃
🌹🍃
🍃
🌹رمان امنیتی، انقلابی #خط_قرمز
جلد اول ؛ رفیق
جلد دوم ؛ خط قرمز (رمان بلند)
🕊 قسمت #صدوچهل_وشش
و مجید که به سیاوش نزدیک‌تر نشسته است، یک پس‌گردنی حواله‌اش می‌کند.
حامد لبخند می‌زند ،
و سیاوش با حالتی عصبی، کف دستش را به پیشانی می‌کوبد:
-باشه بابا باشه! ولی این یارو رو باید خودم برم حالیش کنم. بی‌نامو...
دوباره سیدعلی و مجید صدایشان درمی‌آید:
-عهههه!
سیاوش حرصی نفسش را بیرون می‌دهد:
-شمام گیر دادین تو این هیر و ویر!
حاج احمد نگاه سنگین و مهربانی به سیاوش می‌اندازد:
-آقا سیاوش!
سیاوش دیگر حرفی نمی‌زند.
حامد سرش را بالا می‌آورد ،
و به من نگاه می‌کند.منظورش را می‌فهمم. از جا بلند می‌شوم و می‌گویم:
-بسپاریدش به من.
همه نگاه‌ها برمی‌گردد سمتم.
سیدعلی و مجید هم با کمی دقت من را می‌شناسند ،
و لبخند نصفه‌نیمه‌ای می‌زنند. خسته‌اند و خاک‌آلود.
به حامد می‌گویم:
-نقشه ماهواره‌ای این‌جا رو داری؟
حامد یکی از نقشه‌ها را نشانم می‌دهد.
با دقت به محلی که حاج احمد می‌گفت نگاه میکنم. شبیه یک مجموعه بین‌راهی است.
صدای حاج احمد را می‌شنوم که توضیح می‌دهد:
-اون جلوتر یه گروهان از بچه‌های فاطمیون محاصره شدند. نیروهای داعش پیشروی کردن و این بنده‌های خدا قیچی شدند، نزدیک سه‌راهی اثریا. بیشتر بچه‌ها مجروحن، ولی جاده تا چهارصدمتری این‌جا توی تیررس موشک تاوه. نمی‌تونیم کسی رو بفرستیم کمک‌شون.
بقیه‌اش را نمی‌شنوم.
اگر آن تک‌تیرانداز را بزنم، ممکن است بشود کاری کرد.
بند اسلحه کلاشینکف را ،
روی دوشم می‌اندازم و از اتاقک بیرون می‌روم.
صدای حامد را از پشت سرم می‌شنوم:
-وایسا داداش!
برمی‌گردم.
با دیدن نگاه حامد دلم می‌ریزد.
حامد قمقمه‌اش را می‌دهد به من:
-هوا خیلی گرمه، همراهت باشه. مواظب خودت باش.
ذهنم را جمع و جور میکنم ،
تا دلم آرام شود؛ اما نمی‌شود. زیر لب آیه حفظ می‌خوانم و به سمت حامد فوت میکنم.
حامد می‌زند سر شانه‌ام:
-خدا به همراهت.
🕊 ادامه دارد....
🍃نویسنده فاطمه شکیبا
🌹کپی بدون نام نویسنده غیرمجاز است
🍃
🕊🍃
🍃🕊🍃