🟤 این روزها که تب گفت‌وگو پیرامون سریالی درباره‌ی معاویه بالا گرفته، یادآوری این فراز تاریخی خالی از لطف نیست: 🍁 روزگاری بر شیعیان گذشت که لعن و نفرین ستمگری چون #معاویه در میان شیعیان، جرمی نابخشودنی شمرده می‌شد. ایامی که حق، در پس پرده‌ی #تقیه نهان بود و زبان‌ها از بیمِ طوفانِ بیداد، در کام می‌لرزیدند. مردانِ صبوری که در هیاهوی #استبداد، لب فروبستند، نه از بیمِ جان، که برای بقای حقیقتی که #باید_می‌ماند و به آیندگان محوّل می‌شد. آنان، ریشه‌های نور را در ظلمت زمانه پاس داشتند، تا مبادا تندباد جور، نهالِ نازک اما استوارِ ایمان را از خاک برکند. 📜 شیخ طوسی، در روایتی شدّت عمل به تقیه در زمانه غیبت صغری را چنین تبیین می‌کند: وی از «ابوالحسن بن کبریای نوبختی» نقل می‌کند که به «شيخ ابوالقاسم ابن روح» رضي‌الله‌عنه [نائب سوم حضرت حجت (عج)] خبر دادند که نگهبان درب اوّل [دربی که مشرف به محل عبور و مرور مردم بوده]، معاویه را لعن و شتم نموده است. از این رو دستور داد او را از کار برکنار کرده و معزول از خدمت نمود و او با وجود اصرار فراوان در مدتی طولانی موفق به بازگشت بر سر کار خود نشد! و نهایتاً به خدمت بعضی از اهل [خاندان] درآمد. [۱] 🌿 ... و امروز، این #شجره‌_طیبه، سر به فلک کشیده و سایه‌ی خود را بر گستره‌ی تاریخ افکنده است؛ نه با شمشیر که با صبر، نه با فریاد که با مهر مکتوم در دل‌های استوار. پس ما را سزد که این میراثِ تابناک را پاس بداریم و یادِ آن سینه‌های شرحه‌شرحه را که در #سکوت، شیعه را از #تندباد_فنا مصون داشتند، زنده نگه داریم؛ رحمة‌الله‌علیهم‌اجمعین 📔 [۱] الغيبة (للطوسی)، ج ۱، ص ۳۸۵ @Ebar_ir | عِبَر