🖌«خصوصی سازی آموزش و پرورش» یا «مشارکت مردم در آموزش و پرورش»، نه فقط امروز، که از زمان انقلاب و شاید حتی پیش از آن، جزء مباحث مطرح در جامعۀ ما بوده و دیدگاه‌های گوناگونی دربارۀ آن شکل گرفته است. این دیدگاه‌ها در مدل‌های مختلف، به شکل‌های متفاوتی طبقه بندی شده‌اند. یکی از این مدل‌ها، مدل «بری» (Barry) است که سه بُعد برای مشارکت تعریف کرده است: 1️⃣ مالکیت: مالکیت امتیاز یک مدرسه یا زمین و ساختمان آن می‌تواند در اختیار بخش خصوصی یا دولتی باشد. به عنوان مثال، ممکن است دولت ساختمانی را که در اختیار دارد، در اختیار یک مدرسۀ خصوصی قرار دهد. 2️⃣ تأمین منابع مالی: منابع مالی مدرسه ممکن است از طریق بودجۀ دولتی، شهریه یا کمک‌های خیّرین تأمین شود. تأمین مالی توسط بودجۀ دولتی، می‌تواند برای مدارس خصوصی نیز اتفاق بیفتد؛ چیزی که امروزه از آن با عنوان «هدفمندسازی یارانۀ آموزشی» یاد می‌شود. در این طرح دولت به ازای هر دانش‌آموز، مبلغی به مدرسۀ غیر دولتی پرداخت می‌کند و باقیماندۀ شهریه از خانواده دریافت می‌شود. 3️⃣ کنترل (نظارت): تا کنون در ایران نظارت بر مدارس منحصراً توسط دولت انجام می‌شده؛ اما می‌توان بخشی از نظارت را به نهادهای خصوصی واگذار کرد، الگویی شبیه ایزو که به ارزیابی مدارس از زوایای گوناگون بپردازد و گزارش آن را در اختیار خود مدرسه، جامعه و دولت قرار دهد. 🔹🔹🔹🔹🔹 منبع: مقاله «الگوی تأمین منابع نهاد مدرسه در جمهوری اسلامی ایران بر مبنای مشارکت مردمی»، دوفصلنامۀ علمی اندیشه مدیریت راهبردی (اندیشه مدیریت)، بهار و تابستان 1400 (شماره 29) #نقد_و_نظر #چالش_تربی 🆔 @edu_mehresta