نصیری که دقیقا شبیه نگاه حداقلی سکولار ها و روشنفکران دینی به کاکرد دین، توان زیربنایی و روبنایی دینی را بسیار محدود قلمداد می کند، نهایتا هم خود و هم دین را در #حیرت گرفتار می بیند؛ حیرتی که موجب می شود صدای روشنفکران عرفی و سکولارهای مقدس، از حلقوم او که روزگاری یک انقلابی روشن اندیش شناخته می شد، خارج شود. آیا نصیری ، همان سروش تسبیح به دست و خرقه بر دوش است؟ آیا در ادامه قرار است خرقه براندازد و در لباسی نو، عریان تر از اکنون انگاره های روشنفکری را فریاد بزند؟ گرچه نشانه های روشنی وجود دارد اما رسیدن به جواب قطعی برای چنین پرسش هایی کمی زود به نظر می رسد. امَّا به صورت قطعی می توان گفت که از #مارتین_لوتر تا #تقی_زاده، از سروش تا نصیری، از کدیور تا فیرحی و از کسروی تا سروش محلاتی، همه و همه بر سر سفره «عقلانیت عرفی» نشسته اند. هرچند (ظاهرا) اغراض مختلفی را برای خود ترسیم می کنند.