💠 #قسمت_بیست_و_یکم داستان جذاب و واقعی 🌹 #ترمز_بریده 🌹 ✅ خدا هویت من است توی صحن، دو رکعت نماز شکر خوندم و وارد شدم ... هر قدم که نزدیک تر می شدم ... حس عجیبی که درونم شکل گرفته بود؛ بیشتر می شد ... تا لحظه ای که انگشت هام با شبکه های ضریح گره خورد ... . به ضریح چسبیده بودم ... انگار تمام دنیا توی بغل من بود ... دیگه حس غریبی نبود ... شور و شوق و اشتیاق با عشقی که داشت توی وجودم ریشه می کرد؛ گره خورده بود ... . در حالی که اشک بی اختیار از چشم هام سرازیر می شد و در آغوش ضریح، محو شده بودم؛ بی اختیار کلماتی که درونم می جوشید رو تکرار می کردم ... اشهد ان لا اله الا الله ... اشهد ان محمد رسول الله ... اشهد ان علیا ولی الله و اشهد ان اولاده حجج الله ... . ناگهان کنار ضریح غوغایی شد ... همه در حالی که بلند صلوات می فرستادن به سمتم میومدن و با محبت منو در آغوش می گرفتن ... صورتم رو می بوسیدن و گریه می کردن ... . خادم ها به زحمت منو از بین جمعیت بیرون کشیدن و بردن ... اونها هم با محبت سر و صورتم رو می بوسیدن و بهم تبریک می گفتن ... یکی شون با وجد خاصی ازم پرسید: پسرم اسمت چیه؟ ... . سرم رو با افتخار بالا گرفتم و گفتم: خدا، هویت منه ... من عبدالله، سرباز 17ساله فاطمه زهرام ... ⬅️ادامه دارد... . @razmandegan_eslam_kerman

' ✅ #رمان_از_جهنم_تا_بهشت #قسمت_بیست_و_یکم *ﺑﻪ ﺭﻭﺍﯾﺖ زینب* _ ﻫﻮﻡ؟ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ : ﻫﻮﻡ ﻭ ..… ﺑﯽ ﺍﺩﺏ ﺑﮕﻮ ﺟﻮﻧﻢ . _ ﯾﺎﺳﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺩﺍﺭﯾﺎ . ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﯼ ﺁﺩﻣﻮ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩﯼ ﺗﻮﻗﻊ ﺟﻮﻧﻢ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯼ؟ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ : ﺍﺯ ﮐﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﻋﺖ یازده و نیم صبحه ﺯﻭﺩﻩ؟ ﺯﻭﺩ ﺣﺎﺿﺮﺷﻮ ﺑﯿﺎم ﺩنبالت ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥ . _ ﮐﺠﺎ؟ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ :ﭘﻨﺞ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮﯾﺎ . ﺑﺎﯼ ﻭﺍﯼ . ﺍﮔﻪ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺑﺮﻡ ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮﻡ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ . ﺍﮔﺮﻡ ﻧﺮﻡ ﮐﻪ ..… ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﺑﺰﺍﺭ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻨﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﯿﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻣﺎﯼ ﻫﻮﺱ ﺑﺎﺯﻩ . ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ عرضه ﮐﻨﻢ ﺑﺰﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﻥ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ . ﺳﺮﯾﻊ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﻤﻮ ﺷﺴﺘﻢ ﻭ ﻫﻤﻮﻥ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﻭ ﺭﻭﺳﺮﯾﻢ ﺭﻭ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﻡ ﺩﺭ . ﻧﺠﻤﻪ ﺟﻠﻮﯼ ﺩﺭ ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮﺩ . ﻧﺠﻤﻪ : ﺍﯾﻦ ﭼﯿﻪ؟ _ ﭼﯽ؟ ﻧﺠﻤﻪ : ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﯼ؟ _ ﺗﻮ شهر ﺷﻤﺎ آﺩﻡ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺎﺣﺠﺎﺏ ﻣﯿﺸﻪ؟ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ :ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﭽﻪ ﺑﺴﯿﺠﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺣﺠﺎﺏ ﺷﺪﻩ . _ ﺑﺒﻨﺪ ﺑﺎﺑﺎ . ﺣﺎﻻ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪﻭﻧﯽ ﺑﺴﯿﺠﯽ ﺑﻮﺩﻩ ؟ ﺷﻘﺎﯾﻖ : ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﻥ ﺑﯿﺎ ﺑﺎﻻ . ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ ﺟﻠﻮ ﻭ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﻫﻤﺸﻮﻥ ﺷﺎﻻﺷﻮﻥ ﮐﻼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺩﺍﺷﺘﻦ . ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺗﯿﭗ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮﺩﻡ . ﻧﺸﺴﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻭ ﻧﺠﻤﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﺷﻘﺎﯾﻖ : ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﺑﺘﻌﺮﯾﻒ . _ چی ﺮﻭ؟ ﺷﻘﺎﯾﻖ : ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺎ ﺣﺠﺎﺏ ﺷﺪﻧﺘﻮ ﺩﯾﮕﻪ . _ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﻣﻨﯿﺘﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮﻩ . ﺩﯾﮕﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﺗﯿﮑﻪ ﻣﯿﻨﺪﺍﺯﻥ ، ﺑﻌﺪﺷﻢ ﭼﺮﺍ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﻡ ﺭﻭ ﺣﺮﺍﺝ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ؟ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ :ﺍﯾﻨﺎ ﺣﺮﻓﺎﯼ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯿﻪ ﻧﻪ؟ _ آﺭﻩ . ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻧﻪ . ﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻡ ﺩﺭﺳﺘﻪ . ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻨﺠﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﻗﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ، ﻧﺪﯾﺪﯼ ﺍﻭﻥ ﭘﺴﺮﻩ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻣﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﻤﻮﻥ ﺗﯿﮑﻪ ﺑﻨﺪﺍﺯﻥ . ﻧﺠﻤﻪ : ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﻬﻤﻪ؟ _ ﻧﻪ ﻭﻟﯽ ﻧﺠﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﺗﺸﻨﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩﻧﻪ . ﺑﻌﺪﺵ ﻫﻢ ﺍﺻﻼ ﺍﮔﻪ ﺍﻭﻥ ﺁﻗﺎ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﺵ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﮔﺸﺖ ﺑﻮﺩﻥ ، ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﯽ ، ﺟﻮﺍﺏ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﺑﺎﯼ ﺧﻮﺩﺗﻮﻧﻮ ﭼﯿﺠﻮﺭﯼ ﻣﯿﺨﻮﺍﺳﺘﯿﺪ ﺑﺪﯾﺪ؟ ﺷﻘﺎﯾﻖ : ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ ﻓﻌﻼ ﻧﺠﻤﻪ : ﻣﻮﺍﻓﻘﻢ ﻧﺠﻤﻪ : ﺧﺐ ﺭﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﭙﺮﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ . ﻭﺍﺍﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺎﺭﮎ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪﯾﻢ ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺩﻗﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﻧﮓ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺷﻬﻮﺕ ﻭ ﭼﺸﻤﮏ ﻫﺎ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ . ﯾﻪ ﺣﺲ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ ﺍﺯﺵ ﺣﺮﻑ ﻣﯿﺰﺩ .… ﻧﺠﻤﻪ :ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ ﺭﻭ ﺍﻭﻥ ﺻﻨﺪﻟﯿﺎ _ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ :ﺗﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﺮﻭ ﭘﺸﺖ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻭﺍﯾﺴﺎ . _ عه . ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ ﭘﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺎﺑﺎ . ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ . ﺷﻘﺎﯾﻖ :ﺿﺪﺣﺎﻝ . ﭼﺘﻪ ﺗﻮ؟ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﻭﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻭﻣﺪﯾﻢ . _ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ ﺑﺎﺑﺎ . ﻫﯽ ﻋﮑﺲ ﻋﮑﺲ ﻋﮑﺲ . ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ : ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ . ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺘﻮﻗﻔﻢ ﮐﺮﺩ . ﺩﯾﺪﻥ ﺍﺳﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﮔﻮﺷﯽ؛ ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﭼﺮﺍ ؛ ﻭﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﻟﺐ ﻫﺎﻡ ﮐﺮﺩ . _ ﺟﻮﻧﻢ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ : ﺳﻼﻡ ﺧﺎﻧﻮﻡ . ﺧﻮﺑﯽ؟؟؟ _ ﻣﺮﺳﯽ ﺗﻮ ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ : ﻓﺪﺍﺕ ﺷﻢ . ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯿﺖ . زینب ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﯿﺮﻡ ﮐﻼﺱ ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯼ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ؟ _ ﮐﻼﺱ ﭼﯽ؟ ﻓﺎﻃﻤﻪ : ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﺻﺎﻟﺤﯿﻦ ﺑﺴﯿﺠﻪ . ﮐﻼﺱ ﺧﻮﺑﯿﻪ . _ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ . ﺑﯿﺨﯿﺎﻝ . ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪﺍ ﯾﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﺰﺍﺭﯾﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﭘﺎﺭﮐﯽ ﺟﺎﯾﯽ . ﻓﺎﻃﻤﻪ : ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰﻡ . ﻓﻌﻼ .… _ ﺑﺎﯼ _ ﯾﺎﻋﻠﯽ … ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺭﻭ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﻨﻪ . ﻧﻤﯿﺪﻭﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺣﺠﺎﺏ ﺭﻭ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﺠﺎﺏ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻻﻥ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺍﯼ ﺩﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺷﺘﻢ . ﺍﺻﻼ ﺣﺠﺎﺑﻢ ﺭﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺩﯾﻨﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ :ﺑﺮﯾﻢ ؟ _ ﺍﻭﻫﻮﻡ ﺍﻣﯿﺮ ﻋﻠﯽ : ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻣﺒﺎﺭﮐﺖ ﺑﺎﺷﻪ . _ ﻣﻤﻨﻮﻥ . ﺍﻣﯿﺮ ﻣﯿﺸﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﭙﺮﺳﻢ ؟ ﺑﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮔﻔﺘﻢ : ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ؟ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻃﺮﻓﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻡ ﮐﺮﺩ و گفت: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﻣﺜﻠﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ؟ _ ﺧﺐ ﭼﺮﺍ ﺗﻮ ﭼﺸﻤﺖ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺧﺘﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ ؟ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ : ﺑﺎﺷﻪ؟ _ ﻧﻪ ﻭﻟﯽ ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﻢ . ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ : ﺧﺐ ﺑﺒﯿﻦ ، ﺩﻻﯾﻠﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺎﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻭ ﺳﺮ ﻣﻨﺸﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺩﯾﻨﻤﻪ . ﺩﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﺯﻥ ﻭﺍﻻﺳﺖ ﻭ ﺍﺭﺯﺷﺶ ﺧﯿلیه. ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺩﯾن ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﭙﺴﻨﺪﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﭙﺴﻨﺪ ؛ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﭼﭗ ﮐﻨﻪ ﺧﻮﺩﻣﻢ ﺣﻖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﻭ ﺑﺸﮑﻨﻢ . _ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ ﺷﮑﺴﺘﻦ . _ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﯾﺎ ﻣﻦ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ . ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮﺍﺩ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﻔﻆ ﺑﺸﻪ . ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺯﺩﻡ آﺭﻩ ﻗﺼﺪﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ . ﺍﺭﺯﺷﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺰﺍﺭﻡ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻫﺮﺟﻮﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻥ ﺑﺎﻫﺎﻡ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﻦ ﻭ ﺩﺭﻣﻮﺭﺩﻡ ﻓﮑﺮﮐﻨﻦ . ﺍﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﺍﻣﯿﺮﻋﻠﯽ ﺭﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻪ ﺣﺠﺎﺏ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩﻡ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻻﻥ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﻭﺻﺎﻑ ﺍﺯ ﺣﺠﺎﺏ ﺑﺪﻡ ﻧﻤﯿﺎﺩ …… ادامه دارد... . نویسنده : #ح_سادات_کاظمی ✨🏴الّلهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیِّکَ الْفَرَج🏴✨ @razmandegan_eslam_kerman

' #دمشق_شهر_عشق #قسمت_بیست_و_یکم کنار حوض میان حیاط صورتم را شست، در آغوشش مرا تا اتاق کشاند و پرده را کشید تا راحت باشم و ظاهراً دختری در خانه نداشت که با #مهربانی عذر تقصیر خواست :«لباس زنونه خونه ما فقط لباسای خودمه، ببخشید اگه مثل خودت خوشگل نیس!» از کمد کنار اتاق روسری روشن و پیراهن سبز بلندی برایم آورد و به رویم خندید :«تا تو اینا رو بپوشی، شام رو می‌کشم!» و رفت و نمی‌دانست از #درد پهلو هر حرکت چه دردی برایم دارد که با ناله زیر لب لباسم را عوض کردم و قدم به اتاق نشیمن گذاشتم. مصطفی پایین اتاق نشسته بود، از خستگی سرش را به دیوار تکیه داده و تا چشمش به من افتاد کمی خودش را جمع کرد و خواست حرفی بزند که مادرش صدایمان کرد :«بفرمایید!» شش ماه بود سعد غذای آماده از بیرون می‌خرید و عطر دستپخت او مثل رایحه دستان #مادرم بود که دخترانه پای سفره نشستم و باز از گلوی خشکم یک لقمه پایین نمی‌رفت. مصطفی می‌دید دستانم هنوز برای گرفتن قاشق می‌لرزد و ندیده حس می‌کرد چه بلایی سرم آمده که کلافه با غذا بازی می‌کرد. احساس می‌کردم حرفی در دلش مانده که تا سفره جمع شد و مادرش به آشپزخانه رفت، از همان سمت اتاق آهسته صدایم کرد :«خواهرم!» نگاهم تا چشمانش رفت و او نمی‌خواست دیدن این چهره شکسته دوباره زخم #غیرتش را بشکافد که سر به زیر زمزمه کرد :«من نمی‌خوام شما رو #زندانی کنم، شما تو این خونه آزادید!» و از نبض نفس‌هایش پیدا بود ترسی به تنش افتاده که صدایش بیشتر گرفت :«شاید اونا هنوز دنبالتون باشن، خواهش می‌کنم هر کاری داشتید یا هر جا خواستید برید، به من بگید!» از پژواک پریشانی‌اش ترسیدم، فهمیدم این کابووس هنوز تمام نشده و تمام تنم از درد و خستگی خمیازه می‌کشید که با #وحشت در بستر خواب خزیدم و از طنین #تکبیرش بیدار شدم. هنگامه #سحر رسیده و من دیگر زینب بودم که به عزم #نماز_صبح از جا بلند شدم. سال‌ها بود به سجده نرفته بودم، از خدا خجالت می‌کشیدم و می‌ترسیدم نمازم را نپذیرد که از شرم و وحشت سرنوشتم گلویم از گریه پُر شده و چشمانم بی‌دریغ می‌بارید. نمازم که تمام شد از پنجره اتاق دیدم مصطفی در تاریک و روشن هوا با متانت طول حیاط را طی کرد و از در بیرون رفت. در #آرامش این خانه دلم می‌خواست دوباره بخوابم اما درد پهلو امانم را بریده و دیگر خوابم نمی‌برد که میان بستر از درد دست و پا می‌زدم. آفتاب بالا آمده و توان تکان خوردن نداشتم، از درد روی پهلویم کز کرده و بی‌اختیار گریه می‌کردم که دوباره در حیاط به هم خورد و پس از چند لحظه صدای مصطفی دلم را سمت خودش کشید :«مامان صداش کنید، باید باهاش حرف بزنم!» دستم به پهلو مانده و قلبم دوباره به تپش افتاده بود، چند ضربه به در اتاق خورد و صدای مادر مصطفی را شنیدم :«بیداری دخترم؟» شالم را با یک دست مرتب کردم و تا خواستم بلند شوم، در اتاق باز شد. خطوط صورتم همه از درد در هم رفته و از نگاهم ناله می‌بارید که زن بیچاره مات چشمان خیسم ماند و مصطفی #صبرش تمام شده بود که جلو نیامد و دستپاچه صدا رساند :«می‌تونم بیام تو؟» پتو را روی پاهایم کشیدم و با صدای ضعیفم پاسخ دادم :«بفرمایید!» و او بلافاصله داخل اتاق شد. دل زن پیش من مانده و از اضطرار نگاه مصطفی می‌فهمید خبری شده که چند لحظه مکث کرد و سپس بی‌هیچ حرفی از اتاق بیرون رفت. مصطفی مقابل در روی زمین نشست، انگشتانش را به هم فشار می‌داد و دل من در قفس سینه بال بال می‌زد که مستقیم نگاهم کرد و بی‌مقدمه پرسید :«شما شوهرتون رو دوست دارید؟» طوری نفس نفس می‌زد که قفسه سینه‌اش می‌لرزید و سوالش دلم را خالی کرده بود که به لکنت افتادم :«ازش خبری دارید؟» از خشکی چشمان و تلخی کلامش حس می‌کردم به گریه‌هایم #شک کرده و او حواسش به حالم نبود که دوباره پاپیچم شد :«دوسش دارید؟» دیگر درد پهلو فراموشم شده و طوری با تندی سوال می‌کرد که خودم برای #آواره شدن پیش‌دستی کردم :«من امروز از اینجا میرم!» چشمانش درهم شکست و من دیگر نمی‌خواستم #اسیر سعد شوم که با بغضی #مظلومانه قسمش دادم :«تورو خدا دیگه منو برنگردونید پیش سعد! من همین الان از اینجا میرم!» یک دستم را کف زمین قرار دادم تا بتوانم برخیزم و فریاد مصطفی دلم را به زمین کوبید :«کجا می‌خواید برید؟» شیشه محبتی که از او در دلم ساخته بودم شکست و او از حرفم تمام وجودش در هم شکسته بود که دلم را به محکمه کشید :«من کی از رفتن حرف زدم؟»... #ادامه_دارد... ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @razmandegan_eslam_kerman

' #قسمت_بیست_و_یکم " من زنده ام " ..... حالا یک جمع چهار نفره شده بودیم. هرچند تفکرات و سلایق متفاوتی داشتیم اما سعی کردیم در مقابل دشمن یکدست و یکصدا باشیم. به هم امید می دادیم و ترس را از هم دور می کردیم، به هم کمک می کردیم و باهم شادی می کردیم. باهم گریه می کردیم و تنهایی های یکدیگر را پر می کردیم. به سرعت در همه چیز همدل و همزبان شدیم. فرداصبح دوباره شلوغ شد و همه مشغول بروبیا و سروصدا بودند. پشت پنجره کشیک می کشیدیم. از دور پیدا بود که خبری در راه هست، اما این بار به جای کامیون های نظامی، ماشین های مدل بالای خودشان را می دیدیم. عقب تر رفتیم. از همان دور ده پانزده نفر از زنان نظامی عراقی را دیدیم که با بلوز و شلوارهای سبز و اتو کشیده و مزین به درجه و نشان هایی که بر دوش و سینه هایشان بود به سمت اتاق ما می آمدند. دیدن آنها هم برایمان جالب بود، هم عجیب. به همه چیز شباهت داشتند جز نیروهای نظامی جنگی. زنانی که احتمالا تنها دغدغه شان دوری از آینه بود. چهره هایی بزک کرده با موهایی سشوار کشیده. معلوم بود چند ساعت وقت صرف آرایش می کنند. کج کلاه های سرخ رنگی هم بر سر داشتند و آدامس می جویدند. با تعجب به ظاهر آنها نگاه می کردم. در عروسی ها هم چنین صورت های بزک کرده ای ندیده بودم. مریم گفت باز خوبه چندتا زن دیدیم تا باهاشون راجع به نیازهای بهداشتی زنانه صحبت کنیم، بالاخره اینها هم جنس خودمان هستند و میشه دو کلمه باهاشون حرف زد. وقتی رسیدند ما را در مقابل پوزخندها و نگاه های تحقیر آمیز آنها به صف کردند. در لبخندهای تلخشان چنان غضبی بود که می ترسیدم همین الان با دندان ما را تکه پاره کنند. فرماندهی که آنها را هدایت می کرد گفت اینها ژنرال های زن عراق هستند، ببینید چقدر زیبا هستند! مثل اینکه قرار بود ملکه ی زیبایی را از بین آنها انتخاب کنند پشت سر هم می گفت حلو، حلو (زیبا،زیبا) گفت قیافه های خودتان را با اینها مقایسه کنید، به لباس ها و فرم هایتان نگاه کنید! در حالی که روبرویشان به خط شده بودیم یک به یک از کنارمان می گذشتند و آب دهانشان را به روی ما پرتاب می کردندو فحش و ناسزا بود که نثارمان می کردند. هیچ یک از ما را بی نصیب نگذاشتند و درحالی که از تمام سر و صورتمان آب دهان می چکید و رفتند. فرمانده پرسید: أتأذیتن؟ (ناراحت شدین؟) حلیمه گفت خوشحال شدیم که شما تا این اندازه عصبانی هستید. تاچند ساعت موضوعی شده بود برای بحث، برای خندیدن ما چه تدارکاتی دیده بودند. معلوم نبود اینها را از کجا آورده بودند تا فقط آب دهان روی ما بریزند و بروند. بعد از آوردن و بردن همان ظرف غذای همیشگی، ناگهان در را باز کردند و ما را به اتاق مجاور بردند. حدود دویست نفر از برادران اسیر درهمان اتاق فشرده کنار هم نشسته بودند. وقتی وارد شدیم برای اینکه ما راحت تر بنشینیم تعدادی از برادران اسیر سرپا ایستادند، اما عراقی ها تشر زدند که همه بنشینند. بچه ها به هرسختی که بود بغل هم نشستند و ما را گوشه ای زیر پنجره جا دادند که از تیررس نگاه سربازان بعثی دور باشیم. چشمانم مثل فرفره دور اتاق می چرخید. می خواستم تک تک آنها را شناسایی کنم. اولین آشنایی که دیدم اسمال یخی بود که شب اول اسارت در گودال می گفت چشمی که نمی داند به ناموس مردم چطور نگاه کند مستحق کور شدن است. با فاصله ی کمی از ما زیر آن یکی پنجره چمباتمه زده بود. اما زیر چشمانش آنقدر کبود و صورتش ورم کرده بود که از لباسش او را شناختم. آشنای دو عزیز چوپون اهل کاشان بود که مثل پسته ی خندان وسط جمع نشسته بود و هنوز هم می خندید. دقیق تر شدم؛ درست می بینم؟ طلبه های مسجد مهدی موعود، معلم های قرآن و اخلاق، بچه های محله ی خودمان، دوستان رحیم و سلمان هم بودند؛ محمود حسین زاده،رضا ضربت،علی مصیبی، زارع. یواشکی سلام کردم و جواب دادند. برای این طلبه ها فرق نمی کرد کجا باشند، همانطور که در مسجد سخنرانی می کردند در بازداشتگاه تنومه و بیخ گوش صدام و زیر ضربات شلاق هم یواشکی سخنرانی می کردند. .... بعضی که احساس ترس وخطر می کردند، پشت به آنها نشسته بودند و وانمود می کردند حرفهای آنها را گوش نمی دهند. طلبه ها را کامل می شناختم و آنها هم مرا خوب می شناختند. از من پرسیدند کی به کربلا آمدید؟ گفتم اینجا کربلا نیست، تنومه است. #من_زنده_ام #خاطرات_دوران_اسارت #باقلم_معصومه_آباد --------- @razmandegan_eslam_kerman