دم دستي ترينِ عشقا، عشق نر و ماده گيه. چون شغال هم بلدش هست، بومياي جنگلاي نيوزلند كه از همه چي بيخبرن و هر هواپيمايي كه بالاي سرشون رد ميشه رو جاي خدا سجده ميكنن هم بلدش هستن. غريزه اتوپايلته. ميبرتت، بي زحمت و رنج. هر وقت تيمت رفت دسته دو وُ تو سالي پونزده بار از هانوفر پا شدي اومدي بوشهر وُ پشت فنس وايسادي بازيشو ببيني، و داور كه سوت پايانو زد دويدي رفتي فرودگاه كه برگردي، بيو و از عشق حرف بزن. بيو و از دلشوره حرف بزن. بيو و از "شاهين" حرف بزن... گفتم مسعود قيافه ت هم شده مث لباس شاهين. سياه... سفيد. تيم تو ليگ، با بازيكناش نتيجه ميگيره، تو تاريخ با هواداراش. شاهين رفته دسته دو، خونواده ي بازيكنا هم نميان بشينن رو سكو، ولي داور كه اينجا سوت ميزنه، بازي به وقت آلمان تو قلب و سينه و رو صفحه ي موبايل يكي تو هانوفر شروع ميشه. يكی كه استرس نميدارتش بشينه و تو خيابونا چيشش رو صفحه ن وُ مث ديوونه ها راه ميره... شايد رودی فولر يا هاسلِر از كنارش رد بشن، ولي او، با تمام جونش، با تمام قلبش مث هافبك وايساده وسطِ يه تيم دسته دومی، از يه شهر درجه دومی تو يه كشور جهان سومی، و تمناهاشو سانت ميكنه تو هيجده حريف، تا بلكه شاهيني از شاهينا بلند بشه و با سر بكوبتش زير طاق. در توضيح عشق يا توصيف خلاصه وار ريشه، هر جا نفهميدين چه بنويسين، بنويسين: مسعود آبسته! به تيمتون وقتيكه دسته دوهه عشق بورزين، به زنتون وقتيكه شكسته شده، به ننه بُباتون وقتيكه نشسته شده ن. وگرنه تيم ليگ برتري، زن ترگُل ورگُل، اتومات طرفداراي خودشونو دارن. قضيه ي شغاله وُ بوميِ جنگلاي نيوزلند كه گفتم! ✍ احسان عبدی پور https://eitaa.com/EhsanAbdipour

میبردمش سمتی که از سفر هاش حرف بزند... قسمتی از یادداشت خانم رستک https://eitaa.com/EhsanAbdipour

سفر بلخ https://eitaa.com/EhsanAbdipour

با هم حرف بزنیم برا هم فیلم تعریف کنیم https://eitaa.com/EhsanAbdipour

ونکوور کانادا احسان عبدی پور https://eitaa.com/EhsanAbdipour

در این کمتر از دوسال روز یا روزهای کمی هست که به ماجرای فردوسی پور فکر نکرده باشم یعنی میانه یک کاری حرفی موزیکی فیلمی فوتبالی یکهو جدا میشوم و به این پسر فکر میکنم به آینده خودمان فکر می کنم. ماجرای فردوسی پور، ماجرای خود فردوسی پور نیست یک رویه رایج اما غريب، غریب اما ترسناک و از همه واویلاتر «ناامید کننده» است که مثالش روی فردوسی پور اجرا شده. صرفا مثال محرزش است نه تمام آن . از بخت یاری ما و نگون بختی عادل فردوسی پور است که آن رویه برای تدریس به ما با او عینیت یافته است. از بخت یاری ماست چون او با یک درصد بالا و تامل برانگیزی در ذهنیت شهروند ایرانی عنصر موجه و موقری است که جامعه در کلوز آپ رصدش میکند و کوچکترین حرکت سر و گردنش به چشم می آید، چه برسد که یکهو پس گردنش را بگیرند و و به خارج از قاب هُلش بدهند. یک هُل نا آراسته و هیچ کسی غیر از او نمی توانست حجم بی مرامی و بی معرفتی و مردم ناانگاری این تَکلِ سیستماتیک را عیان سازد. چه آدم های بسیار رعنا و سازنده ای که خشت روی خشت دیوار این سرزمین میگذاشتند و در بالا رفتن خانه وطن نیازمندشان بودم ولی تنه و هُلهای نا آراسته از هستی و حیات ساقطشان کرد ولی خبرشان نپیچید توی سکوت رفتند، توی سکوت خانه نشین شدند و توی سکوت بی صدا مردند، اما پژواک نداشتند. یک اکتهای کوچکی گاهی گوشه پرده را می زند کنار و آن پشت آشفته را نشان ملت می دهد. چطور میشود یک ملت را خسته کرد؟ چطور میشود یک ملت را متفرق کرد؟ اگر چند تا ایونت برنامه یا شخصیت کاریزماتیک باشد که هر از گاهی ایران را دوباره ایران کند و فرق و فاصله ها را از یادمان ببرد و از بورلی هیلز تا سیدنی تا برلین تا تورنتو یکباره برای ساعتی برگردیم توی نقشه ایران و بشویم یک ایران رفیق و بزرگ و از همنشینی کنار هم خوشمان بیاید، حتم و بی شک که آن دوشنبه های نشستن پای «نود فردوسی پور» یکی اش بود. یک مهم و یک درست و درمانش مثل نشسان دور کرسی و روایت پیرمردی بود که گوشه های لذت بخش لایه های انُم فوتبال را میگشت پیدا میکرد می آورد و نشانمان می داد. فوتبال مال هیچ حزبی نبود و فوروارد زمان شاه و هافبک دوره انقلاب فرقی نداشت همین بود که دوشنبه ها تا دیر وقت شب رفیق بودم هر جای ایران و هر جای جهان که بودیم. خوشحالم که فردوسی پور همین قدر نامفهوم و بی منطق و بی مقدمه پرت شد بیرون هیئتی که یک روز تنگ بعدها می نشیند تا دلایل شکاف میان مردم و حاکمیت را بررسی کند جوابهای ساده و در دسترسی دارد. مامور مربوطه که می خواهد بولتن تحلیلی را به مقام مافوقش ارائه دهد، می تواند ذیل عنوان مثلا «شجریان» تا صبح برای خودش و رئیسش تایپ کند. می تواند بنویسد: اشتباه بود که یکی را که صداش به الله اکبر اذان و دعای زیر لب دم افطار مسلمین پیوسته بود در بایگانی راکد خیالی مان ر قایم کنیم ، بنویسد : اشتباه بود که که یکی را کرده بودیم رئیس فرهنگستان زبان و ادب پارسی و «آن یکی» برنداشت برای آوازه خوان شعر پارسی یک بنر دو در یک بزند. مامور مربوطه می تواند ذیل عنوان «شاملو» بنویسد بیخود اصرار کردیم و بیخود هزینه کردیم مامور مربوطه اگر دلش بخواهد از فردا باقی عمرش را آن طور که وجدانش ایمانش و وطن دوستی اش بخش حکم می کنند. ادامه بدهد میتواند مثلا ذیل گزارش پسر یازده ساله ای که در بوشهر خودش را از پنجره آشپزخانه آویزان کرد، بنویسد: بسمه تعالی دارد دیر میشود یازده دوازده ساله هایی که دارند می میرند ولی با طناب خودکشی نمی کنند که به چشم ما و خبرنگار و دولت و اینستاگرام و واتس اب و چه و چه بیاید، هزار و هزارانند. مامور مربوطه که دیگر ترس از دست دادن ندارد می نویسد: ده سال دیگر ع ثمر این باغ که میان دهه آفت زده ۹۰ با انبوه وزیر و رئیس شرمسار خفن و رشید القامه روییده، یک آفت باور نکردنی است. میوه هایی کج و معوج .... یک نسل جوان با روان های مجروح... ✍ احسان عبدی پور ✅از شماره ۱۳۲ مجله کرگدن سال ۹۹ https://eitaa.com/EhsanAbdipour

مجموعه‌ی ۱۰ قسمتی، با عنوانِ مجتمع گاز پارس جنوبی قسمت اول https://eitaa.com/EhsanAbdipour

مجموعه‌ی ۱۰ قسمتی، با عنوانِ مجتمع گاز پارس جنوبی قسمت دوم https://eitaa.com/EhsanAbdipour

مجموعه‌ی ۱۰ قسمتی، با عنوانِ مجتمع گاز پارس جنوبی قسمت سوم https://eitaa.com/EhsanAbdipour

مجموعه‌ی ۱۰ قسمتی، با عنوانِ مجتمع گاز پارس جنوبی قسمت چهارم https://eitaa.com/EhsanAbdipour