🍃🌷 ﷽ #فنجـانی_چـاے_بـا_خـدا #قسمت_سی_و_دوم ✍در همهمه ی فکری خودم و مادر،‌راهی هتل شدیم. ذهنم میدانی جنگ زده بود برای بافتن و رشته کردن. اینجا هتلهایش هم زیبا بود و من گیج ماندم از آن همه تلاش غولهای قدرت برای سیاه نمایی پیرمرد راننده لبخند زد، دربان هتل لبخند زد، مسئول رزرو لبخند، کارگر ساده که حامل چمدانها بود لبخند زد، اینجا جنس لبخند آدمهایش فرق داشت. اینجا لبریز بود از مسلمانان ترسو... در اتاقم را محکم بستم و برای اطمینان بیشتر یک صندلی پشت آن قرار دادم. من حتی از لبخند مسلمان ترسو هم میترسیدم دانیال همیشه میخندید بعد از چند ساعت استراحت نافرجام به سراغ متصدی هتل رفتم. باید چند کارگر برایم پیدا میکرد تا آن خانه ارواح،بازیافت میشد. چند لغت فارسی را کنار یکدیگر چیدم نمیداستم میتوانم منظورم را برسانم یا نه اما باید تلاشم را میکردم. متصدی جوانی خوش چهره بود با رنگی آسیایی مقابلش ایستادم با مهربانی نگاهم کرد. جملاتِ از پیش تعیین شده را گفتم. لبخندش پر رنگتر شد احتمالا نوعی تمسخر،مطمئنا کلماتم معنی خاصی را انتقال نداد. پرسید میتوانم انگلیسی صحبت کنم؟و من میتوانستم. این ملت با زبان بین الملل هم آشنا بودند یعنی اسلام جلویشان را نمیگرفت کمی عجیب به نظر میرسید... ماجرای خانه را برایش توضیح دادم و او قول داد تا چند نفر را برای این کار پیدا کند. فردای آن روز آدرس را به کارگران دادم و به همراه مادر راهی خانه شدم این خانه و حیاتش اگر زیر خروارها خاک و برگ هم دفن میشد،‌جای تعجب نبود. دوری چندین ساله این تبعات را هم داشت. دو کارگر نظافت حیات و دو کارگر نظافت داخل خانه را به عهده گرفتند. وقتی درِ‌چفت شده را به سختی باز کردم مقداری خاک به سمتم هجوم آورد و من ترسیدم. زنده به گوری کمترینِ‌ لطف این دیار و مردمانش است! خاطرات کودکی زنده شد. درست در لابه لای مبلهای تار بسته از عنکبوت و زیر سیگاریِ دفن شده در غبار پدر. اینجا فقط دانیال میخندید و من می دویدم،او به حماقتم در دلبستگی و من در پی فرار از وابستگی مادر. با احتیاطی خاص وسایل را زیرو رو میکرد. گاه لبخند میزد،گاه میگریست. با یان تماس گرفتم آرامش چهره اش را از اینجا هم میتوانستم ببینم - کجایی دختر ایرونی؟ جمله اش کامل نشده بود که صدای عصبی عثمان گوشم را آزار داد - هیچ معلومه کدوم گوری هستی؟😡آخه تو کی میخوای مث بقیه آدما زندگی کنی؟ هیچ وقت،اگر هم میخواستم،‌خدای این آدمها بخیل بود! حوصله ای برای پاسخگویی نبود،‌پس گوشی را قطع کردم. چندین بار گوشیم زنگ خورد عثمان بود جواب ندادم. ناگهان صدایی عجیب در حیات پیچید، صوت داشت آهنگ داشت،🎼چیزی شبیه به کلمات سجاده نشینِ مادر انگار خدای این مسلمانان،سوهان به دست گرفته بود برای شکنجه ام. درد به معده و سرم هجوم آورد حالم خوب نبود و انگار قصد بدتر شدن داشت. کاش گوشهایم نمی شنید. منبع این صداها از کدام طرف بود؟ بی حس و حال،جمع شده در معده،روی یکی از پله ها نشستم. یکی از کارگران که مردی میانسال بود در حالیکه آستینش را بالا میزد به سمت حوض رفت. شیر آب کنارش را بازکرد. آب با فشار و رنگی زرد از آن خارج شد. مرد چه میکرد؟ یعنی وضو بود؟ اما مادر و یا عثمان که به این شکل انجامش نمیدادند😳 روبرویم ایستاد: - خانووم نمیدونید قبله کدوم طرفه؟ مضحکترین سوال ممکن را پرسید،آن هم از من! مسیر خانه ی خدایش را از من میخواست! پسر جوانی که همراهش بود صدایش زد. - مشتی این فارسی بلد نیست. حالا مجبوری الان نماز بخوونی؟برو خونه بخوون مرد سری تکان داد - نمازو باید اول وقت خوند. پسر جوان سر از تاسف تکان داد. یعنی مسلمان نبود؟ دختری جوان از خانه خارج شد - مشتی قبله اینوره سجاده تو یکی از اتاقا پهن بود،اون خانومه هم رفت روش وایستاد واسه نماز. پیرمرد تشکری پر محبت کرد - ممنون دخترم. ببین میتونی یه #مهر واسم پیدا کنی؟ دختر ایستاد - نه ظاهرا از #اهل_تسنن هستن. اون خانومه نه مث ما #وضو گرفت،نه مث ما #نماز خوند. #مهر هم نداشت. پیرمرد با چشمانی مهربان به سمت باغچه رفت،چیزی را در آن جستجو کرد. سپس با سنگی کوچک در گوشه ای از باغ ایستاد. سنگ را روی چمن ها قرار داد و روبرویش ایستاد نماز خواند. تقریبا شبیه به مادر با اندکی تفاوت. #سجده رفت اما به روی سنگ. خدای این مردمان در این سنگ خلاص میشد چقدر حقیر! صدای گوشی بلند شد اینبار یان بود. - دختر ایرونی هم انقدر کم حوصله؟ اون دیوونه که گذاشت رفت برای کنترل درد معده نفسهایی عمیق کشیدم. صدایش نگران شد - سارا حالت خوبه؟ نه خوب نبود،سکوت کردم - سارا ما با هم دوستیم پس بگو چی شده مشکل کجاست؟ حال مادر چطوره؟ چشمم به نماز خواندن پیرمرد کارگر بود. - از اینجا بدم میاد باز هم صدایش نرم شد و حرف هایش پر از آرامش! ✍ زهرا اسعد بلند دوست ⏪ #ادامہ_دارد 📝 @eightparadise ‌ 🌸 https://eitaa.com/eightparadise 🌸