🌿 @einsad

✅ شب #قدر؛ شب برنامه ریزی 🔸 استاد علی صفایی حائری امشب شب تقدير است. شب تقدير، شبى است كه انسان بايد جايگاه خودش را در اين عالم بفهمد و بررسى كند. بايد ببيند كه به جمع خود، به وجود خود، به نيروهايى كه دارد، چه سازمانى داده است و برايشان چه برنامه اى ريخته است؟ در خانواده خود، در كوچه و محل خود، در شهر خود، در كشور خود چه برنامه و طرحى داشته است؟ ما ياد گرفته ايم فقط بهانه بياوريم و غُر بزنيم كه نمى گذارند كار كنيم يا جامعه منحرف شده و ديگر نمى شود كارى انجام داد و... در حالى كه هر چه مشكلات زيادتر شود، تكاليف بيشتر مى شود. 📚 اخبات، ص 105 🌿 @einsad

✅كسى كه مى‌خواهد #قدر را درك كند بايد... 🔶استاد علی صفایی حائری: كسى كه مى‌خواهد قدر را درك كند بايد خودش را تقدير و اندازه‌گيرى كند، بايد ببيند در اين مدتى كه از عمر او گذشته بر دلش چه گذشته است. بايد ببينيم چه داده‌ايم و چه گرفته ايم‌؟ و ببينيم چه چيزهايى در دل ما بزرگ شده و چه چيزهايى بايد بزرگ مى‌شدند؟ عظمت اين قدر و اندازه گيرى‌ها به خاطر اين است كه انسان مى‌تواند نقشه‌هاى وسيعش را پياده كند. طرح ريزى به اين خاطر ارزش دارد كه مصالح ضايع نمى‌شوند. كسانى كه روى طرح بيش از خود مصالح فكر مى‌كنند به ساختمان‌هاى محكم‌ترى مى‌رسند. بر عكس، آنجايى كه مصالح عالى است ولى طرح كوتاه و سطحى است انسان را دق مى‌دهد. اين است كه يك شب قدر بهتر از هزار ماه است. كارى كه در هزار ماه مى‌شود اگر طرح ريزى نشده باشد، ثمرى ندارد و اگر اندازه‌گيرى نشده باشد، سودى ندارد. كسى كه مى‌داند اين شب را در اين ماه گذاشته‌اند، از اول بايد خودش را با اين قدر هماهنگ كند و تقدير كند. بايد فكرمان را بسنجيم و ببينيم كه چه شناخت‌هايى را به دست آورده‌ايم و چه شناخت‌هايى را مى‌توانسته‌ايم به دست بياوريم. بايد عقلمان را بسنجيم و ببينيم كه با چه چيزهايى همدم بوده و چه سنجش‌هايى داشته و چه بيلان‌هايى گرفته است. آيا فقط‌ بيلان سود و ضرر كسبمان را داريم، نه خودمان را؟! و قلبمان را بايد بسنجيم و ببينيم كه چه كسانى در آن رفت و آمد كرده‌اند؛ چه حزن‌هايى، چه عشق‌هايى، چه خوف‌هايى و چه كينه‌هايى در آن راه پيدا كرده‌اند. و همين طور روحمان را هم بايد بسنجيم و ببينيم با چه چيزهايى اوج مى‌گيرد و با چه چيزهايى پلاسيده مى‌شود، چه مسائلى ما را تنگ مى‌كنند و ضيق مى‌آورند و چه مسائلى براى ما وسعت و راحتى مى‌آورند. 📚 بهار رويش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه #رمضان)، صفحه 69 🌿 @einsad

#قدس ✅ کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا 🔸 استاد علی صفایی حائری همانطور كه وحشت از لشكر شام و طمع گندم رى و فريب و نيرنگ ابن زياد، خيلى ها را در تاريخ از حسين عليه السلام و عاشورا و كربلا جدا كرد و از بركت روز حسين عليه السلام محروم گرداند، وحشت از قدرت و ابر قدرت امروز كه نظم نوين را فرياد مى زند و قدرت و صنعت و علم و ثروت و رفاه و لذت را يدک مى كشد و از تمامى راههاى تبليغى و رسانه هاى جهانى و ماهواره هاى مسلط و تصويرهاى مسموم بهره مى برد، وحشت و طمع از اين قدرتها و وادادگى در برابر آنها و سر نهادن بر فرمان آنها و بريدن از دين و از حسين زمان و ولى عصر(عج)، از وحشت اهل كوفه كم ندارد. 📚 وارثان عاشورا، ص 89 🌿 @einsad

✅ #صلۀرحم 🔶استاد علی صفایی حائری: صلۀ رحم ، تنها به اين نيست كه بيايى و چند دقيقه اى بنشينى و بروى. صلۀ رحم يعنى وصل كنى آنچه را كه باعث رشد آنها و جايگاه پرورش آنهاست و اتصال بدهى به يكديگر آنچه كه شما را زياد مى‌كند تا رحم‌ها به يكديگر وصل بشوند و قرب‌ها به وجود بيايند و كثرت‌ها و توليدها در نتيجۀ اين وصل، امكان پيدا كنند. و در صلۀ رحم، مطلوب اين است كه كسرى دو طرف از بين برود و به رزق‌ها و كمبودهاى افراد رسيدگى بشود. چگونه‌؟ «بِالْبِرِّ وَ الصِّلَةِ‌» ؛ با محبت‌هايى كه به آنها داريم و خوبى اى كه به آنها مى‌كنيم. 📚 بهار رويش (مروری بر دعاهای ورود و وداع ماه رمضان)، صفحه 83 🌿 @einsad

✅ می‌روی، اما فقدانت دردناک است... 🔸 استاد علی صفایی حائری ...اين ماه با ما به خوبى رفتار كرد. سحرها و شب‌هايش را در اختيار ما گذاشت و طلوع و غروبش را براى ما داشت. «قَدْ أَقَامَ فِينَا هَذَا الشَّهْرُ»؛ مدتى با ما همراه شد و با ما اقامتى كرد. «مُقَامَ حَمْدٍ»؛ خيلى حميد بود و پَستى نداشت. «وَ صَحِبَنَا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ»؛ و با خوبى با ما رفتار كرد. «وَ أَرْبَحَنَا»؛ و به ما سود رساند. «ثُمَّ قَدْ فَارَقَنَا»؛ حالا او دارد از ما جدا مى‌شود. «عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ. فَنَحْنُ مُوِدِّعُوهُ»؛ و ما هم داريم با او وداع و خداحافظى مى‌كنيم. «وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَيْنَا»؛ به گونه‌اى داريم توديع و خداحافظى مى‌كنيم، كه جدايى از او براى ما سنگين است. هنوز عطشش را داريم، هنوز كوزه‌اى را آب نكرده‌ايم، هنوز حتى دست‌هايمان را هم نشسته‌ايم و آبى به سر و صورتمان نزده‌ايم. «وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا»؛ به گونه‌اى داريم وداع مى‌كنيم كه جدايى از او براى ما سنگين است و برگشت او از ما، مغموم و مستوحشمان كرده است. «وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الْمَحْفُوظُ وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِيَّةُ وَ الحَقُّ الْمَقْضِىُّ»؛و حال كه دارد از ما جدا مى‌شود، ما در جدايى و فراق او، حقوقى را كه او بر ما داشته را به عهده گرفته‌ايم. ذمه او را بر خودمان واجب و لازم مى‌دانيم و گردنمان را در گروى او گذاشته‌ايم. اگر ما از ماه رمضان داريم جدا مى‌شويم، به گونه اى جدا نمى‌شويم كه پشت سر او خوشحال باشيم و به گونه اى جدا نمى‌شويم كه در جدايى از او به يادش نباشيم و آنچه را كه در ما سبز كرده و در ما كاشته است را بكنيم و دور بريزيم، بلكه اين ماه براى ما «ذمام محفوظ» و «حرمة مرعية» و «حق مَقضّى» و انجام داده شده دارد. اينها خصوصياتى براى رمضان است. 📚 بهار رويش، ص 141 🌿 @einsad

✅ آیا برای زیاد شدن خودمان راهی سراغ داریم؟ 🔸 استاد علی صفایی حائری 🌿 @einsad

✅ الدنیا مزرعة الآخرة... 🔸 استاد علی صفایی حائری(عین.صاد) ️می گویند دنیا بد است، آن را رها کن. دنیا رنج است، از آن بگذر. دنیا مردار است، از آن فرار کن. در حالیکه دنیا بد نیست، که کم است، باید آن را زیاد کرد. باید با آن تجارت کرد. گندمی است که باید به خاکش سپرد و آبیاریش کرد و خرمنش را برداشت. ️بعضی، گندم را نگه می دارند و فقط به آن عشق می ورزند و به آن افتخار می کنند. بعضی گندم را رها می کنند و از آن می گذرند. اما آنها که وسعت خسیس زمستان را دیده اند، یک گندم را بارور می کنند، آن را به خاک می دهند تا از خاک برخیزند و زمستان را گرسنه نمانند. اینها در واقع از گندم ها و از دنیا نگذشته اند که ان را برداشته اند. آن را بد نمی دانند که کم می شمارند و به زیاد کردنش مشغول می شوند. دنیا می شود کشتزارشان، می شود بازارشان... ️دنیا بد نیست، کم است. دنیا رنج است اگر اسیرش باشی و سود است، اگر امیرش بشوی. 📚 روروش نقد، جلد3، ص 70 🌿 @einsad