🔰بدون شرح 😊 #الی_الحبیب 🆔 @elalhabib_ir

آماده مبارزه باشید، برای یک هدف واضح، یعنی کفر و شرط مطلق اسرائیل ... که این مبارزه، آسان ترین مبارزه و جنگ خواهد بود ...چون خط مقدم امروز جهان اسلام فلسطین است... #وعده_صادق #الی_الحبیب 🆔 @elalhabib_ir

🔹بعد از عملیات وعده صادق، نقش مردم به عنوان نیروی بازدارنده دشمن و برهم زننده شایعات مرجفون بسیار مهم است. 🎙حجت‌الاسلام محسن‌قنبریان #الی_الحبیب 🆔 @elalhabib_ir

#تحلیل #مناجات 🔰حجت‌الاسلام دکتر محمد عشایری‌منفرد استاد حوزه و دانشگاه در خصوص #مناجات‌خوانی یادداشتی تحلیلی را منتشر کردند: 1️⃣دردهه شصت، مناجات‌خوانی از شئون عالمان واصل و سالکانِ دلسوخته‌ای چون آیت‌الله شهید دستغیب بود. در سبک مناجات‌خوانی‌شان، رعایت نغمه و آهنگ و موسیقیِ دعا به شدت مغلوبِ ابتهال درونی و ناله و سوز باطنیِ مناجات‌خوان بود. مردم حسب برخی روایات، باورشان این بود که وقتی در مجلس استغفار، یک نفر بخشوده شود، خداوند همه را خواهد بخشید. از سوی دیگر معتقد بودند که سالکی مانند آیت‌الله دستغیب ره در این مجلس مناجات، بخشوده خواهد شد. برای همین خودشان را به مسجد جامع شیراز میرساندند تا با مرکزیت آن سالک دلسوخته، در مغناطیس رحمت الاهی قرار بگیرند و با اشکهای او قلبشان را جلا بدهند. 🔺مناجات‌خوان در آن سبکِ مناجات‌خوانی، «خودش رو به قبله می‌نشست» و با «حال تضرع وابتهال» دعا را نه برای شنواندن به مردم بلکه برای «لابه و عرض حاجتِ خودش به محضر پروردگارش» زمزمه می‌کرد. او خودش را در مقابل خدای خودش می‌دید و «برای حال پریشان و قلب منکسرِ خودش» مناجات می‌خواندن نه برای شنیدن اهل مجلس. چنین بود که دعا با نغمه و آهنگِ از قبل تمرین شده، خوانده نمی‌شد بلکه با حال باطنی و تضرع قلبی و سوز دل خوانده می‌شد. 🔺نمونه دیگری از این مناجات‌خوانانِ متضرّع، مرحوم حاج آقا مهدی مظاهری ره بود که تا اواخر دهه نود، مؤمنان اصفهان از انفاس قدسی‌اش در مناجات خوانی بهره می‌جستند. چنان که هنوز در تهران از دعای کمیل های حاج آقا حسین انصاریان زیدعزه، چنین بهره‌ای برده می‌شود. 2️⃣از نیمه‌های دهه هفتاد، صدا و سیما ذائقه دعاخوانان و باور مناجاتیان را تغییر داد. سبکی از #دعاخوانی رواج یافت که در آن، تهیه کننده‌های سیما، #مداحان بزرگوار را در لوکیشنی مخاطب‌پسند، روی صندلی و رو به مردم (نه توی محراب و رو به قبله) نشاندند. جاذبه بصری رسانه اقتضا می‌کرد که مناجات‌خوان به جای حال تضرع و ابتهال، «ظاهری جذاب و رسانه‌پسند» را به نمایش بگذارد! 🔺مداحان و ذاکران بزرگوار هرچند شخصاً اهل سوز باطن و ابتهال و تضرع باشند، اما مردم آنان را به «سبک و نغمه و آهنگ مناجات خوانی و صدای دلنشین» می‌شناختند نه به سوز و گداز سالکانه‌ی قلبی. 🔺چنین بود که سبکی از مناجات‌خوانی رواج یافت که در آن، سوز و گداز باطنی و ابتهال و عرض حاجت، مغلوبِ «سبک و نغمه دعا» شد. توجه به نزول رحمت الهی و آماده‌سازی قبلیِ قلب برای جلب این رحمت واسعه، مغلوبِ «توجه به ادای درست کلمات»و «تلاش برای عقب نماندن از فقراتِ متنِ دعا» شد! قطعاً چنین سبکی از مناجات‌خوانی، بی‌فایده نیست و نباید انکار و تضعیف و تخریب شود اما آن مناجات‌خوانی، چیز دیگری بود! 3️⃣گاهی از خودم می‌پرسم که ما حوزویان در کجای این تغییر فرهنگی قرار میگیریم؟ در کجا کوتاهی کرده‌ایم؟ و حالا چه رسالتی داریم؟ #الی_الحبیب 🆔 @elalhabib_ir