🌷 #هر_روز_با_شهدا🌷
#لبخندى_به_روى_مرگ!
🌷ديماه سال ۵۹ بود كه پيكر مجروح يك نوجوان مشهدى را به بيمارستان سرپل ذهاب در پادگان ابوذر آوردند. در دست او يك سر نيزه عراقى فرو رفته بود كه تقريباً مچ او را از ساعد جدا مى كرد. در نبردى تن به تن اين حادثه واقع شده بود.
🌷وقتى دكترها تصميم به قطع دست او گرفتند، فرياد زد: «اگر دستم را قطع كنيد همه شما را می‌كشم. من دستم را براى جنگ می‌خواهم!» به هر تقديرى بود دست او پيوند زده شد و او پس از مدت كوتاهى، دوباره به جبهه برگشت.... پانزده روز بعد، در كمال ناباورى جسد غرقه به خون اين نوجوان را به بيمارستان آوردند كه به روى مرگ لبخندى زيبا زده بود.
📚 كتاب "سرودهاى سرخ"، غلامعلى رجايى
❌️❌️ مردانِ مردستان
🌷 #هر_روز_با_شهدا
#بی‌سر_پرید!!
🌷از موتور پريديم پايين. جنازه را از وسط راه برداشتيم كه له نشود. بادگير آبی و شلوار پلنگی پوشيده بود. جثه‌ی ريزی داشت، ولی مشخص نبود كی است. صورتش رفته بود. قرارگاه وضعيت عادی نداشت. آدم دلش شور می‌افتاد. چادر سفيد وسط‌ِ سنگر را زدم كنار. حاجی آن‌جا هم نبود. يكی از بچه‌ها من را كشيد طرف خودش و يواشكی گفت: "از حاجی خبر داری؟ می‌گن شهيد شده." نه! امكان نداشت. خودم يك ساعت پيش باهاش حرف زده بودم. يك‌دفعه برق از چشمم پريد. به پناهنده نگاه كردم. پريديم پشتِ موتور كه راه آمده را برگرديم. جنازه نبود. ولی....
🌷جنازه نبود. ولی ردّ خون‌ِ تازه تا يك جايی روی زمين كشيده شده بود. گفتند: "برويد معراج، شايد نشانی پيدا كرديد." بادگير آبی و شلوار پلنگی. زيپ بادگير را باز كردم؛ عرق‌گير قهوه‌ای و چراغ قوه. قبل از عمليات ديده بودم مسئول تداركات آن‌ها را داد به‌حاجی. ديگر هيچ شكی نداشتم.... هوا سنگين بود. هيچ‌کس خودش نبود. حاجی پشت آمبولانس بود وفرمانده‌ها و بسيجی‌ها دنبال او. حيفم آمد دوكوهه برای بار آخر، حاجی را نبيند. ساختمان‌ها قد كشيده بودند به احترام او. وقتی برمی‌گشتيم، هرچه دورتر می‌شديم، می‌ديدم كوتاه‌تر می‌شوند. انگار آن‌ها هم تاب نمی‌آورند.
🌹خاطره ای به یاد سردار خيبر، فرمانده شهيد حاج محمدابراهيم همت
📚 كتاب "همت" از مجموعه كتب يادگاران
#وعده_صادق
#شهدا_را_ياد_كنيم_با_ذكر_صلوات
┄┄┅┅┅❅❁❅┅┅┅┄┄
"کوچه شهدا"💫