#یاد_غریب
#مهدی_خدامیان_آرانی
قسمت ۳۸
وای بر من! کجا ایستاده ام؟ کجا هستم؟ چگونه زندگی می‌کنم؟ آیا «غیبت» تو را عادی می‌دانم و به آن عادت کرده‌ام یا آنکه آن را «مصیبت» می‌دانم؟ دانستم و خطا کردم، نمک خوردم و نمک دان شکستم! مولای من! عزیز دل من! جانم به فدای تو! مرا دریاب که از فتنه‌های این روزگار می‌ترسم، از غم غربت تو که خودم باعث آن شده‌ام می‌هراسم! مرا دریاب! آقای من! دشمنان تو که تکلیفشان مشخّص است، آنان از غیبت، خشنودند، امّا من چه می‌کنم؟ کجا ایستاده ام؟ وقتی من در بی خیالی به سر ببرم و غیبت تو را مصیبت نمی دانم، به غفلت گرفتار شده‌ام و با این غفلت، دل تو را به درد آورده‌ام و دشمنان تو خشنود کرده ام.
آقای من! من پشیمان هستم! من به خطای خود اعتراف می‌کنم! مرا ببخش!
ای جلوه مهربانی خدا! مرا ببخش! چه کنم؟ کسی به من نگفت که غیبت تو، مصیبت است! کسی برای من این سخن‌ها را نگفت.
مولای من! گویا بدون حضور تو ما راحتیم! از بس تو را صدا نزدیم و به فکر تو نبودیم، دیگر بی خیال ظهور تو شدیم، آری، وقتی که یاد تو رها شد، یاد دیگران در دل ما جای گرفت...
🌱🌱🌱🌱🌱🌱
https://eitaa.com/joinchat/3571581185Cf545822cdd
📚 #تفسیر_باران
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ
بَقَره: آیه ۵۹ - ۵۸
وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُوا هَذِهِ الْقَرْیَةَ فَکُلُوا مِنْهَا حَیْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُوا الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُوا حِطَّةٌ نَغْفِرْ لَکُمْ خَطَایَاکُمْ وَسَنَزِیدُ الُْمحْسِنِینَ (۵۸) فَبَدَّلَ الَّذِینَ ظَلَمُوا قَوْلًا غَیْرَ الَّذِی قِیلَ لَهُمْ فَأَنْزَلْنَا عَلَی الَّذِینَ ظَلَمُوا رِجْزًا مِنَ السَّمَاءِ بِمَا کَانُوا یَفْسُقُونَ (۵۹)
چگونه می‌شود که بنی اسرائیل به خود ظلم کنند؟
شنیده‌ام بنی اسرائیل خاندانی بودند که پدرانشان در فلسطین و بیت المقدس زندگی می‌کردند، وقتی یوسف (علیه السلام) در مصر به مقام و جایگاهی رسید، به مصر هجرت کردند، بعد از مدّتی آنان اسیر ظلم و ستم فرعونیان شدند، خدا برای آنان موسی (علیه السلام) را فرستاد و موسی (علیه السلام) آنان را از دست فرعون نجات داد و به فلسطین بازشان گرداند.
تو دستور دادی تا به شکرانه این نعمت، وقتی به دروازه‌های بیت المقدس
رسیدند، سجده کنند و این چنین بگویند: «بارخدایا! گناهان ما را ببخش». آن‌ها باید به زبان خود چنین می‌گفتند: «حطّه».
این آدابی بود که برای آنان قرار دادی، می‌خواستی این گونه گناهشان را ببخشی و پاداش نیکوکاران را افزون و افزون تر کنی.
مؤمنان به این دستور تو عمل کردند و رحمت و مهربانی ات را از آنِ خود نمودند، امّا عدّه ای از آنان سخنت را به مسخره گرفتند و به جای واژه «حطّه»، حنطه» را به کار بردند. «حنطه» به معنای «گندم» بود، آن‌ها قصدی جز مسخره کردن نداشتند، می‌خواستند بگویند که گندم برای ما از این آداب باارزش تر است.
آنان که این سخن را مسخره کردند، به بلای سختی مبتلا شدند، عذابی همچون طاعون بر آنان فرود آمد و موجب ضعف و ناتوانی و اضطراب آنان شد.
آری، انسان‌ها در سرنوشت خود نقش دارند، نافرمانی آن ها، زمینه ساز عذاب است، همان طور که اطاعت از فرمانت باعث آمرزش و سعادت دنیا و آخرت می‌شود.
🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
https://eitaa.com/joinchat/3571581185Cf545822cdd