☀️☄☀️☄☀️☄☀️☄☀️ ☄ ⭕️به چه عشق هایی، #عشق‌های_نامقدّس و مجازی می گویند؟ 🔷در #عشق‌هاى_مجازى و مادّىِ نامقدّس، انسان ديوانه وار به چيزى علاقه پيدا مى كند و هر چه دارد در پاى آن مى ريزد. در واقع، منظور از عشق در اين جا، جاذبه نيرومندى است كه دو انسان را به #گناه و آلودگى و سقوط در لجنزارِ عصيان مى كشاند و هر چه در نكوهش آن گفته شود، كم است. اين جاذبه سركش، #عقل را ويران مى كند و از كار مى اندازد و انسان بر اثر آن دست به كارهاى جنون آميزى مى زند. نخستين خطر آن، پرده افكنى بر عيب ها، نقص ها و زشتى ها است. اين گونه عاشقانِ بى قرار، حتّى بدترين عيوب را با تفسيرهاى شگفت آور حُسن معرّفى مى كنند! نه اندرزى مى پذيرند و نه گوش به نصيحت ناصحان مى دهند و حتّى گاه به ستيز در برابر اندرزگويان بر مى خيزند. 🔷اشخاصى كه گرفتار چنين عشق هاى داغ و مادّى مى شوند، پيش خود فكر مى كنند در پرتو اين عشق، دركى پيدا كرده اند كه ساير مردم از آن محرومند و معتقدند: "اگر بر ديده مجنون نشينى / به غير از خوبى ليلى نبينى. اين عاشقانِ خسته دل، در عالمى از خيال و اوهام غوطه ورند و همه ارزش ها در نظر آنها جابجا مى شود. آنها تنها با زبان عشق سر و كار دارند و از كسانى كه با زبان علم و منطق با آنها سخن مى گويند، بيگانه اند. اين عشق هاى آتشينِ مجازى، غالباً با يك آميزشِ جنسى خاموش مى شود! يكباره پرده ها كنار مى رود و چشمِ واقع بين، باز مى شود، گويى #عاشقِ_بى‌قرار از يك #خواب_عميق بيدار شده و گاه آن عشق پرشور جاى خود را به نفرت و بيزارى مى دهد؛ چرا كه مى بيند همه چيز خود را در پاى معشوق نثار كرده و از دست داده است. 🔷اين گونه عشق هاى سركش، غالباً به #رسوايى مى كشد. همان رسوايى كه بعد از بيدارى و هوشيارى قابل جبران نيست. بسيارى از جدايى ها، فرارها و انتحارها، ناشى از عدم انطباق #تخيّلات_عاشقانه، با زندگى واقعى انسان ها است. نه تنها عشق هاى آتشينِ جنسى، بلكه عشق به مال و مقام و جاه و جلال و زرق و برق جهان مادّى نيز، همين پيامدها را دارد. حديثى كه از امام صادق (ع) درباره عشق نقل شده است، ناظر به همين معنى است: «يكى از يارانِ آن حضرت مى گويد: درباره عشق [و عاشقان] از او سؤال كردم، فرمود: «قُلُوبٌ خَلَتْ عَنْ ذِكْرِ اللهِ، فَأَذَاقَهَا اللهُ حُبَّ غَيْرِهِ؛ دلهايى است كه از ياد خدا خالى شده و خداوند محبّت غير خود را به آنها چشانيده است». 🔷امام علی (ع) در خطبه ۱۰۹ «نهج البلاغه» می فرماید: «مَنْ عَشِقَ شَيْئاً أَعْشَى بَصَرَهُ، وَ أَمْرَضَ قَلْبَهُ، فَهُوَ يَنْظُرُ بِعَيْنٍ غَيْرِ صَحِيحَةٍ، وَ يَسْمَعُ بِأُذُنٍ غَيْرِ سَمِيعَةٍ؛ هر كس به چيزى عشق ورزد، نابينايش مى كند و قلبش را بيمار مى سازد سپس با چشمى معيوب مى نگرد و با گوشى ناشنوا مى شنود». [۱] در حديث ديگرى كه از امام علی (ع) درباره ناتوانى عاشق از ديدن حقايق نقل شده، مى خوانيم: «عَيْنُ المُحِبِّ عَمِيَّةٌ عَنْ مَعَايِبِ الْمَحْبُوبِ، وَ أُذُنُهُ صَمَّاءُ عَنْ قُبْحِ مَسَاوِيهِ؛ چشم مُحب و عاشق، از ديدن عيوب محبوب، نابينا، و گوشش از شنيدن كاستى هاى او ناشنواست»؛ [۲] و اينكه در بعضى از احاديث از رسول خدا (ص) آمده است: «مَنْ عَشِقَ فَعَفَّ ثُمَّ مَاتَ، ماتَ شَهِيداً؛ كسى كه عاشق شود و عفّت پيشه كند، سپس [با همين حالِ پارسايى] از دنيا برود، شهيد از دنيا رفته است»، [۳] اشاره به همين گونه عشق هاى آلوده مجازى است. همچنين حديث ديگرى كه از آن حضرت نقل شده است كه فرمود: «مَنْ عَشِقَ وَ كَتَمَ وَ عَفَّ وَ صَبَرَ، غَفَرَ اللهُ لَهُ، وَ أَدْخَلَهُ الْجَنَّةَ؛ كسى كه عاشق شود و كتمان كند و پارسايى و شكيبايى پيشه كند، خداوند گناهان او را مى بخشد و او را وارد بهشت مى كند». [۴] [۵] پی نوشت: [۱] علل الشرائع‏، ابن بابويه، ج ۱، ص ۱۴۰، (باب علة عشق الباطل) [۲] غرر الحكم و درر الكلم‏، تميمى آمدى، عبد الواحد بن محمد، محقق / مصحح: رجائى، سيد مهدى‏، ص ۴۶۵، (حکمت ۲۹) [۳] كنز العمال في سنن الأقوال و الأفعال، متقي هندي، محقق: بكري حياني، صفوة السقا، ج ۳، ص ۶۶۴، حديث ۶۹۹۹ [۴] كنز العمال في سنن الأقوال و الأفعال، همان، ص ۶۶۶، حديث ۷۰۰۲ [۵] گردآوری از کتاب پيام امام امير المؤمنين(ع)‏، مكارم شيرازى، ناصر، تهيه و تنظيم: جمعى از فضلاء، ج ۴، ص ۵۶۶ منبع: وبسایت آیت الله مکارم (بخش آئین رحمت)