#درفراق_صاحب_الزمان عليه السلام «سُدَیر صیرفی» می‌گوید: به همراه «مفضّل»، «ابوبصیر» و «ابان» خدمت امام صادق(علیه السلام) رسیدیم  و دیدیم که آن حضرت بر روی #خاک‌ها نشسته جامه‌ای خیبری به تن دارد،و همانند مادر فرزند مرده در حال گریه و زاری است.  سراسر وجود او را حزن و اندوه فرا گرفته بود؛  آثار غم و اندوه در صورتش ظاهر گشته بود؛ رنگ چهره ي او به کلّی دگرگون شده بود،  سیل اشک از دل پر خون و قلب پر التهاب او برخاسته بود و بر گونه‌هایش فرو می‌ریخت  و این گونه #زمزمه می‌کرد: *سیّدی غیبتک نَفَت رُقادی و ضیّقت علیّ مهادی، و ابتزّت منّی راحة فؤادی... ای آقا و سرور من! غیبت تو خواب از دیدگانم ربوده،  عرصه را بر من تنگ نموده و آسایش و آرامش را از قلبم گرفته است. سدیر می‌گوید: هنگامی که امام صادق(علیه السلام ) را این چنین پریشان دیدیم، دل‌هایمان آتش گرفت!   و هوش از سرمان پرید که چه مصیبت جانکاهی برای حجّت خدا، امام صادق علیه السلام روی داده و چه فاجعة اسفباری بر او وارد شده است. عرض کردیم: ای فرزند بهترین خلایق! چه #حادثه‌ای بر شما روی آورده که این چنین سیل اشک از دیدگانتان فرو می‌ریزد  و اشک چون باران بهاری بر چهره‌تان سرازیر می‌شود؟  چه فاجعه‌ای شما را این چنین بر سوک نشانده است؟ امام صادق(عليه السلام) چون بید لرزید و نفس‌های مبارکش به شماره افتاد، آنگاه آهی عمیق به پهنای قفسۀ سینه از اعماق دل برکشید و به ما روی کرد و فرمود: صبح امروز کتاب «جَفر» را نگاه می‌کردم و آن کتابی است که همۀ مسائل مربوط به مرگ و میرها، بلاها و حوادث را تا پایان جهان در بر دارد. این کتاب را خداوند به پیامبر خویش و پیشوایان معصوم از تبار او اختصاص داده است.  در این کتاب، تولد، غیبت، درازی غیبت و دیرزیستی قائم ما و گرفتاری باورداران در آن زمان، راه یافتن شکّ و تردید در دل مردم در اثر طول غیبت و مرتد شدن غالب مردم از آیین مقدّس اسلام را خواندم  و دیدم که چگونه رشتة #ولایت را که خداوند در گردن هر انسانی قرار داده است، می‌گسلند و از زمرۀ اسلام بیرون می‌روند،  دلم به حال مردم آن زمان سوخت  و امواج غم و اندوه بر پیکرم فرو ریخت........   #سيدي_غيبتك_نفت_رُقادي کوی جانان صاحب الزمان علیه السلام @emamzadehazezollah