نه مراست قدرت آن که دم، زنم از جلال تو یا علی
نه مرا زبان که بیان کنم ، صفتِ کمال تو یا علی
شده مات عقل موحدین ، همه در جمالِ تو یا علی
چو نیافت غیر تو آگهی، ز بیانِ حالِ تو یا علی
نبرد به وصف تو ره کسی ، مگر از مقالِ تو یا علی
هله ای مُجلّیِ عارفان ، تو چه مطلعی تو چه منظری
که ندیده‌ام به دو دیده‌ام ، چو تو گوهری چو تو جوهری
هله ای مولّه عاشقان، تو چه شاهدی تو چه دل بَری
چه در انبیا چه در اولیا ، نه تو را عدیلی و هم سَری
به کدام کس مَثلت زنم که بُوَد مثالِ تو یا علی
توئی آن که غیر وجود خود ، به شهود و غیب ندیده‌ای
فَقرات نفس شکسته‌ای ، سُبحاتِ وَهم دریده‌ای
همه دیده‌ای نه چنین بود شه من تو دیده‌ی دیده‌ای
ز حدودِ فصل گذشته‌ای ، به صعودِ وصل رسیده‌ای
ز فنای ذات به ذاتِ حق ، بُوَد اتّصال تو یا علی
چو عقول و افئده را نشد ، ملکوتِ سرّ تو مُنکشف
همه گفته‌اند و نگفته شد ، ز کتابِ فضل تو یک الف
ز بیانِ وصف تو هر کسی ، رقم گمان زده مختلف
فصحای دهر به عجز خود ، ز ادایِ وصف تو معترف
بُلغای عصر به نطقِ خود ، شده‌اند لالِ تو یا علی
تویی آن که در همه آیتی، نگری به چشم خدای بین
شده از وجودِ مقدّست ، همه سرّ کَنزِ خفا مبین
تویی آن که از کُشِفَ الغطا ، نشود تو را زیاده یقین
ز چه رو دَم از أنا ربکّم نزنی ، بزن به دلیل این
که به نورِ حق شده منتهی ، شرفِ کمال تو یا علی
تو همان درخت حقیقتی ، که در این حدیقه‌ی دنیوی
أنا ربّکم تو زنی و بس ، به لسان تازی و پهلوی
ز بروق نورِ تو مُشتعل ، شده نارِ نخله‌ی موسوی
ز تو در لسانِ موحّدین ، بُوَد این ترانه‌ی معنوی
که انا الحق است به حقِ حق ، ثمرِ نهالِ تو یا علی
تویی آن تجلّیّ ذوالمنن ، که فروغ عالم و آدمی
هله ای مشیّتِ ذاتِ حق ، که به ذات خویش مُسلّمی
ز بروز جلوه ی ما‌خلق ، به مقام و رتبه مقدّمی
به جلالِ خویش مُجلّلی ، ز نوالِ خویش مُنعّمی
همه گنج ذاتِ مقدّست ، شده مُلک و مالِ تو یا علی
تو چه بنده‌ای که خدائی ات ، ز خداست منصب و مرتبت
احدی نیافت ز اولیا ، چو تو این شرافت و منزلت
رسدت ز مایه‌ی بندگی ، که رسی به پایه‌ی سلطنت
همه خاندانِ تو در صفت، چو توأند مشرقِ معرفت
شده ختم دوره‌ی عِلم و دین ، به کمالِ آل تو یا علی
تو همان مَلیکِ مُهیمنی ، که بهشت و جنّت و نه فلک
پیِ جستجوی تو سالکان ، به طریقت آمد یک به یک
شده ذکرِ نام مقدّست ، همه وِردِ اَلسنه‌ی مَلَک
به خدا که احمدِ مصطفی ، به فلک قدم نزد از سَمَک
مگر آن که داشت در این سفر طلبِ وصالِ تو یا علی
تویی آن که تکیه‌یِ سلطنت ، زده‌ای به تخت مؤبّدی
ز شکوه شأن تو بر مَلا ، جَلَواتِ عِزِّ ممجّدی
به فرازِ فرقِ مبارکت ، شده نصب تاج مُخلّدی
متصرّف آمده در یَدَت ، ملکوتِ دولتِ سرمدی
تو نه آن شهی که ز سلطنت ، بود اعتزالِ تو یا علی
به می خُمِ تو سِرشته شد ، گِل کاس جانِ سبوکشان
به پیاله‌ی دلِ عارفان ، شده ترکِ چشمِ تو می‌فشان
ز رَحیقِ جام تو سرگران، سِر سرخوشان، دل بیهُشان
نه منم ز باده‌ی عشق تو ، هله مست و بی‌دل و بی‌نشان
همه کس چشیده به قدرِ خود ، ز میِ زُلالِ تو یا علی
منم آن مجرد زنده دل که دم از ولای تو می زنم
ره کوه و دشت گرفته ام قدم از برای تو می زنم
به همین نفس که تو دادی ام نفس از ثنای تو می زنم
شب و روز حلقه ی التجا به در سرای تو می زنم
نروم اگر بکشی مرا ز صف نعال تو یا علی
تویی آن که سِدره‌ی مُنتهی ، بُودَت بلندیِ آشیان
به مکان نیائی و جلوه‌ات ، به مکان ز مشرقِ لا‌مکان
رسد استغاثه‌ی قدسیان ، به درت ز لانه‌ی بی‌نشان
چو به اوج خویش رسیده‌ای ، ز عِلوّ قدر و سُموشّان
همه هفت کرسی و نُه طبق ، شده پایمال تو یا علی
نه همین بس است که گویمت ، به وجودِ جود مکرّمی
تو مُنزّهی ز ثنای من ، که در اوجِ قُدس قدم نَهی
نه همین بس است که خوانم اَت ، به ظهورِ فیض مقدّمی
به کمال خویش معرّفی ، به جلالِ خویش مُسلّمی
نه مراست قدرت آن که دم ، زنم از جلال تو یا علی
تویی آن که میم مشیّتت ، زده نقشِ صورتِ کاف و نون
به کتابِ عِلم تو مُندرج ، بُوَد آن چه کان و ما‌یکون
فلک و زمین به اراده‌ات ، شده بی سکون شده با سکون
تویی آن مُصوّرِ ما‌خَلَق ، که من الظّواهر و البطون
بُوَد این عوالم کُن فکان، اثرِ فعال تو یا علی
تویی آن که ذات کسی قرین ، نشده است با احدیتّت
نرسیده فردی و جوهری ، به مقام مُنفردیتت
تویی آن که بر احدیّتت ، شده مُستند صمدیّت
نشناخت غیر تو هیچ‌کس ، ازّلیتت ابدّیتت
تو چه مبدأ‌یی که خبر نشد ، کسی از مآلِ تو یا علی
تو که از علایق جان و تن ، به کمالِ قُدس مُجرّدی
تو که فانی از خود و مُتّصف ، به صفاتِ ذاتِ محمّدی
تو که بر سرائرِ معرفت ، به جمالِ اُنس مُخلّدی
به شؤنِ فانیِ این جهان ، نه مُعطّلی نه مقیّدی
بود این ریاست دنیوی ، غم و ابتهالِ تو یا علی.
#استاد_فؤاد_کرمانی
#ولادت_امام_علی_ع
ترکیب بند
بند اول
صدای آشنا آمد خوش آمد
ندای ربّنا آمد خوش آمد
به سوی باغ عشق و دشت ایمان
بهاری جانفزا آمد خوش آمد
ببخشد تا در این گلشن طراوت
نسیمی با صفا آمد خوش آمد
برای رهبری در ملک امکان
امیری پارسا آمد خوش آمد
علی مشکل گشای پیر و برنا
به فرمان خدا آمد خوش آمد
بلی آن کس که یادش در دو دنیا
دهد دل را جلا آمد خوش آمد
ولیّ حضرت باری تعالیٰ
وصیّ مصطفیٰ آمد خوش آمد
شد آن فرمانروای ملک هستی
برون از کعبهٔ یکتا پرستی
بند دوم
بیا که شهد گل نوشیده کعبه
بهار ارغوان پوشیده کعبه
دمیده آفتابی کز فروغش
گل نور هدایت چیده کعبه
میان چشمه هایِ نور ایمان
به چشم دل خدارا دیده کعبه
اگر روزی بیابان در بیابان
چو نی از بی کسی نالیده کعبه
به بزم جان سپیده در سپیده
بساط شادمانی چیده کعبه
سه روز و شب چو غنچه در دل خویش
به روی باغ و گل خندیده کعبه
گرفته جشن میلاد و سراپا
چو باغی دلگشا گردیده کعبه
ازاین شهد طرب هرکس چشیده
به اوج آسمان ها پر کشیده
بند سوم
به سوی کعبه چون گل شد روانه
دعا در برگ و بارش زد جوانه
خدارا خواند و شد بر روی او باز
به جای قفل در، دیوار خانه
ندای «أُدْخُلِی» با شادمانی
فرود آورد از هر سو ترانه
صدا می زد خدا، بنتِ اسد را
که ای بانوی پاک بی نشانه!
کجا پر می کشی مثل پرستو
از این سو تا به آن سوی کرانه؟
قدم بگذار در کاشانهٔ ما
که مانَد نقش یادت جاودانه!
بیا که بی گمان باید شود باز
گل باغ تو در این آشیانه!
به دنیا فاطمه! تا بوده و هست
فقط فرزند تو مولود کعبه است
بند چهارم
بهار آمد به دشت آرزوها
شکوفا شد گل باغ وضوها
سپیده سر زد و با نور حق داد
دل تاریک مارا شست و شوها
به دنبال سر آن عطر جاری
در این گلشن کند دل جست و جوها
بهار او فضای زندگی را
گرفته در میان رنگ و بوها
سه روز و شب کنار کعبه بودند
از این اعجاز، گرم گفت و گوها
دوباره خانه زد لبخند شادی
برون از پرده شد راز مگوها
برای حق پرستان گشت روشن
چراغ آفتاب ماهروها
درخت عدل هستی برگ و بر داد
گل از طرح شکوفایی خبر داد
بند پنجم
بهار برگ و بار ما علی جان
مه والا تبار ما علی جان
پس از عطر دل انگیز محمد
تویی باغ و بهار ما علی جان
نشسته در مسیر گام هایت
نگاه انتظار ما علی جان
سر از خاک عبورت بر ندارد
دل امّیدوار ما علی جان
فروغ توست تا صبح قیامت
چراغ شام تار ما علی جان
فدای اشک و آه بی گناهت!
همه دار و ندار ما علی جان
چو مهر و ماه داری لطف و احسان
به هر لیل و نهار ما علی جان
به امّیدی که یک دم پا گذاری
به چشم اشکبار ما علی جان
به شهر عشق، تا یکتا پرستیم
من و دل بر سر راهت نشستیم
بند ششم
به هرجا عطر باغت پر کشیده
دل ما شهد شادابی چشیده
دمیده هرکجا خورشید رویت
هزاران پردهٔ شب را دریده
به شوق دیدن رویت چه شب ها
نخفته دیدهٔ دل تا سپیده
چه شب ها، در پی تو نور مهتاب
ازاین کوچه به آن کوچه دویده
دویده اشک دل، منزل به منزل
پی تو تا به پا بوست رسیده
نهاده سر به خاک آستانت
غریبی که دل از دنیا بریده
الا ای آن که سوی باغ دل ها
همیشه عطر یادت پر کشیده
شبی که روز آن باشد طرب زا
بیا بر شادی دل ها بیفزا
#استاد_محمد_علی_صفری_زرافشان
#ولادت_امام_علی_ع
هرکه شد در عمر خود یکبار مهمانِ علی
دل به دستش داد و شد همواره حیرانِ علی
عاشقش شد! خاطرش را خواست و بود از ازل
جان پیغمبر دمادم بسته بر جانِ علی
پیشِ من از سفره های این و آن حرفی نزن
چون که می سازد به من تنها فقط نانِ علی
داد انگشتر بدونِ وقفه در حال رکوع
بیشتر از سطح درک ماست احسانِ علی
بی خبر، آهسته، نیمه شب، بدون های و هو
بود بی رنگ و ریا احسانِ پنهانِ علی
نیست شکی در مسلمان بودنم اما هنوز
می خورم حسرت که باشم کاش سلمانِ علی
سنجشَش در حشر بی تردید حبّ فاطمه ست
نقش بسته ذکر یا زهرا به میزانِ علی
تا خدا عشق مرا نسبت به خود باور کنَد
می خورم سوگند در محشر به قرآنِ علی
دور تا دور ضریحش، دور تا دورِ نجف
شد معطر امشب از عطر گریبانِ علی
تشنهٔ ایوان طلایم ای اجل مهلت بده
تا بگیرم بوسه ها از پایِ ایوانِ علی!
#مرضیه_عاطفی
#ولادت_امام_علی_ع
نه مراست قدرت آن که دم، زنم از جلال تو یا علی
نه مرا زبان که بیان کنم ، صفتِ کمال تو یا علی
شده مات عقل موحدین ، همه در جمالِ تو یا علی
چو نیافت غیر تو آگهی، ز بیانِ حالِ تو یا علی
نبرد به وصف تو ره کسی ، مگر از مقالِ تو یا علی
هله ای مُجلّیِ عارفان ، تو چه مطلعی تو چه منظری
که ندیده‌ام به دو دیده‌ام ، چو تو گوهری چو تو جوهری
هله ای مولّه عاشقان، تو چه شاهدی تو چه دل بَری
چه در انبیا چه در اولیا ، نه تو را عدیلی و هم سَری
به کدام کس مَثلت زنم که بُوَد مثالِ تو یا علی
توئی آن که غیر وجود خود ، به شهود و غیب ندیده‌ای
فَقرات نفس شکسته‌ای ، سُبحاتِ وَهم دریده‌ای
همه دیده‌ای نه چنین بود شه من تو دیده‌ی دیده‌ای
ز حدودِ فصل گذشته‌ای ، به صعودِ وصل رسیده‌ای
ز فنای ذات به ذاتِ حق ، بُوَد اتّصال تو یا علی
چو عقول و افئده را نشد ، ملکوتِ سرّ تو مُنکشف
همه گفته‌اند و نگفته شد ، ز کتابِ فضل تو یک الف
ز بیانِ وصف تو هر کسی ، رقم گمان زده مختلف
فصحای دهر به عجز خود ، ز ادایِ وصف تو معترف
بُلغای عصر به نطقِ خود ، شده‌اند لالِ تو یا علی
تویی آن که در همه آیتی، نگری به چشم خدای بین
شده از وجودِ مقدّست ، همه سرّ کَنزِ خفا مبین
تویی آن که از کُشِفَ الغطا ، نشود تو را زیاده یقین
ز چه رو دَم از أنا ربکّم نزنی ، بزن به دلیل این
که به نورِ حق شده منتهی ، شرفِ کمال تو یا علی
تو همان درخت حقیقتی ، که در این حدیقه‌ی دنیوی
أنا ربّکم تو زنی و بس ، به لسان تازی و پهلوی
ز بروق نورِ تو مُشتعل ، شده نارِ نخله‌ی موسوی
ز تو در لسانِ موحّدین ، بُوَد این ترانه‌ی معنوی
که انا الحق است به حقِ حق ، ثمرِ نهالِ تو یا علی
تویی آن تجلّیّ ذوالمنن ، که فروغ عالم و آدمی
هله ای مشیّتِ ذاتِ حق ، که به ذات خویش مُسلّمی
ز بروز جلوه ی ما‌خلق ، به مقام و رتبه مقدّمی
به جلالِ خویش مُجلّلی ، ز نوالِ خویش مُنعّمی
همه گنج ذاتِ مقدّست ، شده مُلک و مالِ تو یا علی
تو چه بنده‌ای که خدائی ات ، ز خداست منصب و مرتبت
احدی نیافت ز اولیا ، چو تو این شرافت و منزلت
رسدت ز مایه‌ی بندگی ، که رسی به پایه‌ی سلطنت
همه خاندانِ تو در صفت، چو توأند مشرقِ معرفت
شده ختم دوره‌ی عِلم و دین ، به کمالِ آل تو یا علی
تو همان مَلیکِ مُهیمنی ، که بهشت و جنّت و نه فلک
پیِ جستجوی تو سالکان ، به طریقت آمد یک به یک
شده ذکرِ نام مقدّست ، همه وِردِ اَلسنه‌ی مَلَک
به خدا که احمدِ مصطفی ، به فلک قدم نزد از سَمَک
مگر آن که داشت در این سفر طلبِ وصالِ تو یا علی
تویی آن که تکیه‌یِ سلطنت ، زده‌ای به تخت مؤبّدی
ز شکوه شأن تو بر مَلا ، جَلَواتِ عِزِّ ممجّدی
به فرازِ فرقِ مبارکت ، شده نصب تاج مُخلّدی
متصرّف آمده در یَدَت ، ملکوتِ دولتِ سرمدی
تو نه آن شهی که ز سلطنت ، بود اعتزالِ تو یا علی
به می خُمِ تو سِرشته شد ، گِل کاس جانِ سبوکشان
به پیاله‌ی دلِ عارفان ، شده ترکِ چشمِ تو می‌فشان
ز رَحیقِ جام تو سرگران، سِر سرخوشان، دل بیهُشان
نه منم ز باده‌ی عشق تو ، هله مست و بی‌دل و بی‌نشان
همه کس چشیده به قدرِ خود ، ز میِ زُلالِ تو یا علی
منم آن مجرد زنده دل که دم از ولای تو می زنم
ره کوه و دشت گرفته ام قدم از برای تو می زنم
به همین نفس که تو دادی ام نفس از ثنای تو می زنم
شب و روز حلقه ی التجا به در سرای تو می زنم
نروم اگر بکشی مرا ز صف نعال تو یا علی
تویی آن که سِدره‌ی مُنتهی ، بُودَت بلندیِ آشیان
به مکان نیائی و جلوه‌ات ، به مکان ز مشرقِ لا‌مکان
رسد استغاثه‌ی قدسیان ، به درت ز لانه‌ی بی‌نشان
چو به اوج خویش رسیده‌ای ، ز عِلوّ قدر و سُموشّان
همه هفت کرسی و نُه طبق ، شده پایمال تو یا علی
نه همین بس است که گویمت ، به وجودِ جود مکرّمی
تو مُنزّهی ز ثنای من ، که در اوجِ قُدس قدم نَهی
نه همین بس است که خوانم اَت ، به ظهورِ فیض مقدّمی
به کمال خویش معرّفی ، به جلالِ خویش مُسلّمی
نه مراست قدرت آن که دم ، زنم از جلال تو یا علی
تویی آن که میم مشیّتت ، زده نقشِ صورتِ کاف و نون
به کتابِ عِلم تو مُندرج ، بُوَد آن چه کان و ما‌یکون
فلک و زمین به اراده‌ات ، شده بی سکون شده با سکون
تویی آن مُصوّرِ ما‌خَلَق ، که من الظّواهر و البطون
بُوَد این عوالم کُن فکان، اثرِ فعال تو یا علی
تویی آن که ذات کسی قرین ، نشده است با احدیتّت
نرسیده فردی و جوهری ، به مقام مُنفردیتت
تویی آن که بر احدیّتت ، شده مُستند صمدیّت
نشناخت غیر تو هیچ‌کس ، ازّلیتت ابدّیتت
تو چه مبدأ‌یی که خبر نشد ، کسی از مآلِ تو یا علی
تو که از علایق جان و تن ، به کمالِ قُدس مُجرّدی
تو که فانی از خود و مُتّصف ، به صفاتِ ذاتِ محمّدی
تو که بر سرائرِ معرفت ، به جمالِ اُنس مُخلّدی
به شؤنِ فانیِ این جهان ، نه مُعطّلی نه مقیّدی
بود این ریاست دنیوی ، غم و ابتهالِ تو یا علی.
#استاد_فؤاد_کرمانی
#ولادت_امام_علی_ع