روزی زينب کبری به خواهر خود حضرت ام‌کلثوم سلام‌الله‌علیهما فرمود: همه ما داغ دار رقیه سلام‌الله‌علیها هستیم، اما تو گونه‌ای دیگر جزع و فزع داری!؟ حضرت ام‌کلثوم سلام‌الله‌علیها فرمود: خواهرم! یک روز عصر همراه با رقیه عليهاالسلام در کنار این خرابه ایستاده بودیم، بچه‌هایِ شامی، یک به یک از کنار خرابه رَد می‌شدند و بعد به سمت خانه‌هایشان می‌رفتند. فَكانَ بَعضُهُم يَقِفُ بِبَابِ الخَربةِ لِلتَّفَرُّجِ عَلَينا ثُمَّ يَذهَبُ. «برخی از آنان، کنار خرابه ایستاده و با مسخره کردن اطفال ما، شادمانی می‌کردند و بعد می‌رفتند.» در همان ساعت بود که رقیه عليهاالسلام رو به من کرد و گفت: «عمه جان! این اطفال به کجا می‌روند؟ گفتم: به خانه‌هایشان و نزد پدران و مادران‌شان.» در آن هنگام رقيه عليهاالسلام به من گفت: عَمَّةُ! و نَحنُ ليسَ لَنا مَنزلٌ وَ لَا مَأوَىٰ غيرَ هَذهِ الخَربةِ؟ «عمه‌جان! پس منزل و خانه ما کجاست!؟ ما منزل و مأوایی غیر از این خرابه نداریم؟!» بعد، حضرت ام کلثوم به زینب کبری سلام‌اللّه‌علیهما فرمودند: «خواهرم! هر وقت این کلام رقیه عليهاالسلام به یادم می‌آید دیگر نمی‌توانم جلویِ اشک و گريه‌ام را بگیرم.» #مقتل‌الحسين‌عليه‌السّلام،بحرالعلوم/ص۲۹۴ پ.ن: بی‌تابی شدید حضرت امّ‌کلثوم بعد از شهادت حضرت رقیه سلام‌الله‌علیهما از همه‌یِ مخدرات و زنان، بیشتر بود :)💔 #کمی‌روضه @ensiyekanoon