وقتی که خاکستر خستگی بر شانه های بی رمقم می نشیند و غبار غم بر قلبم غالب می گردد، همانوقت که از این همه سال رخوت و بیهودگی دلم می گیرد، نمی دانم چگونه بخوانمش؟ آخر از این ناکجاآباد از این نقطهء صفر عاطفه، از بیغوله‌ترین ویرانهء زمین، چگونه صدای خسته و نارسایم را به او رسانم؟ نگارم! از کوته‌دیدگی است اگر شما را دور می‌انگارم؛ وقتی که مهرتان نامتناهی است و عطوفتتان همه‌گیر... چکار کنم که این "عُجبِ" عجین شده با روح این ریب‌ِ "ریا" و این حُقّهء "سُمعه" مرا به خود وا نمی‌نهد تا حلاوتِ زلال عشقتان را بنوشم..* مگر نگاه نازنینان؛ چون همیشه بنده پرور آید... ____________________ #عُجب: از خود خشنود بودن، افتخارکردن و در شگفت شدن از عبادت و طاعت و خوبی خویش. #سُمْعَه: رساندن خبر عمل خوب خود به گوش دیگران است.  *در احادیث اوصاف ظهور آمده که مردمان زمان ظهور: "یشربون حبه" محبت مهدی (علیه السلام) را می نوشند. https://eitaa.com/entezaaaaaar