آیت الله العظمی جوادی آملی: «خوشحالی و احساس بهجت و نشاط از گناه كوچك، آن را كبيره می كند و هرچه احساس شيرينی گناه بيشتر باشد، تأثيرش در #قساوت_قلب بيشتر خواهد بود. بديهی است اگر گناه، كبيره باشد، زشتی ابتهاج به آن، به همان اندازه بزرگ است.  فيض كاشانی(قدس‌سره) به نمونه هايی از آن اشاره فرموده است،كه امروزه بسيار مورد ابتلاست؛ مثلاً گاهی در رقابت ها و درگيری ها، خواه در گفتار يا نوشتار، مباحثه و مناظره و رسانه ها، با غوغاسالاری، هوچيگری و جوسازی، رقيب را از پا در مي آورند؛ اگر هم اين كار گناه صغير باشد (نه كبير)، بايد از پيش آمدن اين گناه ناراحت و شرمسار بود و با توبه آن را جبران كرد؛ ولی برخی با افتخار و ابتهاج اظهار شادمانی كرده و مثلاً می گويند: ديديد چگونه آبرويش را بردم و شرمنده و ساكتش كردم و او را از صحنه بيرون راندم.  برخی نيز در #مباحثات_علمی، به جای حمايت از مطلب حق، با مغالطه و... رقيب را شكست می دهند و به كار خود مباهات می كنند؛ بعضی هم در #امور_مالی و دادوستد گاهی گناهی مرتكب می شوند و طرفِ مقابل را می فريبند و بدان گناه تفاخر و شادی می كنند. در همه موارد ياد شده، اين خرسندی های از گناه، سبب سنگين تر شدن آثار منفی آن بر دل و افزايش كيفر خواهد شد، غرض آنكه گنهكار بايد نادم و شرمنده و تائب باشد؛ نه شادمان از سلطه شيطان و نفس امّاره و دوری از خدای سبحان. بيماری كه از شكستن شيشه شربتِ تلخ خود خرسند است، كی شفا می يابد؟» تسنیم ج١٨ ص۴٧٧ 🆔 @daftar_ayatollah_javadi_amoli