هیچ تأیید علمی برای وجود چاکرا پیدا نشده است. دانشمندان در هیچ بررسی‌ای نتوانسته‌اند وجود چنین نوع انرژی‌ها و مناطقی را در بدن انسان کشف کنند. اگر دانشمندی می‌توانست به چنین کشفی برسد، علم را دگرگون می‌کرد و دریچه جدیدی از انسان و جهان به چشم بشریت می‌گشود. نه‌تنها برای چاکراها هیچ‌گونه شواهد علمی وجود ندارد، بلکه حتی این موضوع علمی هم نیست.‌ توافق جامعه علمی این است که چاکراها و چاکرا درمانی کاملاً یک موضوع شبه‌علمی محسوب می‌شوند. در ادامه به دلایل این موضوع می‌پردازیم. شاید پیش خودتان بگویید که خب ایرادی ندارد که مردم به چاکرا باور داشته باشند. باور به آن که زیانی ندارد؛ اما آیا این‌چنین است؟ متأسفانه خیر. در حیطه سلامتی، باور به چاکرا و توجه و صرف هزینه (زمانی، انرژی و پولی) برای آن، باعث می‌شود که فرد توجه کمتری صرف درمان‌ها و راهکارهای علمی برای رفع بیماری‌ها و کسب سلامتی کند. فرض کنید شخصی به بیماری خطرناکی مبتلا شود و به جای صرف تمرکز بر روی تشخیص پزشکی و درمان‌های مؤثر، به دنبال متعادل کردن چاکراهای خودش برود. در چنین وضعیتی بیماری او پیشروی کرده و می‌تواند جان و سلامتی دائمی او را به خطر بیندازد. همچنین درباره موفقیت نیز باور و عمل به چاکراها می‌تواند انگیزه فرد را بکاهد و او دیگر زمان و تلاش کافی صرف روش‌های مؤثر نکند. در چنین حالتی می‌توانیم بگوییم او به دنبال نخود سیاه فرستاده شده است. در دهه ۹۰ میلادی پژوهشی جنجالی توسط یک دختر ۹ ساله به نام امیلی رزا (Emily Rosa) انجام شد. این آزمایش نشان داد که درمانگران لمس درمانی (نوعی انرژی درمانی) حتی قادر به تشخیص انرژی‌ای که ادعا می‌کنند از بدن انسان‌‌ها خارج می‌شود نیز نیستند. کارشناسان لمس درمانی (Therapeutic touch) ادعا می‌کردند با کمک گرفتن از انرژی، می‌توانند از مشکلاتی مثل استرس و اضطراب را بکاهند. در این آزمایش، یک دیوار چوبی نازک بر روی یک میز قرار گرفت. تنها در پایین دیوار دو سوراخ برای عبور دست درمانگران ساخته شده بود. به همین خاطر درمانگران نمی‌توانستند آن‌سوی میز را ببینند. درمانگران کف دست خود را به طرف بالا بر روی میز قرار می‌دادند و امیلی دست خود را به فاصله کمی بالای دست آن‌ها می‌گرفت. درمانگران می‌بایست می‌گفتند که دست امیلی بالای کدام دستشان قرار دارد. حتی به بعضی از درمانگران این فرصت نیز داده شد که پیش از شروع آزمایش، دست‌های امیلی رزا را بررسی کنند و از نظر خودشان ببینند که کدام یکی از دست‌های او انرژی بیشتری دارد. در این موارد، امیلی از همان دستی که آن‌ها به عنوان دست پرانرژی‌تر شناسایی کرده بودند، استفاده کرد. درمانگران می‌بایست با توجه به انرژی بدن امیلی و حس کردن آن جواب پرسش را می‌دادند. نتایج بسیار ناامیدکننده بود. از ۲۸۰ باری که این آزمایش روی ۲۱ درمانگر مختلف انجام شد، فقط ۱۲۲ بار (۴۴% موارد) درمانگران پاسخ درست دادند. نتیجه‌ای حتی کمتر از ۵۰% که نشان‌دهنده شانسی بودن کامل پاسخ‌هاست. این پژوهش توسط نشریه پزشکی American Medical Association منتشر شد. پس از آن نیز هیچ‌کدام از رهبران لمس درمانی حاضر نشدند تحت آزمایشی مشابه قرار بگیرند و یا خودشان آزمایشی علمی برای تأیید ادعاهایشان طراحی و اجرا کنند. #چاکرا #انرژی_درمانی @erfanhay_nozohor