دسته عزاداری فاطمیه علمای مشهد از مقابل منزل مرحوم آیت الله فلسفی تا حرم امام علی ابن موسی الرضا علیه السلام ➖سال ۱۳۸۴ ➕اگر کلیپ باز نشد از اینجا دانلود کنید

اگر کلیپ باز نشد از اینجا دانلود کنید https://t.me/poshtybankanal/1425

سلمان فارسى گويد: بر فاطمه،حسن و حسين عليهم السّلام داخل شدم در حالى كه آن دو بازى مى‌كردند و فاطمه به مشاهدۀ آنها خرسند و بسيار شادمان بود،و مزاحم آنان نشده تأمل كردم تا پيامبر داخل شد،پس گفتم:اى رسول خدا!در بارۀ فضائل اينان براى من بگو تا علاقه‌ام نسبت به ايشان فزونى يابد.آن حضرت فرمود:اى سلمان!شبى كه به آسمان برده شدم جبرئيل را در آسمان و غرفه‌هاى بهشت ملاقات كردم و در اين حال در قصرها و مزارع آنجا مى‌گشتم كه ناگهان بوى بسيار خوشى به مشامم رسيد و از خوبى آن متعجب گشته به جبرئيل گفتم:اى حبيب من!اين رايحه‌اى كه بر ساير بوهاى بهشت غالب آمده از چيست‌؟گفت:اى محمّد! اين بوى خوش به سيبى تعلّق دارد كه خداوند آن را سيصد هزار سال پيش خلق كرده و ما نمى‌دانيم كه قصد وى از خلق اين سيب چيست،در همين حال جمعى از فرشتگان را ديدم كه آن سيب را مى‌آورند پس خطاب به من گفتند:اى محمّد!خداوند متعال بر تو سلام و درود مى‌فرستد و اين سيب را به تو هديه مى‌دهد. رسول خدا فرمود:من آن سيب را گرفتم و بر بال جبرئيل گذاردم و هنگامى كه به زمين بازگشتم آن ميوه را تناول نمودم و در اثر آن نطفه‌اى در پشت من پديدار گشت،و با خديجه همبستر شدم و او از اين نطفه،فاطمه را باردارشد،سپس خداوند بر من وحى نمود كه به زودى براى تو حوريّه‌اى انسانى متولّد مى‌شود،و نور را به نور تزويج خواهى نمود،يكى فاطمه و ديگرى على،زيرا ازدواج آنها در آسمان واقع شده است-در عالم ذرّ،يعنى مقدّر گرديده است-و براى فاطمه يك پنجم زمين را مهر قرار مى‌دهى،و از آن دو ذرّيّه‌اى طيّبه پديد مى‌آيد،و اين دو از آنها هستند،و از صلب حسين فرزندانى متولّد مى‌گردد كه امامان مردم خواهند بود ولى مردم آنها را مى‌كشند و بر ايشان ستم روا مى‌دارند،بدا بر قاتل آنها و كسانى كه به ايشان ظلم كنند! سَلْمَانَ اَلْفَارِسِيِّ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى فَاطِمَةَ عَلَيْهَا السَّلاَمُ وَ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ يَلْعَبَانِ بَيْنَ يَدَيْهَا فَفَرِحَتْ بِهِمَا فَرَحاً شَدِيداً فَلَمْ أَلْبَثْ حَتَّى دَخَلَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ اَللَّهِ أَخْبِرْنِي بِفَضِيلَةِ هَؤُلاَءِ لِأَزْدَادَ لَهُمْ حُبّاً فَقَالَ يَا سَلْمَانُ لَيْلَةَ أُسْرِيَ بِي إِلَى اَلسَّمَاءِ إِذْ رَأَيْتُ جَبْرَئِيلَ فِي سَمَاوَاتِهِ وَ جِنَانِهِ فَبَيْنَمَا أَنَا أَدُورُ قُصُورَهَا وَ بَسَاتِينَهَا وَ مَقَاصِرَهَا إِذْ شَمِمْتُ رَائِحَةً طَيِّبَةً فَأَعْجَبَتْنِي تِلْكَ اَلرَّائِحَةُ فَقُلْتُ يَا حَبِيبِي مَا هَذِهِ اَلرَّائِحَةُ اَلَّتِي غَلَبَتْ عَلَى رَوَائِحِ اَلْجَنَّةِ كُلِّهَا فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ تُفَّاحَةٌ خَلَقَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بِيَدِهِ مُنْذُ ثَلاَثِمِائَةِ أَلْفِ عَامٍ مَا نَدْرِي مَا يُرِيدُ بِهَا فَبَيْنَا أَنَا كَذَلِكَ إِذْ رَأَيْتُ مَلاَئِكَةً وَ مَعَهُمْ تِلْكَ اَلتُّفَّاحَةُ فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ رَبُّنَا اَلسَّلاَمُ يَقْرَأُ عَلَيْكَ اَلسَّلاَمَ وَ قَدْ أَتْحَفَكَ بِهَذِهِ اَلتُّفَّاحَةِ فَقَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَأَخَذْتُ تِلْكَ اَلتُّفَّاحَةَ فَوَضَعْتُهَا تَحْتَ جَنَاحِ جَبْرَئِيلَ فَلَمَّا هَبَطَ [بِي] إِلَى اَلْأَرْضِ أَكَلْتُ تِلْكَ اَلتُّفَّاحَةَ فَجَمَعَ اَللَّهُ مَاءَهَا فِي ظَهْرِي فَغَشِيتُ خَدِيجَةَ بِنْتَ خُوَيْلِدٍ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ مِنْ مَاءِ اَلتُّفَّاحَةِ فَأَوْحَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيَّ أَنْ قَدْ وُلِدَ لَكَ حَوْرَاءُ إِنْسِيَّةٌ فَزَوِّجِ اَلنُّورَ مِنَ اَلنُّورِ اَلنُّورُ فَاطِمَةُ مِنْ نُورِ عَلِيٍّ فَإِنِّي قَدْ زَوَّجْتُهَا فِي اَلسَّمَاءِ وَ جَعَلْتُ خُمُسَ اَلْأَرْضِ مَهْرَهَا وَ يُسْتَخْرَجُ فِيمَا بَيْنَهُمَا ذُرِّيَّةٌ طَيِّبَةٌ وَ هُمَا سِرَاجَا اَلْجَنَّةِ اَلْحَسَنُ وَ اَلْحُسَيْنُ وَ يَخْرُجُ مِنْ صُلْبِ اَلْحُسَيْنِ أَئِمَّةٌ يُقْتَلُونَ وَ يُخْذَلُونَ فَالْوَيْلُ لِقَاتِلِهِمْ وَ خَاذِلِهِمْ 📓 بحارالانوار جلد ۳۶ صفحه۳۶۱

در آستانه ۲۸ جمادی الثانیة، دومین سالگرد ارتحال فقیه عظیم الشان آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (قدس سره) چهارده روایت ناب از احوالات آن مرجع عالیقدر را به قلم حجت الاسلام والمسلمین اکبری شاهرودی بازخوانی و از نظر می‌گذرانیم. 👇👇

📝 روایت اوّل: مرزبان ولایت روح ولایت و دفاع از مکتب از همان طفولیت در آن مرجع عظیم دمیده شده بود؛ آن هم از انفاس معنوی پدری فقیه و مجاهد و مادری فانیه در ولایت خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام. خاطراتی که ایشان از پنج سالگی در حافظه عجیبشان داشتند، همه گویای این مطلب بود. همین‌طور که این شجره طیّبه رشد می‌کرد، این روح ولایتمداری، قوی‌تر می‌شد و نمایان‌تر. از بین آن همه خاطره و نوشته آن مرزبان حقیقت، نقل دل‌نوشته هفده سالگی ایشان در ابتدای یکی از نسخه‌های خطی پدر عزیزشان، این اصالت و هویت ولایی را آشکارتر می‌سازد که چگونه در آن سن و سال، غصه اوضاع خلاف شرع را دارد: «الیوم که یوم ۵ ذی حجه سنه ١٣۵۵ قمری هجری است و مطابق با ٢٨ بهمن ماه سنه ١٣١۵ هجری شمسی است، چون قلبم از پاره ای اوضاع بر خلاف شرع مقدس گرفته بود، تحریر شد تا خوانندگان معظم از دعا فراموشم نفرمایند. بدیهی است که هر کسی باید از این دار فانی بیرون رود که «إنّک میّت و انّهم میّتون.» پس خوشا به حال مردمانی که با توشه ی درخور رفتند و عمل صالح کردند و نام نیک خود را در صفحه روزگار باقی گذاشتند. حرّره أحقر العباد لطف الله صافی گلپایگانی. ۱۵/۱۱/1328»