دیشب محسن هاشمی برای اینکه شاهد بیاره نسبت به اعتراض سایر افراد به عدم احراز صلاحیت، از آقای حداد عادل و پورمحمدی نام برد. حالا اینکه حداد و پورمحمدی دقیقا چی گفتن را باید دید اما نکته اینجاست که مگه ملاک ما حرف افرادی مثل حداد و پورمحمدی و ولایتی و حتی قالیباف و امثال اینهاست؟ یعنی یه حرفی رو چون حداد و... گفتن پس درسته و شورای نگهبان باید به حرف اونا گوش بده؟ من نمیدونم چرا این آقایون سیاستمدار میخوان مسائل رو شخصی و مصداقی کنند درحالیکه ما #قانون داریم وقتی قانون داره میگیه در زمانی که شرایط احراز نشد، حکمش عدم احرازه، حالا عده ای میان و میگن نه ما اینو قبول نداریم، درواقع این افراد، قانون رو قبول ندارن. اونجایی که قانون به نفعشون نیست، قبولش ندارند. یا مثلا میگن وقتی شرایط احراز نشد باید اصل برائت جاری کرد! حرفی که هیچ مبنای عقلی نداره کجای دنیا وقتی شرایط فردی احراز نمیشه، حکم به برائت میدن و میگن که نه مشکلی نداره، سخت نگیرید؟ کدوم عقلی اینو میپذیره؟ چرا با امور به این مهمی برخورد سیاسی میکنیم و نه قانونی و عقلی اصلا مشکل ما در دو جبهه اصلاح طلب و اصولگرا همین برخوردهای گزینشی و تفسیرهای من درآوردی از قانون هست اگر همه جناح های سیاسی به قانون پایبند بودن و بجای این حرفها و تصاحب قدرت، به فکر ارائه برنامه برای حل مشکلات مردم بودن، اینقدر داخل جامعه مشکل نداشتیم