#مثنوی_معنوی #حرص #دنیاگرایی #عشق_به_خدا آسایش مهمتر است یا آرامش؟ چگونه می توان از نظر روانی آسوده بود؟ چگونه می توان به آرامش رسید؟ چرا با وجود اینکه افراد از منظر مادی و دنیوی پیشرفته هستند و از تکنولوژی و فناوری های گوناگون برخوردار هستند ولی هنوز از نظر اخلاقی و روحی دچار مشکل هستند؟ سوالی که هم از نظر روان شناسی و هم از نظر اخلاقی و عرفانی می تواند مورد بررسی قرار بگیرد! در مباحث اخلاقی و عرفان عملی گفته می شود انسان همانگونه که مبتلا به بیماری های جسمی می شود به بیماری های روحی نیز مبتلا می شود؛ یکی از مهلکترین بیماری های روحی که باعث می شود روح در اذیت بوده و انسان آرامش نداشته باشد و یکی از مهمترین موانع در سیر معنوی انسان بیماری حرص و طمع است. مولانا در این چهار بیت از دفتر اول مثنوی معنوی به این بیماری اشاره می کند: اولا حرص و طمع در امور دنیوی و عدم قناعت به داشته های دنیوی که کار را راه می اندازند غیر عاقلانه است. گر بریزی بحر را در کوزه ای چند گنجد؟ قسمت یک روزه ای ثانیا قناعت باعث رشد معنوی انسان می شود. تا صدف قانع نشد پر دُر نشد هر که را جامه ز عشقی چاک شد ثالثا درمان عمده بیماری های معنوی عشق به خداوند متعال است و این عشق جایی برای عشق به دنیا نمی گذارد. خداوند متعال در سوره بقره به این موضوع اشاره می کند: و من الناس من یتخذ من دون الله اندادا یحبونهم کحب الله والذین آمنوا اشد حبا لله؛ سالکان طریق سعادت واقعی عشقشان تنها به خداست و همین باعث می شود غیر خدا اعم از دنیا و تعلقات دنیوی جایی در دلشان نداشته باشد. هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و جمله عیبی پاک شد بند بگسل باش آزاد ای پسر چند باشی بند سیم و بند زر گر بریزی بحر را در کوزه ای چند گنجد؟ قسمت یک روزه ای کوزه چشم حریصان پر نشد تا صدف قانع نشد پر دُر نشد هر که را جامه ز عشقی چاک شد او ز حرص و جمله عیبی پاک شد @esra_rasane