نسل جدید ما مثل قدیم، فرهنگ تقدیس رنج ندارد که هر گونه سختی کشیدن و رنج کشیدن را فضیلت بداند و دندان روی جگر بگذارد و صبر کند! اصلا توی کتش نمی رود که هر چه بیشتر زجر بکشی، مقامت بالاتر است. بلکه برعکس، مایل است راحت باشد و مجهز به امکانات. مایل است به جای کنار آمدن با مشکل، آن را حل کند. با این نگرش، واقعا می توانند کولاک کنند و تغییرات اساسی در کشور بیافرینند. می توانند هر جا که قرار بگیرند، شرایط را به نفع خودشان تغییر دهند. ولی افسوس. افسوس که غالبا تخدیر شده اند.😑

🐕درباره ممنوعیت سگ‌گردانی دستوری مبنی بر ممنوعیت سگ گردانی در معابر عمومی، از سوی دادستان صادر شده. کار نداریم به اینکه در وضعیتی که هنوز از نظر قانونی، سگ داشتن جرم نیست، چطور و با چه ساز و کاری میشه باهاش برخورد کرد و این دستور رو اجرا کرد. کاری نداریم به اینکه خصلت سگ اینه که باید چند روز یه بار بیاد بیرون و صاحبش یجورایی ناچاره. اما نکته شایان توجه اینکه: تمام اندیشمندان بر این نظرند که قانون به تنهایی نمی تونه ضامن اجرای عدالت و رفتار درست باشه. باید پشتوانه فرهنگی و اخلاقی داشته باشه. اخلاق روح قانونه. اگر یک قانون در نظام ارزشهای جامعه جایی نداشته باشه، در اجرا به مشکل برمیخوره. مثل قانون ماهواره یا حجاب. پس وضع هر حکم قانونی، باید با توجه به باورها، ارزش‌ها و حساسیت‌های اخلاقی جامعه باشه. در این موضوع، طبق تجربه من، عمده شهروندان به چهار دسته تقسیم میشن: 1- شهروندانی که سگ رو بخاطر نجاست با دید منفی نگاه میکنن 2- شهروندانی که از سگ می ترسن یا خوششون نمیاد 3- شهروندانی از دیدن سگ های گوگولی کیفور میشن 4- شهروندانی که احساس یا رفتار خاصی ندارند و به انتخاب آزاد صاحبان سگ احترام میذارن. کنار اینها ممکنه افراد دیگری هم باشن که بخاطر دلایل دیگری غیر از نجاست سگ، دید خوبی بهش نداشته باشن. ولی غالبا نگرش منفی، مختص دسته اوله؛ یعنی کسانی که نجاست سگ واسشون بولده و مهمه. اگه ما نتونیم نگرش منفی رو غالب کنیم و تبدیل کنیم به افکار عمومی، نخواهیم تونست جلوی گسترش این پدیده رو بگیریم. بنابراین باید عقلانیت و فضیلت اجتناب از سگ به عنوان عضو خانه، باید به صورت گفتمان عمومی دربیاد. مثلا در دستور دادستان اومده به خاطر حفظ نظم عمومی، تضمین ایمنی و آرامش و آسایش عمومی. آیا واقعا قابل قبول و توضیحه نسبت سگ‌گردانی با این مفاهیم؟ وظیفه متفکران جامعس که این موضوع رو باز کنند که جدای از بحث نجاست، «آیا سگ داشتن کار بدیه؟» انشالله در یادداشت بعد، به این بحث خواهیم پرداخت. #داوری_اخلاقی _____________ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

#راه_و_روایت اگر به او اعتماد نداری که هیچ، اما اگر اعتماد داری، چرا در موردش فکر بد میکنی؟! چرا برایش خیر نمی‌خواهی و فقط زبان میریزی؟ ➖پیشوایمان امام هادى عليه السلام در کتاب تحف‌العقول فرمود: هر گاه کسی را در جایگاه اعتماد خود قرار دادى، به جاى چرب زبانی و چاپلوسی، نيّتت را برایش نيكو كن. به کافه اخلاق بپیوندید ☕ @ethicscafe

امامت؛ حکومت خوب و آرمان تحقق‌نشده بهترین شکل حکومت کردن چیست؟ بهترین شکلی که زمینه را برای سعادت دنیوی و اخروی یک ملت فراهم می‌کند. ➖در اندیشه اسلامی، بهترین شکل حکومت، «امامت» است. امامت، نه تنها یک مقام معنوی و مرجعیت دینی، بلکه الگویی برای حکومت و حکمرانی است که در آن، یک پیشوای عادل و معصوم، امام و زمامدار جامعه می‌شود و بقیه مأموم. او آنها را به سوی حق و فضیلت، هدایت می‌کند و آنها از او تبعیت می‌کنند. این ایده بر اساس آموزه‌های شیعی، حاکی از آن است که امامت، تداوم رسالت پیامبر(ص) در عرصه مدیریت جامعه و اجرای احکام الهی است. ➖اما از فهم نظری امامت که بگذریم، در عمل شاهدیم که الگوی امامت، با موانع متعددی روبه‌رو شد. پس از رحلت پیامبر(ص)، اگرچه اهل‌بیت(ع) به ویژه امام علی(ع) و امام حسن(ع) برای مدتی کوتاه زمامدار رسمی جامعه شدند، اما به دلایل مختلف از جمله قدرت‌طلبی حاکمان و عدم همراهی عمومی، امامت به معنای حکومت دینی کامل، هرگز به صورت همه‌جانبه محقق نشد. حتی در دوران ائمه بعدی، شرایط به گونه‌ای پیش رفت که امامان بیشتر به نقش هدایت‌گری معنوی و علمی محدود شدند و امکان تشکیل حکومت دینی مطلوب را نیافتند. این است که اگر چه ما الگوی امامت را به عنوان اخلاقی‌ترین الگوی حکمرانی پذیرفته‌ایم و تضمین دارد که بر عدالت و سعادت استوار است، اما تا به اکنون، این الگو، تبدیل به یک الگوی آرمانی و ایده‌آل شده که تحقق کامل آن در بخشهای مختلف جامعه بر همگان خیلی واضح نیست. چرا که تحقق آن نیاز به شرایط خاصی دارد. سایر الگوهای حکومت، اعم از دموکراسی، سلطنت، الیگارشی، تئوکراسی و جمهوری دینی، الگوهایی هستند که در عمل تحقق پیدا کرده اند اما در عوض، عاری از مشکل اخلاقی نیستند که در جای خود باید به آن پرداخته شود. ▪️این موضوعی است که در تبلیغ و تبیین پیام غدیر، باید مورد توجه ما قرار گیرد و روز غدیر، روزی است که می‌توان آن را روز گفتمان «حکومت خوب» تعیین کرد و آن را به بحث گذاشت. به ویژه شیعه، که تنها گروهی است در جهان که تحقق این الگو را دنبال می‌کند، جا دارد که گفتمان خود را با سایرین در میان بگذارد و ترویج کند. #اخلاق_سیاسی ________ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

«زندگی امن» در دنیای خطرناک هر نفسی که می‌کشی، بوی خاک گور میکشی. قربون روحیه لطیف و حساست که حتی صدای یه ترقه دلت رو می لرزونه تا چه برسه به موشک. قربون دل نازکت که تاب و طاقت دیدن یه قطره خون رو نداری، چه برسه به جنازه. همیشه تو صلح زندگی کردی، عادت کردی به امنیت. حالا یه ذره ناامنی، یه ذره خطر، کافیه تا روانت رو ویران کنه، تا چه برسه به جنگ... ولی اینها فقط ظاهر قضیه است همشهری. واقعیت پشتش یه چیزه: «ترس». خب حق داری؛ جنگ ترس داره. فقط تو نیستی که میترسی. طبیعت روان انسان همینه که به هر خطری واکنش نشون بده. اما ای کاش با ترس خود مواجه بشی و صادقانه بگی: «من می‌ترسم.» ولی گاهی به جای این مواجهه و پذیرش هیجان، شاهد یک «عقلانی‌سازی» هستیم: آی احمق‌ها! چرا منو می‌ترسونید؟ روانم مرد. آرامشم رفت. زندگیم نابود شد. مگه شما انسانیت ندارید که انسانها از بدیهی‌ترین حق خودشون یعنی امنیت محروم می‌کنید؟! اگر مواجهه و پذیرش داشته باشی، گرفتار این عقلانی‌سازی نمیشی و مسئولیت هیجان خودت رو بر عهده می‌گیری. در واقع، چون نمی‌تونی با وجود خودت صادق باشی، وجود دیگران و شرایط بیرونی رو متهم می کنی. وقتی نمی‌تونی بگی «من می‌ترسم»، میگی «شما مرا ترساندید». ترس، گناه نیست، شرم آور نیست، چون یه پاسخ طبیعی از وجود انسانه. اما فضیلت نیست. فضیلت آن است که ترس رو بپذیریم و بگیم: من می‌ترسم، ولی اینجا هستم، با تمام لرزش‌هایم». به جای اینکه بنشینیم و ناله کنیم، بایستیم و بگیم: «ترس من هست، ولی من بالاتر از آن هستم». به جای اینکه تمام لحظه‌های زنده‌ خودمون رو به «پیش‌درامد مرگ» تبدیل ‌کنیم و زمینگیر بشیم، قد علم کنیم و بیندیشیم که زندگی، جرئت پذیرش نااطمینانیه و زندگی بدون خطر و چالش معنا نداره. به این شکل، کم کم عقل و شجاعت، جای استرس و نگرانی رو توی وجودمون می‌گیره و ذهنمون مسلح خواهد شد برای تأمین امنیت خود و مقابله با خطرات. امنیت رو انسان‌های شجاع، جور دیگه‌ای می‌سازن. شجاع اونی نیست که اصلاً نمی‌ترسه، شجاع کسیه که با ترس زندگی می‌کنه. اگه امنیت یعنی عدم ترس، باید بریم تو بهشت دنبالش بگردیم. چون دنیا، جایی نیست که امنیت کامل داشته باشیم. امنیت یعنی اینکه با وجود خطر، ثابت بمونیم. یعنی با وجود مرگ، زندگی کنیم. ترس یه هشداره، یه فریاد داخلیه. ولی نه یه فرمان برای فرار. ما به هشدارها گوش میدیم، ولی به فرمان ترس، گوش نمیدیم. به کافه اخلاق بپیوندید ☕ @ethicscafe

زن قوی بااصالت قدرت واقعی زن ایرانی، در برابر ستم و تعرض دشمن، خودش رو نشون میده، نه اینکه با ژست‌های استقلال‌طلبانه خودخواهانه و لجبازی با نقش‌های زنانه و جدال با مردان، بخواد به رخ بکشه که من زن قوی‌ام. یه زنِ واقعاً قوی، مجبور نیست همش به همه ثابت کنه چی داره. اصالتش رو توی دفاع از حقش نشون میده، نه توی تقلیدها و چشم‌وهمچشمی‌های بی‌معنی. وقتی خطری نیست، آروم و باوقاره؛ اما اگه کسی بخواد حریمش رو بشکنه، مثل یه شیر از خودش دفاع می‌کنه. فرق یه زن قوی اصیل با یه زن قوی فیک همینه: یکی از درون قویه، یکی فقط تو ظاهر اداش رو درمیاره! ☕کافه اخلاق | عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe