#راه_و_روایت وقتی خواستیم کسی را بخاطر گناهش مجازات کنیم، درنگی کنیم و ببینیم آیا فرصت کافی تفکر به او داده‌ایم که شاید پشیمان شود و عذرخواهی کند؟ عذرخواهی نشانه قبول مسئولیت و جبران است. ▪️پیشوایمان امام مجتبی علیه‌السلام در کتاب نزهة الناظر و تنبیه الخاطر فرمود: در کیفردادن به گناه عجله نکنید و بین گناه و کیفرش فاصله بیندازید برای عذرخواهی. @ethicscafe

منش قرآنی _ جلسه ۱۵ ●━━━━━━──── ⇆ㅤ ◁ ㅤ❚❚ ㅤ▷ㅤ ↻ @ethicscafe

منش قرآنی _ جلسه ۱۶ ●━━━━━━──── ⇆ㅤ ◁ ㅤ❚❚ ㅤ▷ㅤ ↻ @ethicscafe

👇🏻👇🏻👇🏻 @aemadii @aemadii

منش قرآنی _ جلسه ۱۷ ●━━━━━━──── ⇆ㅤ ◁ ㅤ❚❚ ㅤ▷ㅤ ↻ @ethicscafe

🔥 آیا میتوان چهارشنبه‌سوری را به یک جشن ایمن و شاد تبدیل کرد؟ واقعا نمی شود برای این چهارشنبه آخر سال فکری کرد؟ تا جایی که یادم هست، سالهاست تلویزیون و رسانه، خطرات چهارشنبه‌سوری را میگویند و نشان می‌دهند. اما هر سال دوباره و دوباره تکرار می‌شود. واقعا آیا زورمان نمی رسد؟ زور پلیس و نیروهای انتظامی بماند، زور فرهنگ و مذهب و خانواده و شهرداری ها نمی‌رسد؟ ➖به نظر من سیاست «برجسته کردن خطرات و آسیبها» شاید کنترل‌کننده باشد اما جوابگو نبوده و نیست. به دلایل مختلف. یک دلیل روانشناختی آن به خطای شناختی شخصی برمی‌گردد که دست به رفتار پرخطر می زند و بطور تصادفی اتفاقی برایش نمی‌افتد. وی به دلیل تجربه موفقی که بدست می آورد، امیدواری منفی و خوش‌بینی غیرواقعی پیدا می کند که «هیچ اتفاقی برایم نمی افتد» یا «چیزی نمی شود». او اصلا نمی تواند خطرات را به طور واقع بینانه و با تفکر منطقی بررسی کند، خطرات را کوچکتر از آنچه هست تصور می کند، خطرات را به خطا و ناشیگری فردی نسبت می دهد، داده‌ها و شواهدی که تلویزیون نشانمان می‌دهد یا از دوستانش می‌بیند را در نظر نمی‌گیرد و با احساس قدرت کاذب و کنترلی که نسبت به تسلط خود بر اوضاع دارد، دوباره ترغیب می‌شود که کارش را تکرار کند. علاوه بر اینکه نشان دادن مکرر خطرات و خسارات، حساسیت‌ها را کاهش می‌دهد و آنها را عادی می‌کند. 🧐 بگذارید یک فکر بلند کنم: به نظر شما، اگر در کنار کنترل انتظامی که لازمه واقعا، بیاییم فرهنگ اصیل چهارشنبه‌سوری را جدی بگیریم و آن را درست و زیبا برگزار کنیم، جلوی این کارهای خسارت‌بار گرفته نمی‌شود؟؟ مگر اینکه یک آتش برپا شود و دورش بنشینیم و جوان‌ترها از روی آن بپرند و بخندند و شعر بخوانیم و از خودمان پذیرایی کنیم، چه اشکالی دارد؟ برخی سنت‌ها را حفظ کرده‌ایم این هم روش. تازه هیجان هم دارد و مورد استقبال جوانان قرار می‌گیرد. ما که نمی‌خواهیم زبانم لال، آتش‌پرست شویم که بگویند رسم آتش‌پرستها را می‌خواهید احیا کنید! صرفا یک کار نمادین است؛ نماد شادی و همبستگی. تازه هر جشنی، بار نمادین دارد و نماد آن را هر طور که بخواهیم می‌توانیم تفسیر کنیم. نمونه‌های زیادی از تغییر هویتی و تفسیری نمادها می توان یافت؛ مثلا یکی از پیامهای مبارکبادی چهارشنبه‌سوری نوشته بود: «شب آتش زدن بدیها، پریدن از سختی ها و روشن کردن عشق مبارک.» زیبا نیست؟ آیا فرهنگمان نرسیده که یک جشن ایمن و شاد برگزار کنیم؟ شاید این راهبرد، با کمک فضای مجازی و بازنمایی فراوان آن، به مرور ماجرا را به سمت مثبت آن تغییر دهد. 🥴 تنها ایرادی که الان به ذهن می رسد این است که تجربه ثابت کرده همیشه در جشن‌ها، یک عده جوگیر بی‌جنبه که درکی از فلسفه جشن ندارند، آنرا بالکل تبدیل به لهو و لعب می‌کنند و جشن، خفیف و مبتذل و بی‌مزه می‌شود! این هست. ____________________ @ethicscafe : به کافه اخلاق بپیوندید ☕

منش قرآنی _ جلسه ۱۸ ●━━━━━━──── ⇆ㅤ ◁ ㅤ❚❚ ㅤ▷ㅤ ↻ @ethicscafe

تصمیم نگیر، تمرین کن همیشه پیش خودم، شروع سال را از شب قدر حساب می‌کردم، چرا که مقدرات سال پیش رو در آن تعیین می‌شد. حالا امسال که سال نوی طبیعی هم با آن مقارن شده، نور علی نور. تقارن خوب و نویدبخشی ست. ذکر علی هم که دیگه نورٌ علی نورٌ علی نور انصافا فرصت وسوسه‌انگیزی است برای لیست کردن چند تصمیم درشت. بسیاری از ما ممکن است سال را با لیستی از تصمیم‌ها آغاز کنیم: تصمیم بر اینکه بهتر باشیم، کارهای بیشتری انجام دهیم، روابط عمیق‌تری بسازیم، کتاب بخوانیم،، باشگاه برویم ... پلنرها و دفترهای برنامه‌ریزی آماده نوشتن می‌شوند؛ نوشتن تصمیماتی که فقط چند هفته دوام می‌آورند. چند هفته که می‌گذرد، سال، دوباره کهنه شده و لیست برنامه‌ها و تصمیمات، کنار تخت اهمال یا میز تردید رها می‌شوند. بعضی‌ها در چنین وضعیت، کلا بیخیال تصمیم و مصمیم و برنامه‌ریزی شده‌اند و لش کرده‌اند. 🍃امسال میخواهم به خودم و شما پیشنهادی بدهم: تصمیم امسالمان این باشد که «دیگر تصمیم نگیریم»... امسال، «تصمیم نگیریم، تمرین کنیم» تمرین یعنی به حد وسع و توانمون، رفتارهای کوچک و مداومی کنیم که دوست داریم. مثل تمرین چابکی و ترک اهمالکاری، تمرین صبر، تمرین نماز اول وقت، تمرین مطالعه، تمرین صداقت، تمرین خیررسانی، تمرین حواس جمع بودن و.... یکی از فواید این کار آن است که تصمیم‌گیری، بیشتر بر نتیجه نهایی تمرکز دارد، اما تمرین بر مسیر و فرآیند کار. زمانی که به جای نتیجه، بر فرآیند کار کنیم، ذهنمان به جای استرس و اضطراب از دستیابی به هدف، روی تلاش‌های گام‌به‌گام متمرکز می‌شود. ➖بر این اساس، میتوان گفت اخلاقی‌ زیستن نیازمند آن است که به جای صرفاً تصمیم‌گیری برای «خوب‌ بودن»، هر روز در عمل، قدم‌های کوچکی برای راستگویی، کمک به دیگران، و حفظ حرمت انسان‌ها و ... برداریم. سال ۱۴۰۴ بر شما مبارک باد 🙏🌻 عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe