من وسط کلوت‌های شهداد ایستاده بودم که دولخی از دور پیتکو پیتکو به سمتم آمد. وقتی آمد دیدم خورشید بود. خورشید نگو، بشکن تو کاسه نور علی نور شود. قبایی از جنس فیروزه داشت با رگه‌هایی از طلا. از رگه‌ها نور می‌زد بیرون. وقتی گفتم چرا شیک و پیک کرده‌ای گفت دست رو دلم نذار که داغه. می‌سوزی. جیز می‌شی. اوف می‌شی.
از شوخی که گذشتیم شروع کرد به تعریف.
- "در بهشت گفتند به کرمان روی و ز مهدینار مدد خواهی چراغ دل برافروزی. اها می‌گفتم. قرار بود بیایم کرمان و برای عده‌ای از بهشتی‌ها که مشق‌هاشونو خوب نوشتن، قوتو و کماچ سِن ببرم. نشانی چهارسوق را دادند..."
به اینجا که رسید از توی چشم‌هاش بخار زد بیرون. از همان‌ها که روی زمین پخش می‌شوند...
- "آمدم پایین و یک راست رفتم سرای گنجعلی‌خان. فکر می‌کردم چهار سوق دیدنی باشد اما بوییدنی بود. دور تا دورش یا کوهی از زیره بود با میز زیرشان یا انواع قوتوها. خشخاش و بادیونی و پسته‌ای و نخودی و..."
گفتم: "خو... قوتو استوندی؟!"
یک دفعه زد زیر گریه. اشک‌هایش را با یخ پاک کردم و پرسیدم: "چطو شد؟!"
- "ماه..."
- "ماه چی؟!"
- "آه... دستم که نمی‌رسد، ماه را آه می‌کشم..."
دهانم خود به خود تا زیر پلک‌‌هایم باز شد و "ایح" غلیظ و تمیزِ تیزی از گلویم آمد بیرون. بعد گفتم: "اینه اَ کانال مه وردُشتی؟! گفتم دیرو پَسین یه دفه صفه گوشیم ایقه روشن شد! نگو خورشید عضو شده بود."
ماه را دیده بود. یک هسته نه صد هسته عاشق شده بود.
خندیدم و گفتم:
"ای دلبر کرمانی، آرام دل و جانی
آرام دل و جانی، ای دلبر کرمانی"
داغ شد. نزدیک بود از عصبانیت عطسه بزند و کویر را بسوزاند.
- "صد یوسف کنعانی، شد بنده‌ی رخسارت
شد بنده‌ی رخسارت، صد یوسف کنعانی"
زد زیر گریه. کویر داشت پر می‌شد از گازهای سنگین و سرخ. آنقدر سرخ که در برابر شن‌های کویر، سیاه بود در برابر سفید. آنقدر سنگین که می‌ریختند روی زمین و زمین جوش می‌زد. مثل برنج در حال قل. خورشید چهار قل می‌خواند. من قول دادم کمکش کنم.
- "دستم به دامنت مهدی... امروز باید بروم خاستگاری. قبایم را نمیبینی؟! استیل گنگ و و ابهت مردو نمیبینی؟! خش نمی‌افته قلبت؟!"
گفتم: "می‌گی مه چکا کنم؟! مه سر بادمجونم یا ته کماجدون؟!"
- "بیا و مردانگی کن و این ماه خانم را برای من جورش کن... شرط گذاشته است باید از یاقوت‌های کلوت شهداد برایم بیاوری تا نصف بله را بدهم!"
- "و نصف دیگر؟!"
- "خطبه‌ی عقد را آقای مهدی پورمحمدی بخواند..."
خندیدم و گفتم: "نه... خیلی دلش خوشه! من هنوز سیکلمم نگرفتم، بعد بیام خطبه‌ی عقد بخونم؟!"
داشتیم دنبال یاقوت می‌گشتیم که از ورای کلوت‌ها صدای اذان آمد. آنقدر بلند بود که ستاره‌ها تندتر چشمک زدند و رگه‌های قبای خورشید هفت رنگ شدند. قشر دریاچه‌ی نمک رگ به رگ شد... بیدار شدم.
#مهدینار✒️♣️
@ezdehameeshgh
