نیمه‌ی کودکی، زمانی است که پدر می‌تونه با بازی و فعالیت‌های مشترک مدیریت کردن عواطف رو به فرزندش یاد بده. پدر، روش‌هایی رو که برای حل مشترک مشکلات فرزندش تا دوران نوجوانی و بزرگسالی داره مستقیماً ادامه‌ی همون درس‌هایی است که اون در حین بازی‌های مختلف در خانه و جمع خانوادگی به فرزندش داده. کودک وقتی می‌بینه پدرش چطور تعارض‌ها و مشکلاتش رو توی خونه، خانواده، اجتماع و محیط کار، حل می‌کنه از پدرش یاد می‌گیره. حتما این ضرب المثل رو شنیدین که میگه «دو صد گفته چون نیم کردار نیست» اگر پدری بتونه در رفتارهاش صادق، منصف، متفکر و انعطاف پذیر باشه، فرزند هم با احترام از پدرش پیروی می‌کنه. یک پدر شاد و فعال می‌تونه به فرزندش در کشف احساسات و شناخت عواطف کمک کنه. می‌تونه به فرزندش نشون بده که چطور با ناراحتی، پیروزی و شکست روبرو بشه و عصبانیتش رو کنترل کنه. ＊*•̩̩͙✩•̩̩͙🌼˚*•̩̩͙✩•̩̩͙*˚＊

مادری که ساعت ها برای تمیزکردن خانه وقت گذاشته، طبیعی است که با ریختن غذا بر روی فرش توسط کودکش خشمگین شود؛ این مادر ممکن است برچسب شیطنت یا لجبازی را بر رفتار کودکش بچسباند. روی دیگر این سکه کودکی است که بی خبر از همه جا با خشم مادر مواجه می شود و نمی داند به خاطر چه چیز تنبیه می شود. کودک تنها در پی کشف محیط و استفاده از حواسش بوده و گرچه خشم مادر را درک می کند، اما نمی تواند دلیلی منطقی برای آن پیدا کند. تا قبل از سه سالگی، رفتارهای بچه ها حتی اگر به خرابکاری منجر شوند، حاصل لجبازی و تلاش برای آسیب زدن به افراد و وسایل نیستند و به همین دلیل است که بچه ها، وقتی کاملا از سر تصادف به کسی یا چیزی آسیب می زنند، انتظار ندارند کسی تنبیه شان کند. ♥*♡∞:｡.｡