eitaa logo
فدائیان رهبر
2هزار دنبال‌کننده
43.5هزار عکس
33.8هزار ویدیو
173 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
✅ به مناسبت روز عفاف و حجاب : اگر خانمی گفت من از خانه بیرون بیایم، با تمام عیار در خیابان ظاهر بشوم در اینجا با او چه کند؟ 🔹سخنرانی 23 بهمن 1359 ؛ گرامیداشت شهدای هویزه درست است که اگر افراد رشدیافته رسیده به مراحل بالای کمال را در میان انگیزه های رنگارنگ رها کنی، اختیار خودشان را می توانند داشته باشند. خوب باید بگوییم که اینها چند درصدند؟ چند در هزارند؟ برای اینکه بقیه انسانها حاکم بر هوایشان بمانند، باید بکوشیم محیط هم طبیعی باشد که از در و دیوارش فساد نبارد و به محض اینکه ما خواستیم محیط را از این ها پاک کنیم، خودبخود مقداری از ها گرفته می شود. اگر به آن خانم گفتند خانم شما آزادی فریاد برای آزادی هم برآورید، درست؛ اما خانم مسلمان در کوچه و خیابان که می آیی لباس و شما ساده باشد، شما پوشیده باشد، آنچه با پوشش ساده نه دلفریب و سخن گفتن و نحوه برخورد با این و آن و طرز راه رفتن همه آنها باوقار و سنگین و متین باشد، درخور بانوی والاقدر مسلمان پیوسته به خدا باشد، خوب در اینجا اگر این را به او گفتند و شنید باز هم آزادی او حفظ شده چون خودش آزادانه شنیده. اما اگر نخواست آزادانه بشنود بگوید این چیزهایی که شما می گویید خوب است ولی من از خانه بیرون بیایم، با در خیابان ظاهر بشوم در اینجا با او چه کند؟ آزادی او را حفظ و رعایت کند و به او بگوید آزادی خانم؟ ما حرف خودمان را به شما زده ایم، شما می خواهی گوش کن یا گوش نکن آزاد هستی؟ گوش کردی خوشا به سعادتت، گوش نکردی عذابش دامن خودت را می گیرد؟ در آنجا ما می کنیم. در این صورت خودبخود مقداری از آزادی این خواهرها را از دستش می گیریم. و نه به خاطر اینکه او و باشیم، به خاطر اینکه دوست و خواستار آزادی او و آزادی بشریت هستیم. تو ای ! بنشین با خودت بیندیش در درونت چه انگیزه ای هست که تو را وامیدارد به جای پوشش باکرامتی که اسلام برای تو در نظر گرفته است، می خواهی بدون این پوشش به خیابانها و کوچه ها بیایی؟ آیا خودآگاه یا ناخودآگاه در اعماق روحت و میل به خودنمایی و نماش دادن خویشتن در برابر دیگران تو را به این گناه وانمیدارد؟ و اگر تو نتوانستی این و یا و یا هرچیز دیگر را در خودت مهار کنی و دوباره خواستی اینگونه بیرون بیایی، باید به شما بگوییم که جامعه ما چنین وضعی را در اش نمی کند. منبع: جاودانه تاریخ؛ گفتارها 2؛ (1390) صص197-198