eitaa logo
فدائیان رهبری (منتظران مهدی (عج)🇵🇸
1.1هزار دنبال‌کننده
24هزار عکس
26هزار ویدیو
110 فایل
🌷(السلام علیک یا بقیه الله فی ارضه)🌷 اَللـــــــــــــــــــهُمَ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفـــــــــــــــــــَرَج بصیرت ،نیروی باطنی ست که سالک با آن حقایق را در می یابد https://eitaa.com/fadaiyanrahbarii
مشاهده در ایتا
دانلود
👤 گفت: درغرب با آزادی به خودتنظیمی رسیده‌اند! 🔸 گفتم: اگر این‌طور است چرا برای برخی مکان‌ها مثل ادارات و دانشگاه‌ها و قددامن مشخص کرده‌اند؟ 🔻 بر چه اساس مکان خاصی برای نیچریست‌ها تعیین کرده‌اند و اجازه نمی‌دهند بدون قید در سطح شهر رفت و آمد کنند؟! ❓چرا حدود آن‌ها اسمش آزادیست مال ما محدودیت؟! | @harimemehrvaarzy دعوتیدبه‌ فدائیان رهبری منتظران مهدی 👇 @fadaiyanrahbarii
🔴 حکمی از امام (ره) که باید این روزها اجرایی شود 🔰در تصویر، حکم ماموریت تشکیل اداره امر به معروف و نهی از منکر ( اداره مستقل و در کنار دولت و ناظر به اعمال دولت و ادارات دولتی و تمام اقشار ملت) را در سال 1358 مشاهده می کنید. 🔰بر اساس حکم امام (ره)، « اداره مأمور است که در سراسر کشور از به هر صورت که باشد جلوگیری نماید و حدود شرعیه را تحت نظر حاکم شرعی یا منصوب از قِبَل او، اجرا نماید و احدی از اعضای دولت و قوای انتظامی حق مزاحمت با متصدیان این اداره ندارند. و در اجرای و احدی مستثنی‌ نیست حتی اگر خدای نخواسته رهبر انقلاب یا رئیس دولت مرتکب چیزی شد که موجب حد شرعی است باید در مورد او اجرا شود ». 🔰مرحوم سید احمد خمینی (فرزند امام (ره)) در سال 1372 ه. ش این توضیحات را پیرامون حکم امام ذکر کرده‌اند: « این حکم چندی بعد از پیروزی انقلاب از طرف امام خمینی صادر شد و به محض اینکه شایع شد که امام چنین حکمی صادر کرده‌اند، از طرف شورای انقلاب و دولت موقت آمدند و به هر وسیله‌ای که بود جلوی آن را گرفتند، به دو علت: الف: هنوز تشکیلاتی برای به اجرا در آوردن آن نیست. ب: هرج و مرج می‌شود و هرکس، هر فردی را به محکمه می‌برد و یا روحانیون شهرها که وارد هم نیستند، دخالت می‌کنند. امام گرچه به هیچ وجه قبول نداشتند، ولی چون عده‌ای گفتند، قبول کردند. بعدها معلوم شد که اگر این حکم به اجرا گذاشته می‌شد با توجه به جوّ انقلابی می‌توانستیم جلوی خیلی از کارهای خلاف را بگیریم. و به عقیده من دولت موقت از اینکه به محاکم کشیده شوند، هراس داشت ». 📚منبع: صحیفه امام (ره)، ج9، ص213