اَللّهُمَّ اِنْ لَمْ تَکُنْ غَفَرْتَ لَنا فیما مَضى مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فیما بَقِىَ مِنْهُ 🌹خدایا اگر هنوز در آنچه از #شعبان گذشت ما را نبخشیده‌ای، پس در باقیمانده این ماه ما را بیامرز ❤️ امام رضا رو واسطه کن

از خدا ممنونیم که توفیق درک اولین سحر ماه رمضان را به ما داد. برای استفادۀ حداکثری از این ماه، بایستی برنامه‌ریزی کنیم. برای سه مورد برنامۀ خاص داشته باشیم: ۱. تلاوت قرآن ۲. انس با دعا و مناجات ۳. نافلۀ شب @fakhrian_ir

در دعای افتتاح می‌فرماید: خدایا از بس تو خوبی، من پُر رو شدم...

چند سالی است که ماه رمضان‌ها بین ما نیستی. اما ما به یاد تو هستیم. شما هم به یاد ما باش. دست شما اون‌طرف بازتره. دست ما رو بگیر حاجی ولی بهت بگم: دلم خیلی برات تنگ شده... @fakhrian_ir

فدای مادران غزه مرگ بر اسرائیل @fakhrian_ir

زندان و ماه رمضان دستپخت عالی همسر ______________________________ ماه مبارک رمضان ۱۳۹۰( قمــری) در زندان از راه رسید. دهم آبان، اول ماه مبارک بود. با فرا رسیدن این ماه، دلم غرق شادی شــد؛ چون از کودکی این ماه را دوست میداشتم. در این ماه، چهره روزمره زندگی دگرگون می شــود و انســان روزه دار لذت معنوی خاصی را احساس می کند. نخستین روز ماه رمضان سپری شد، هنگام افطار فرا رسید، اما چیزی برای من نیاوردند... نماز را خواندم و به ســیر در عالم خاطرات این مــاه - بویژه خاطرات ســاعت افطار و شــادمانی روزه داران در هنگام افطار- پرداختم. آن لحظات شادی آور و فرح افزای سر سفره افطار در کنار خانواده، با سماوری که در برابر ما میجوشید، در خاطرم گذشت. همچنین آن خوردنی های اندک و سبک مخصوص افطار را به یاد آوردم؛ بویژه «ماقوت» مختص خود را - غذای معروف مشهدی ها که ظاهرا مختص خود آنها است - به یاد آوردم؛ که از هر غذایی برای افطار، آن را بیشتر دوست میداشتم. این «ماقوت» از آب و نشاسته و شکر تهیه می شود و به شیوه خاصی آن را می‌پزند. همسر من نیز در پختن آن، همانند پختن سایر غذاها، بخوبی وارد است. ناگهان به خود بازآمدم و از خداوند مغفرت طلبیدم. شاید این گرسنگی بود که خاطرات یاد شــده را در ذهنم برانگیخت. شاید تنهایی بود. به هر حال باید صبر کرد. نیم ساعت پس از مغرب، یک فنجان چای به دست آوردم. مدتی بعد شــام آوردند، که به خاطر نامرغوبی، دل بدان رغبت نمی کرد. اما قدری از آن را خوردم و بقیه را برای سحری گذاشتم. در سحر هم مابقی آن را با اکراه خوردم، زیرا این غذا از اصل نامطبوع بود و بعد از مانده شدن نیز نامطبوعتر شده بود. نخستین روز بر این منوال گذشت. روز دوم نگهبــان اطلاع داد که چیزی برای شــما فرستاده شــده. آن را گرفتم و باز کردم، دیدم انواع غذاهایی که در افطار به آنها میل دارم، در چند بشقاب برایم فرستاده شده اســت. این غذاها برای چند نفر کافی بود. همسرم آن را آماده ساخته بود و توانسته بود به زندان برساند. همچنین در همان روز، از منزل برایم وســایل تهیه و صرف چای آوردند. لذا افطاری خوشــمزه و مطبوعی بود که به قــدر کفایت از آن برداشتم و باقی را برای زندانیان فرستادم. این کار هر روز تکرار شد. برشی از کتاب «خون دلی که لعل شد» @fakhrian_ir

#مکث 🔸از چندتا از جنگ‌هایی که بعد انقلاب تو ایران رخ داده خبر دارید؟ 📺 قسمت #دهم مستند کوتاه و دیدنی «مکث» https://ble.ir/max_ir https://eitaa.com/max_ir مکث | میان واقعیت و حقیقت

کربلای امام زمان انقلاب اسلامی سطح دین‌داری را آنقدر بالا برده که حتی آدم گنده‌های مدعی هم ممکن است در ادامۀ مسیر کم بیاورند. انقلاب به معنای واقعی دارد آدم‌ها را برای ظهور گلچین می‌کند. اینجا در انقلاب اسلامی، دارد خالص‌سازی الهی اتفاق می‌افتد. همه مجبورند «رو» بازی کنند، بالاخره باید خودشان باشند. کسی نمی‌تواند برای همیشه در زیر پوستِ «من خوبم»های دروغین قایم شود. انگار انقلاب ما، «کربلای» امام زمان است. عیار همه اینجا باید محک زده شود. اینجا همه چیز روشن می‌شود. زیر و روی انسان‌ها اینجا دیده می‌شود! شریف‌ها و بی‌شرف‌ها را انقلاب به همه نشان می‌دهد. راستگوها و بی‌عُرضه‌های دروغگو یکی یکی نشان داده می‌شوند. روزهایی بود که ملاک خوب و بد بودن، چقدر خوب و یا چقدر بد بودن، با علمای دین شناخته میشد و بس! اما امروز حتی خود علما هم خوب و بد بودنشان با انقلاب است! انقلاب حتی به انقلابی‌های قلابی هم رحم نمی‌کند، آنها را هم از پستوی عناوین و سِمَت‌های بعضاً گول‌زننده بیرون می‌کشد و به‌حساب‌شان می‌رسد. گویا انقلاب اسلامی ایران، آن بزرگ‌ترین غربال‌گاه خداست که بر پهنۀ زمین گسترانده شد تا زمین آماده شود برای: «ان الارض یرثها عبادی الصالحون». وقتی به این ۴۵ سال عمر انقلاب نگاه می‌کنم، می‌بینم آنانکه قلباً و عملاً با انقلاب نبودند، زندگی‌شان خراب شد. در این ماه پربرکت از خدا بخواهیم: «زندگی‌مان خراب نشود»، آمین. @fakhrian_ir

فراتر از مخرج مشترک مگر دشمن چه می‌خواهد! جز ناامید کردن مردم؟ جز به جان هم انداختن مردم؟ جز بدبینی به مسئولین؟ جز بی‌اعتمادی به نظام؟ جز دوقطبی‌های مضحک و کثیف؟ جز اتهام‌زنی؟ جز توهین و افترا؟ دشمن همین‌ها را می‌خواهد، درست است؟ خب همین‌ها را عده‌ای ریشو، مدعی، با اسم و رسم دار، استاد، هیئت علمی دانشگاه، عمامه به سر و غیره دارند انجام می‌دهند که! تازه همۀ اینها را با اسم «من انقلابی‌ام»، «صریح هستم»، «محافظه‌کار» نیستم، انجام می‌دهند. آن یکی‌شان می‌آید و در تلویزیون بدون سند و مدرک اتهام اخذ رشوه به نمایندۀ مجلس می‌زند و بعدش هم بدون خجالت برای مجلس لیست می‌دهد! هنوز جای خنجری که زده خوب نشده که به آقای شیخ کاظم صدیقی تهمت می‌زند. اگر همان ابتدا که افترا زد همگی به جای تشویق او را «هو» می‌کردند، جرأت این گنده‌گویی‌های بعدی را پیدا نمی‌کرد. آن دیگری‌شان نوک پیکانش قالیباف است و مجلس. چشمانش را می‌بندد و هرچه به دهانش می‌آید می‌گوید و هرچه به قلم، می‌نویسد. «انقلابی‌های حداقلی»، «ناانقلابی‌ها»، «پدرخوانده‌ها»، «کیف‌کش‌ها»، «اشراف» و... بخشی از عبارت‌های پرمهرشان! است. آن یکی به اسم دفاع از رهبری، دفتر رهبری را متهم به «تحریف مکرر و چندباره رهبری» می‌کند! بعد اینها همه خود را انقلابی هم می‌دانند. به‌خدا بعضی‌شان اگر جرأت می‌داشتند رهبری را هم می‌زدند. کما اینکه شاهد بودم در تعبیر رهبری نسبت به مجلس که گفت: «این مجلس انقلابی است»، موضع خلاف گرفتند. آقایان کجا می‌روید؟ مخرج مشترک پیش‌کش، شما خواسته یا ناخواسته، بدانید یا نه، رسماً پیاده‌نظام دشمن شده‌اید. کارتان از مخرج مشترک با دشمن فراتر رفته! کلاه‌تان را بالاتر بگذارید و ببینید دارید چه می‌کنید! امثال «مهدی نصیری»ها هم با عنوان انقلابی و دفاع از ارزش‌های انقلاب و صراحت در انتقاد و انقلابیِ حداکثری و مطالبه‌گری آمدند، ولی بعد سر از ناکجاآباد درآوردند! دست بردارید، ادامه ندهید، توبه کنید. این ره که تو میروی به ترکستان می‌رود. این اداها و مسخره بازی‌ها را کنار بگذارید. راستی اینقدر مرد هستید که بنشینید و ثمرۀ کارهای‌تان را حساب کنید؟ ببینید شما چه دردی را درمان کردید؟ کدام حرکت انقلاب را سرعت بخشیدید؟ جلوی کدام منکر را گرفتید؟ جز این است که خودتان مروج بزرگ‌ترین منکرات شدید؟ همان رهبرِ مظلومی که شما داعیه‌دار دفاع از او هستید، گفت: «حرف حقی که پازل دشمن را کامل می‌کند را نگویید»! به همین جمله چقدر عمل کردید؟ تازه سلمنا که حرف‌های شما حق باشد که بسیاری‌اش نیست. فرمود اگر حرف حقی هم داری که آن حرف، پازل دشمن را تکمیل می‌کند، نگو، ساکت شو. سکوت تو حق را قوی‌تر می‌کند. اما کلامِ حق تو، حق را ضعیف‌تر! کاش «یؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَیكْفُرُ بِبَعْضٍ» نبودید. کاش این‌قدر فهم داشتید که چه کلامی را چه زمانی، با چه مخاطبی و با چه ادبیاتی بگویید! پس کی قرار است مسائل را اصلی و فرعی کنید؟ کی بناست اهم و مهم کنید؟ چرا صراحت‌تان را به رخ دشمن اصلی نمی‌کشید؟ چرا شمشیرتان را به صورت او نمی‌زنید؟ دلم بیشتر از شما، برای آنهایی می‌سوزد که شما را باور دارند و دنبال شما راه افتاده‌اند. دلم برای آن جوانان مظلومی می‌سوزد که گرفتار اوهام و کج‌فهمی‌های شما شده‌اند. یکی از همین‌ها آمده به بخشی از وصیت‌نامۀ امام استناد کرده و باز نسخۀ جدید پیچیده! آخر آقای حسابی وصیت‌نامۀ امام سراسر ضد توست، در مقابل توست! وصیت‌نامه را از اول تا آخر بخوان! صاحب آن وصیت‌نامه سال‌ها امثال بازرگان و بنی‌صدر و منتظری و غیره را تحمل کرد به خاطر مصالح اقوی و اعظم! شماها می‌توانید از این کارها بکنید؟ قلب‌تان چنین سعه‌ای دارد؟ آدم این کارها هستید؟ آنچه ما از رفتار شما می‌بینیم با آنچه از امام خواندیم و شنیدیم خیلی فاصله دارد، حالا خود دانید! @fakhrian_ir

حق نداریم بیان کنیم به اخلاق خودمان برسیم؛ به اخلاق خودمان برسیم. اخلاق اهمیتش از عمل هم بیشتر است. فضای جامعه را فضای برادری، مهربانی، حسن ظن قرار بدهیم. من هیچ موافق نیستم با اینکه فضای جامعه را فضای سوءظن و فضای بدگمانی قرار بدهیم. این عادات را از خودمان باید دور کنیم. اینکه متأسفانه باب شده که روزنامه و رسانه و دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های گوناگون ارتباطی - که امروز روزبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌روز هم بیشتر و گسترده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر و پیچیده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌شود - روشی را در پیش گرفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند برای متهم کردن یکدیگر، این چیز خوبی نیست؛ این چیز خوبی نیست، دل ما را تاریک می‌کند، فضای زندگی ما را ظلمانی می‌کند. هیچ منافات ندارد که گنهکار تاوان گناه خودش را ببیند، اما فضا، فضای اشاعۀ گناه نباشد؛ تهمت زدن، دیگران را متهم کردن به شایعات، به خیالات. همین جا من این را هم بگویم: اینکه در دادگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها - که در تلویزیون هم پخش می‌شد - از قول یک متهمی چیزی راجع به یک کس دیگری گفته می‌شود، من این را بگویم که این، شرعاً حجیت ندارد. بله، متهم هرچه دربارۀ خود در دادگاه بگوید، این حجت است. اینکه بگویند در دادگاه دربارۀ خودش اگر اعترافی کرد، حجت نیست، این حرف مهملی است، حرف بی‌ارزشی است؛ نه، هر اقراری، هر اعترافی، شرعاً، عرفاً و در نزد عقلا در یک دادگاه در مقابل دوربین، در مقابل بینندگان میلیونی که متهم علیه خود بکند، این اعتراف مسموع است، مقبول است، نافذ است؛ اما علیه دیگری بخواهد اعترافی کند، نه، مسموع نیست. فضا را نباید از تهمت و از گمان سوء پُر کرد. قرآن کریم می‌فرماید: «لو لا اذ سمعتموه ظنّ المؤمنون و المؤمنات بانفسهم خیرا»(۱) وقتی می‌شنوید که یکی را متهم می‌کنند، چرا به همدیگر حسن ظن ندارید؟ تکلیف دستگاه اجرایی و قضایی به جای خود محفوظ است. دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های اجرائی باید مجرم را تعقیب کنند، دستگاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قضائی باید مجرم را محکوم و مجازات کنند؛ با همان روشی که ثابت می‌شود و در قوانین اسلامی و قوانین عرفی ما هست و هیچ هم در این زمینه نباید کوتاه بیایند؛ اما مجازات مجرم که از طرق قانونی جرم او ثابت شده است، غیر از این است که به گمان، به خیال، به تهمت، یکی را متهم کنیم، بدنام کنیم، توی جامعه دهن به دهن بگردانیم. اینکه نمی‌شود. این فضا، فضای درستی نیست. یا دیگران - خارجی‌ها، بیگانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، تلویزیون‌های مغرض - علیه کسی یا کسانی حرفی بزنند، ادعا کنند که اینها فلان جا خیانت کردند، فلان جا خطا کردند؛ ما هم عین همان را پخش کنیم. این، ظلم است؛ این، مورد قبول نیست. رسانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بیگانه کِی دلشان برای ما سوخته است؟ کِی خواسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند حقائق در مورد ما روشن بشود؟ که در این مورد بیایند حقیقت را گفته باشند! می‌گویند، حرف‌هایی می‌زنند، ادعاهایی می‌کنند. نباید گفت اینها شفافیت است. این، شفافیت نیست؛ این، کدر کردن فضاست. شفافیت معنایش این است که مسئول در جمهوری اسلامی عملکرد خودش را به طور واضح در اختیار مردم قرار بدهد؛ این معنای شفافیت است، باید هم بکنند؛ اما اینکه ما بیاییم این و آن را بدون اینکه اثبات شده باشد، بگیریم زیر بار فشار تهمت و چیزهایی را به آنها نسبت بدهیم که ممکن است در واقع راست باشد، اما تا مادامی که ثابت نشده است، ما حق نداریم آن را بیان کنیم؛ این آن را متهم کند، آن این را متهم کند؛ از رسانۀ بیگانه - رسانۀ مغرض انگلیس - شاهد برایش بیاوریم، بعد هم یک نفر از آن طرف پیدا بشود و کل نظام را به اموری که شایستۀ نظام اسلامی نیست و نظام اسلامی شأنش بسیار بالاتر است از این چیزهائی که بعضی به نظام اسلامی نسبت می‌دهند، متهم بکند، این اشکال بر آنها بیشتر هم وارد است. تهمت زدن به یک شخص گناه است، تهمت زدن به یک نظام اسلامی، به یک مجموعه، گناه بسیار بزرگتری است. ۱. سورۀ نور، آیۀ ۱۲ رهبر انقلاب در خطبه‌های نماز عید سعید فطر ۱۳۸۸٫۰۶٫۲۹ @fakhrian_ir

این بیانات تکلیف همه را مشخص می‌کند.