شعبان : ماه «صَعْق» ✍ استاد سید فرید موالی زاده «الٰهِي وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ نادَيْتَهُ فَاجابَكَ وَ لٰا حَظْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلٰالِكَ» 🔹امام خمینی به استناد این فقره از مناجات شعبانیه که بیان کننده مقامات اولیاء الهی است ، ماه شعبان را ماه «صعق» و فناء در ذات الهی به سبب تجلی جلال الهی معرفی می کند . 💠ایشان بشر را با توجه به نسبت او با ذات حق ، به 4 گروه تقسیم می کند : 1⃣گروه محجوبان که در حُجُب ظلمانی جهان مادی فرو رفته اند و غافل از سیر الی الله هستند . 2⃣گروه سالکان که مسافر الی الله و مهاجر به سوی بارگاه قدس هستند و سفر نخست خود را که سیر من الخلق الی الحق می باشد ، آغاز کرده اند . 3⃣گروه واصلان که از حجاب کثرت خارج شده اند و تنها به ذات حق مشغولند و از خلق ، غافل و محجوبند . اینان به مقام «صعق کلی» و «فنای مطلق» رسیده اند . همان مقام «قاب قوسین» که حضرت موسی هم بدان رسید « وَ خَرَّ مُوسَى صَعِقاً» اگر چه مقام پیامبر اسلام بالاتر است و به «أو أدنَی» نائل شد . 4⃣گروه راجعان الی الخلق که در جایگاه هدایت قرار می گیرند مانند انبیاء عظام و اوصیای ایشان ـ علیهم السلام ـ . این گروه با آنکه به کثرت التفات دارند و به ارشاد خلق مشغولند اما کثرت ، سبب حجاب آنها نیست . 📌مناجات شعبانیه اشاره به مقامات و ویژگی های گروه سوم دارد . ماه شعبان ظرف سلوک سالکانی است که به درجه «کمال الانقطاع» می رسند و حجب نورانی را در نوردیده ، به «معدن عظمت» حق تعالی نائل می شوند و پذیرای تجلی الهی می شوند و به مقام «صَعق» و فناء فی الله می رسند . 🖊مقام «صَعق» حضرت موسی 🔸حضرت موسی پس از اتمام چله موسویه ، از ربّ خود تقاضا کرد :«رَبِّ أَرِنِي أَنْظُرْ إِلَيْكَ» و پاسخ شنید:« لَنْ تَرَانِي» و سپس خداوند متعال بر کوه تجلی کرد و سبب نابودی آن کوه شد «فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكّاً » ، و موسی هم از هوش رفت :«وَ خَرَّ مُوسَى صَعِقاً». ⁉️آیا موسی از اتفاق وحشتناک با خاک یکسان شدن کوه ترسید و از هوش رفت ؟ علامه طباطبایی سبب را ترس و وحشت مادی نمی داند بلکه حضرت موسی جلال الهی را با واسطه جبل شهود کرد و فناء خود را در ذات حق دید و از هوش رفت اگر چه از شهود مستقیم ذات حق منع شد . 🖊معنای «صَعِقَ لِجَلٰالِكَ» در مناجات شعبانیه 💢همه انسان ها در واقع فانی در ذات حق هستند و از هویت مستقل و کثرت بی بهره اند اما به سبب انس با طبیعت مادی، در حجب ظلمانی گرفتارند و از فناء خود غافلند تا زمان مرگ فرا رسد که متوجه فناء می شوند « لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَةٍ مِنْ هٰذَا فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ»(ق /22) 🔹اما اگر کسی در این دنیا به فناء خود التفات یافت و تجلیات جلالی خداوند متعال را با چشم دل مشاهده کرد ، همانند حضرت موسی دچار «صعق» می شود . #ماه_شعبان #ماه_صَعْق #ماهنامه_فرائد

📚 شماره #بیستم ماهنامه پژوهشی مدرسه فقهی امیرالمؤمنین(علیه السلام) با عنوان «فرائد» منتشر شد. 📖برای خواندن یادداشت‌ها روی آن کلیک کنید. 1️⃣ ملاک و معیار تقسیم حکمت به نظری ‌ عملی از منظر ابن سینا و ارتقای آن توسط شهید مطهری 📌 به قلم حجه الاسلام محمد وحیدی‌نیا _طلبه درس خارج مدرسه فقهی امیرالمومنین(ع) 2️⃣ شرطیت قدرت برای احکام 📌به قلم آقای حسین نجاریان_طلبه درس خارج مدرسه فقهی امیرالمومنین(ع) 3️⃣ فلسفه از یونان تا قرآن 📌به قلم حجه الاسلام سید فرید موالی‌زاده- استاد سطوح عالی مدرسه فقهی امیرالمومنین(ع) 4️⃣ علت در برهان؛ چیستی و چگونگی؟ 📌 به قلم حجه الاسلام سید محمدباقر حسینی‌راد_ طلبه درس خارج مدرسه فقهی امیرالمومنین(ع) 👈🏻علاقه مندان می توانند نسخه چاپ شده آن را جهت درج و‌ نصب در مدراس و اماکن علمی مختلف با مراجعه حضوری به معاونت پژوهش مدرسه تهیه نمایند. #فرائد #انتشار #پویش_نوشتن به کانال ماهنامه فرائد بپیوندید👇 https://eitaa.com/faraedmag

🔰 بازخوانی یادداشت «خود من؛ به قلم آقای مهدی رسولی طلبه درس خارج موسسه فقهی امیرالمومنین(ع)» به بهانه انتخاب در زمره برترین یادداشت‌نویسان حوزه علمیه قم👇 همیشه در حیرت بودم که چرا مسئلۀ «رفاقت» در میان آموزه‌های روح‌نواز معصومین(ع)، بسان جواهری منحصر به فرد بوده و درخشانیِ متفاوتی دارد! چه سرّی در رفیق و رفاقت نهفته است که آن را چنین عزیز کرده است؟ •واقعا چرا دو رفیق باید در هر شادی و غم در کنار هم باشند؟ حتی در آخرین قدمگاه دنیوی که تشییع و تدفین است؛ گویا دو رفیق از شروع رفاقت تا نَفَس آخر باید همچون دو شاخه از یک درخت، همیشه کنار هم باشند و تنها عذر فراق دنیوی از رفیق، انتقال او به آخرت است! •چرا دو رفیق باید در شخصی‌ترین مسائلِ زندگی هم یاری‌رسانِ یکدیگر باشند که حتی پاسداری از زوجۀ رفیق که شخصی‌ترین و محرمانه‌ترین وظیفۀ هر مردی است نیز جزو وظایف رفیق می‌باشد؟! •چرا دو رفیق باید چنان در تب و تاب هم باشند که حتی وظیفۀ جست‌وجو برای گمشدۀ یکدیگر نیز در مرام‌نامۀ رفاقت هک شده است؟! • چرا دو رفیق باید چنان غمخوار هم باشند که حتی اگر یکی از آن‌ها در جرگۀ ظالمین وارد شد، در آن حال هم رفیقش باید دلسوز و ناصح و هادیِ او باشد و رهایش نکند؟! • چرا دو رفیق باید چنان تکیه‌گاه یکدیگر باشند که اگر رفیق‌تان به مشکل فقر و تنگدستی مبتلا شد و شما تمام اموالتان را با او تقسیم نمودید، باز هم حق کامل او را رعایت نکرده‌‌اید؛ بلکه باید رفیق‌تان را بر خودتان مقدّم کرده و علاوه بر تقسیم کامل ثروت‌تان با او، باید رفیق‌تام را در نیمۀ سهم خود نیز شریک کرده و خلاصه بیشترِ اموال خود را در دامان او بگذارید. • چرا حق رفاقت باید چنان موثر در نامۀ اعمال انسان باشد که رحمة للعالمین نیز بازخواست و پرسش از حقوقِ رفاقت را در سرای آخرت، مسلّم دانسته‌اند؟ • چرا حق رفاقت باید چنان در اوجِ اهمیت و ارزش باشد که ضایع کردنِ حقوقِ رفاقت، خروج از ولایت و طاعت خدا بوده و خداوند را هیچ بهره‌ای از بندگیِ رفیقِ بی‌رعایت نیست؟! مدت‌ها بود که غبار جهل و ابهام بر طاقچۀ عقلم در حل این مسئله نشسته بود! روایات و معارف عجیبی در باب رفاقت از اساتید و بزرگان شنیده بودم که طرح مبهمی را در صفحۀ ذهنم نقاشی کرده بودند! چه حقوق و وظایف سنگینی!!! مگر رفیق کیست؟! آیا این سلسۀ حقوق و رعایات، صرفاً تدبیری برای راه افتادن امورات مردم با یاریِ یکدیگر است؟ آیا صرفاً ترفندی اجتماعی برای حلّ معضلات و کش‌مکش‌های افرادِ یک جامعه است؟ آیا صرفاً راهبردی سیاسی برای وحدت جامعه و مقابله با دشمنان است؟ کبوتر عقلم برای حل این ابهام و سوال، به هر لانه‌ای سر زد تا اینکه بالاخره جواب خود را در روایت عجیبی از شیخ الائمه امام صادق(ع) یافتم! یک دلیل انسان‌شناسانه که ذهنم را آرام کرد و دانستم که واقعاً رفیق کیست و رفاقت چیست...! دلیل ارزش و اهمیت «رفاقت»، دلیلی فراتر از امورات افراد و اجتماع و سیاست است؛ اینها همه آثاری است که با رفاقتِ افراد در یک جامعه نمایان می‌شود؛ اما حقیقت رفاقت، چیز دیگریست...! «من»! بله! خود «من»! رفیق، خود «من» است! عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (ع) قَالَ: «...فَإِنَّهُ مِنْکَ وَ أَنْتَ مِنْهُ...». رفیقت از توست و تو از او هستی! رفیق، کسی غیر خودت نیست که بخواهی فکر کنی که فلان حق را نسبت به او رعایت کنم یا نه! انسان که به خودش بی‌‌مهری نمی‌کند و برای خودش کم نمی‌گذارد! یک روح در دو بدن شنیده‌ای؟ همان است! بگذار خودمانی بگویم: «رفاقت، خودخواهی‌ست، نه دیگر خواهی»! •تو اگر رفیقت را خواستی، نه حتی خواستنِ یک همراه خوب، بلکه «خودت» را خواستی! •اگر خوشحال باشد، نه از خوشحالی او، بلکه از خوشحالیِ «خودت» کیف می‌کنی! •اگر غمگین باشد، نه از غم او، بلکه از غم جوشیده از دل «خودت» ناراحت می‌شوی! در این رابطۀ «خودیّت»، گویا حجابی وجود ندارد، نه حجاب پدر و فرزندی، نه حجاب برادر و خواهری، نه حجاب زن و شوهری! این رابطه از جنس دیگریست؛ خیلی از حرفاها و امورات هست که جز به رفیق نمی‌توان گفت و جز از رفیق نمی‌توان خواست! او «خود» شماست! انسان که با «خودش» تعارف ندارد! هیچ کسی نمی‌تواند جای خودتان را برای خودتان پُر کند؛ پس هیچ کسی نمی‌تواند جای «رفیق» را در زندگی‌تان پُر کند! لذا روایت است که اگر کسی رفیق ندارد، اندوخته‌های ندارد! واقعاً صد حیف برای کسی که «خود/رفیق» ندارد! اگر دو رفیق به جایی برسند که حقوق بیان شده در روایات را نسبت به هم رعایت کنند، هر کدام از آنها وقتی روبه‌روی آیینه بایستند، یکدیگر را در آیینه می‌بینند! اما اگر تنها شما نسبت به رفیق‌تان، اهلِ رعایتِ تمامِ حقوق باشید، تنها اوست که شما را در آیینه می‌بیند و نه شما او را؛ و اگر تنها او اهلِ رعایتِ تمامِ حقوق باشد، تنها شما او را در آیینه می‌بینید. به امید اینکه هر انسانی در طول عمرش حداقل یک «خود» داشته باشد.