🔘 بازگشت به فرهنگ شرک 💠 نویسندگان اومانیست، به نوشتن هرزه ترین مسائل انسانی می پردازند. نقّاشان اومانیست به کشیدن اندام برهنه انسان می پردازند. برخلاف هنرمندان گذشته که چهره قدّیسان مذهبی و قهرمانان داستان های مذهبی را در نهایت حجب و آزرم تصویر می کردند. 💠 وقتی بپرسیم که چرا مذهب اصالت بشر (اومانیسم) متضمّن چنین لاابالی گری است، متوجّه می شویم که معنای «انسان» در تفکّرات غير دینی، متفاوت و متضاد با تعریف آن در کتب آسمانی است. 💠 در بینش اومانیستی، انسان، صرفاً جز جسم و جسمانیات چیز دیگری نیست و این همانست که در قاموس دین نفس امّاره نام گرفته است. بنابراین مفهوم بشر جديد غربی، نفس امّاره مطلق است. 💠 انسان در این فرهنگ به صورت بتی در می آید که نه تنها خود را بالا نمی کشد تا به خدا برسد، بلکه سعی می کند خدای خود را به پایین کشد و خود به جای خدا اصل شناخته شود. 💠 پدران اومانیسم در زمان رنسانس، عدّه ای جنجالی بودند که حتّی در دنیابینی هم به ابتذال رسیدند. یکی از چهره های مشخّص و معروف آنها پیکو بود که در بیست و نه سالگی ادّعا می کرد که علوم جهان آن قدر سهل و ساده است که او می تواند همه را در نهصد رساله بنویسد! 💠 در غليان مجدّد این جریان که در قرن هجدهم صورت می گیرد، کسانی مثل ولتر، ژان ژاک روسو و منتسكيو سربلند می کنند. در مورد ژان ژاک روسو این تفکّر، صراحت و نظم پیدا می کند و امروز نیز در اگزیستانسیالیزم ملحدان، به آنجا می رسد که ژان پل سارتر صريحاً می گوید: انسان، خداست! 📚 « #سیر_تفکر_جدید_در_ایران_و_جهان »