ایام نوروز ۱۴۰۳ به همراه همسرم از تهران به سبزوار رفته بودم. از آنجا که زادگاه همسرم روستای مقیسه بود و مزار مادرش مرحومه سلطان والی در این روستا می باشد بعد از سالها در آرامستان روستا حاضر بودم . پنجشنبه بود و جمعیت زیادی آنجا بودند .که شنیدم قاضی مقیسه در روستا مشغول کشاورزی ست. باورم نمی شد که یک قاضی بلند پایه کشور در روستایی مشغول بیل زدن باشد . کنجکاوی باعث شد به همراه همسرم به دیدن او بروم . همسرم مرا به جنوبی ترین قسمت روستا برد . که بعد از خانه پدری قاضی مقیسه ، باغ پدری قاضی مقیسه بود .آنهم یک باغ کوچک و خانه‌ هم ، بسیار معمولی ساده زیستی قاضی اولین دریافتی من بود. قاضی مقیسه با چکمه های کشاورزی در حال بیل زدن بود . با چشم میدیدم ولی پذیرش آن با عقل سازگار نبود. به قاضی که نزدیک شدم ، قاضی مقیسه بیل را در زمین فرو کرد و او هم با لبخند به طرف ما می آمد . دستم را به سوی او دراز کردم . وقتی دستهای زمخت او در دستان من قرار گرفت ، آن زمختی دست های پر قدرت خیلی حرف ها داشت. بعد از یک سلام علیک و خوش و بش و خوشامد گویی ، تمام جسارتم را جمع کردم و از قاضی پرسیدم شما و بیل زنی؟ لبخندش بیشتر شد و گفت من با افتخار یک روستا زاده ام . دوباره از او پرسیدم آخه یک قاضی بلند پایه آن هم بدون محافظ در همچین جایی .. حرفم را قطع کرد و با همان لبخند خیلی آرام گفت : من نگران نیستم شما هم نگران نباش ، شهادت نقل و نبات نیست که نصیب هر کس شود. #شهیدمقیسه به ما بپیوندید 🇮🇷🇵🇸 قرارگاه کمیته های سعادت و صیانت از انقلاب اسلامی فارس _جهرم🇱🇧🇮🇷 @farsjahrom