ادامه از پست قبل... رمضان ایرانی برخلاف رمضان در عمده ملل اسلامی رنگی خیلی کمی از یک جشن دارد(حتی مانند محرم رنگ حزن و عزا نیز به خود نمی‌گیرد)، رمضان ایرانی در اجتماعی‌ترین حالت خود تبدیل به یک "اجبار موسمی" شده است که نشانی هایی آئینی کمی دارد، به همین خاطر برخلاف آئین محرم که همیشه تاریخ اجتماع‌محور بوده شمایل یک حکم فردی را پیدا کرده است که با مصوبات دولتی رسمیت می‌یابد! . محرم آئینی اجماع‌ساز است، اقتدارآفرین است، هویت‌بخش است... به همین خاطر عمده حملات به این سرمایه شیعی ناظر به آئین‌ستیزی از این ماه است(مغلطه پرتکراری که خواهان تعطیلی عزاداری به بهانه تفکر درباره قیام مولا حسین(ع) می‌شود)... در نقطه مقابل اما رمضان‌های ایرانی نه تنها رنگ هویتی و اجماع‌ساز ندارد. . چندسال پیش صفحه رهبری جلودار پویشی با عنوان‌ #افطاری_ساده شد، عبور از افطاری‌های گرانقیمت خصوصی به افطاری‌های ساده عمومی و خیابانی... طرحی که می‌توانست جرقه‌ای برای آئین شدن رمضان ایرانی باشد، نمود اجتماعی و مردمی بخشیدن به روزه‌داری و خلق تجربه جمعی از رمضان مقدمه‌ای برای فهم این ماه مبارک به عنوان جشنی مذهبی است. لذا اقدام برای گسترش این طرح به انحاء مختلف (افطاریهای ساده ی فردی و دسته جمعی کوچک درخیابانها و کوچه ها؛ در مساجد و زیارتگاه ها و ....) می تواند یک حرکت فرهنگی همچون موکب های اربعینی بمنظور ایجاد و استقرار فضای همگانی این ماه معنوی باشد. #رمضان_كريم 💠 فرزندان روح‌الله (ره) شبکه کانون‌های مردمی نخبه‌پرور بنیاد نهضت انقلاب اسلامی 🆔 @farzandanerouhollah