فتف و فوتبال و فشفشه؛ تاملاتی در ضد مدیریت ورزش 🔹تبِ آوردنِ سر مربی، چند سال است فوتبال ما را فرا گرفته. پول های هنگفتی در دوره مضیقه اقتصادی کشور، ارزانی مربی خارجی و دلال ها شد و بعضا نه تنها مشکلی را حل نکرد، بلکه مشکل ساز هم شد. ♦️استفاده از تجارب دیگران، یک بحث است و به شکل کنتراتی، تیم ملی یا باشگاهی را دست مربی خارجی سپردن، بحثی دیگر. برخی مدیران با این مدل خارجیگری افراطی و دهان پرکن، مسئولیت پاسخگویی را از دوش خود بردارند. 🔹#نتیجه_گرایی_مقطعی -مثلا در جام جهانی- تنها توقع مدیران مذکور بود؛ درست مثل فشفشه ای گه ظرف چند ثانیه گُر می گیرد و به همان سرعت هم خاموش می شود. آن مدیران در طول سالها نگفتند تکلیف تربیت ورزشکار از پایه و تبدیل آن به جریان بالنده و همیشگی و با تربیت و درایت چه می شود؟ ♦️اگر تیم ها بردند، افتخارش برای خارجی و منطق خارجیگری بود؛ و اگر باختند، با رندی پای اخلاقیات و روحیات و سیاست و فرهنگ ایرانی نوشته شد. از این مدل پوپولیست و نتیجه گرا، هرگز احساس شخصیت و هویت و عزت و تلاش و سختکوشی در نمی آید. و کمتر، بازیکن یا تیم غیرتمند و با اخلاق ساخته می شود. 🔹حالا چند وقتی است بحث رفتن فلان یا بهمان مربی خارجی به شدت داغ شده؛ آن قدر که احساس می شود، هم برخی مدیران و هم طیفی در خارج، بدشان نمی آید همین موضوع را جای موضوعات مهم مدیریتی و اقتصادی و سیاست خارجی ما بنشانند. ♦️طیف اول با این جنجال، از پرسش های انتقادی شانه خالی می کند و دومی، سر سوژه همیشگی خود می رود که ایران تحریم است و منزوی است و مشکل FATF (فتفت/ اف ای تی اف)را باید حل کند و ... 🔹طیف دوم و دنباله های رسانه ای آنها چنان به بحث رفتن مربیان خارجی جهت می دهند که مخاطب تردید می کند نکند آوردن و تحت فشار قرار دادن مربی خارجی برای رفتن از ایران، بخشی از مهندسی آنها برای معتبر سازی تحریم ها و ضرورت تسلیم داشته های امنیتی و فنی و سیاسی و موجودیت خویش به بهانه های مختلف به دشمن است. محمد ایمانی http://eitaa.com/joinchat/2871525392Cb1b4e95339