4️⃣چشم پوشی و تغافل اسلام چهارده قرن پیش به پیروان خود این دستور حکیمانه را صادر فرموده است: «عَظِّمُوا أَقْدَارَکُمْ‏ بِالتَّغَافُلِ عَنِ الدَّنِیِّ مِنَ الْأُمُور» «با تغافل کردن از چیزهاى کوچک، خود را بزرگ کنید و بر قدر و منزلتتان بیفزایید». درس تغافل را باید از نبى گرامى اسلام(ص) آموخت. آن حضرت با وجود اینکه از بدگویى و #استهزا و سخنان نارواى منافقان به خوبى آگاه بود، تغافل مى¬کرد و به روى خود نمى¬آورد. چه بسا منافقان گفته¬هاى خود را انکار مى¬کردند و براى صدق آن سوگند یاد مى¬کردند. حضرت با آنکه مى¬دانست #دروغ مى¬گویند آنان را تکذیب نمى¬کرد و در ظاهر، اظهاراتشان را قبول می¬نمود، اما منافقان گذشت و اغماض و تغافل آن حضرت را به ساده دلى و زودباورى تفسیر کرده و در مجالس خود مى¬گفتند: پیامبر اسلام گوش شنوایى است؛ یعنى هر سخنى را مى¬شنود و قبول مى¬کند. این آیه شریفه ناظر به این مسئله است: «وَمِنْهُمُ الَّذِینَ یُؤْذُونَ النَّبِیَّ وَیَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَیْرٍ لَکُمْ» (توبه، 61)؛ «بعضى از منافقان کسانى هستند که پیغمبر را مى¬آزارند و مى¬گویند: او گوشى است (سخن شنو و زودباور است). اى پیغمبر بگو شنوایى من به خیر و صلاح شما است». خداوند در این آیه کریمه، تغافل رسول اکرم(ص) را بر وفق مصلحت و خیراندیشى مى¬داند، که آن حفظ آبروى افراد جامعه است.