کاش می‌پذیرفتیم که این نسل با ما فرق دارد. این نسل در شرایط عادی هم نسبت به شنیدن نصیحت آلرژی دارد؛ چه برسد به وقت خشم. که نصیحت به وقت خشم حکایت مستی در مستی است. حکایت دیوانگی‌ست. انگار خوب‌های این نسل خوب‌ترینند و بدها‌ی‌شان، بدترین. نسل ما رنج دید؛ جنگ دید؛ سازندگی را تجربه کرد؛ اما دوام آورد. ما تاب‌آورترین نسل بودیم. اما بچه‌های ما به اندازه‌ی ما تاب‌آور نیستند. نسل ما ظرفیت روحی خود را با شب‌زنده‌داری تکمیل می‌کرد؛ اما این نسل شب‌بیداری‌اش را مدیون سوشال مدیاست. ما اگر به‌حق از چیزی عصبانی می‌شدیم، راحت عبور می‌کردیم؛ اما این نسل به هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد تا عصبانی‌اش کند و اگر عصبی شود، گذشت را نمی‌شناسد. این شکاف عمیق میان نسل‌ها را ما ایجاد کرده‌ایم و حالا نباید توقع داشته باشیم که این شکاف با ملات اندرز و پند و خواهش پُر شود. آن‌ها که اهل تحلیل بوده‌اند، بارها به خشم‌فرو‌خورده‌ی این نسل هشدار داده‌اند. به آتشفشانی که لبریز می‌شود. حرف‌های ما برای خودمان منطقی‌ست، اما بچه‌های‌مان تره هم برایش خرد نمی‌کنند. ما خوب تربیت شدیم؛ اما به‌درستی تربیت نکردیم. ما خوب آموزش دیدیم؛ اما محتواهای آموزشی برای فرزندان‌مان مناسب نبود. این نسل سمج هنوز هم فرصت تنزیه دارد. هنوز هم می‌توان ارزش‌های حقیقی دین را به اندیشه‌ی این نسل تزریق نمود. هنوز هم می‌شود پوسته‌ی دینداری را کنار زد و باطن الهی آن را نشان‌شان داد. این نسل قبل از اینکه مشکل اقتصاد، سیاست، فرهنگ و هرچیز دیگری داشته باشد مشکل ندیده‌شدن دارد. ما این نسل را، شرایطش را، خواسته‌هایش را و مهم‌تر از همه استعداد بی‌حدو حصرش را ندیدیم. نسلی که برای خواسته‌اش عربده‌کشی کند، یعنی مدارا و گفت‌وگو را نیاموخته است؛ یعنی ما به او نیاموخته‌ایم. خود را آینه‌ای تصور کردیم و خواستیم که فرزندمان خودش را در ما ببیند؛ غافل از اینکه او، خودِ ما، نیست. او با ما تفاوت دارد. این نسل قصدش به‌هم ریختن نظم نظام نیست اگرچه جسور است؛ او فقط می‌خواهد بهتر و بیشتر بداند. او فقط نیازمند شنیده‌شدن است. او را بشنویم. نه فریادش را بلکه سکوتش را. او را دریابیم نه به هنگام عربده‌کشی و نه با باتوم. او را در میان خانواده، در متن اجتماع، در دانشگاه، در حوزه، در محل کار، او را در کف خیابان دریابیم. 🖋زهرا ابراهیمی #ایران #لبیک_یا_خامنه‌_ای @fatemie313