فارسی بلد است؛ متولد قم است، اما لبنانی است. خودش اهل حرف‌های مفهومی است و چشم‌هایش وسط بحث آلب‌آلوگیلاس نمی‌چیند. وسط کار می‌گوید: یعنی این حرف‌ها را می‌توانی به زبان عربی هم به آن‌ها بگویی؟ شده است؟ فهمیده‌اند؟ یا چه...

داشتم توضیح می‌دادم از چه مذهبی صورتی ساخته شد و اصطلاح خاکستری کافی نبود: خاکستری قاصر است و در عمل می‌لنگد و با شفقت باید او را دلالت کرد؛ صورتی مقصر است و در مقام نظر می‌شنگد و با شدت باید از او برائت جست تا به هوس خود اسلام‌سرایی نکند و نسخه‌ی یک و دو و سه از اسلام نسازد...

ره‌یافت غرب تخنیث جامعه است و این تغرب در شام به زنانه‌گی اف‌سارگسیخته رسیده است. پاسخ این پرسش که حرکت حزب‌الله چه گونه در این هنج‌آشوب جوان‌هایش را حفظ می‌کند و تا خط‌ مقدم جنگ هم می‌فرستند هم‌این جا است: مزیت حزب ترویج مردانه‌گی جهادی است که حتا برای زن‌های ناملتزم جذاب است...

جمعه در لبنان روز تعطیل نیست؛ قدری پس از طلوع در تاریک‌روشن لابه‌لای قبرهای روضة‌الشهدای ضاحیه اما به سختی جای خالی پیدا می‌شد. دعای ندبه‌ را که خواندیم، زیارت کردیم و‌ زیر باران ریز و زیر آس‌مان گرفته‌ی بیروت بیرون زدیم...

هوا، هوای باریدن بود و لبنانی‌ها زیر آف‌تاب هم آخوند پیاده برای‌شان غریب است. برای هم‌این با دشداشه و‌ چفیه به طرف روضة‌الشهداء به راه زدم. دم در طرف شک داشت که راهم بدهد؛ دست به کمرم کشید. بعدتر رفقاء گفتند: در تاریک‌روشن، با ریش و دشداشه و پوتین یک آن فکر کردیم انتحاری استی...

عراقی‌ها دشداشه با شل‌وارک می‌پوشند؛ حتا دیده شدن پاچه شل‌وار از زیر دشداشه را بد می‌دانند. لبنانی‌ها شل‌وارک می‌پوشند بی دشداشه. عربیت لبنانی بی عصبیت و میراثی است که حتا دست‌چین هم می‌شود. هم‌این است که به راحتی فارسی می‌آموزند و راحت‌تر در نشست‌های رسمی فرانسوی صحبت می‌کنند...

عموم دانش‌جوهایی که این سال‌ها از لبنان برای تحصیل به ایران آمده‌اند نگاه مثبتی به آن ندارند‌، و ضربه‌مغزی برمی‌گردند. زیست در چنبره‌ی آکادمی ایرانی و آدم‌های آن این نگاه را به آن‌ها داده است که [دست کم سویه‌یی از] جامعه‌ی ایرانی دین‌ستیز و اباحه‌گر و هرزه‌زی و مفتخر به آن است...

محمد می‌گفت: خانه‌ی ما در بیروت اندکی با راسته‌ی مشروب‌فروش‌ها فاصله داشت اما تا جوانی خمر از نزدیک ندیده بودم؛ در ایران اما یک در میان در محیط زیست دانش‌گاهی در کلان‌شهر، خمر پیش چشم ما بود. محمد می‌گفت: برای حفظ دینم از ایران به لبنان برگشتم...

واگرایی عراق شیعه از ایران در پس‌آی داعش را کمابیش به چشم دیده‌ییم؛ اوجش: جنبش تشرین. این روزها به این فکر می‌کنم که کدام معنای ایجابی امی را با لبنان شیعه به اشتراک نهاده‌ییم که در پس‌آی اسرائیل به هم‌این واگرایی نخوریم...

حجاب در لبنان تنها یک نمونه است که واسپاری هنجارها از شرع به عرف چه گونه ما را هنج‌آشوب می‌کند. از جنوب بیروت در برج‌البراجنه تا شمال آن در جونیه هر محله و هر طائفه عرف پوشش خود را دارد؛ این یعنی در سر و ته یک شهر هیچ‌ عرف پوشش وجود ندارد و انتظار هر پوشش در هر جا را باید داشت...

کف جنگ احزاب حجاب اکنون همه می‌دانیم مذهبی صورتی نه تنها با اقامه‌ی سخت شریعت که با اقامه‌ی نرم آن نیز میانه‌یی ندارد. مذهبی صورتی حتا اگر با احکام شریعت کنار بیاید با اقامه‌ی آن‌ها کنار نمی‌آید...

خلاف مذهبی خاکستری که در مرتبه‌ی عمل می‌لنگد، مذهبی صورتی در مرتبه‌ی ایمان می‌شنگد. این یعنی انتظار نهی از منکر سخت تا نرم و حتا انتظار انزجار زبانی و حتا انکار ذهنی یا قلبی او از منکر بی‌هوده است...