نقطه‌ی چاووش غزه، مزرعه‌ی کنج بیت حانون، اکنون وسط منطقه‌ی جنگی است. کیان موقت اسرائیل در روزهای پس از جنگ و تا پیش از فروپاشی نهائی اما ناگزیر است با بیاده‌ی اربعین از غزه تا کرانه به مقصد کربلاء کنار بیاید، هم‌آن طور که با مسجد مسلمان‌ها و مناسک شیعه‌ها کنار آمده است...

مسیر بیاده‌ی غزه به کرانه‌ اگر باز شود، آن زمان انبوه شیعه‌ی امامی تا سنی صوفی مصر و شمال افریقا از نقطه‌ی چاووش رفح وارد این مسیر می‌شوند؛ هزاران نفر از محبان اهل بیت پای‌شان به جاده‌یی باز می‌شود که تا پیش از این تنها دست‌شان به عتبه‌ی رأس‌الحسین قاهره می‌رسیده است...

حسین پشت گوشی برای کسی در عراق دارد ایده‌های بیاده در منطقه‌ی شام را توضیح می‌دهد؛ پی واژه‌ی می‌گردد که ته کار را نشان دهد، و به او یادآوری می‌کنم: الغزو الناعم...

اردن یک پهنه‌ی مسدود بیاده است؛ مانند آذربای‌جان. دولتی آن جا سر کار است که اجازه‌ی عبور زائر اربعین را نمی‌دهد. ایده‌ی ما برای باز کردن زمین آذربای‌جان به جاده آوردن زائران پیاده تا پشت مرزش، از مبدأ دربند و کازان بود و برای باز کردن زمین اردن باید از قدس و الخلیل به جاده زد...

می‌پرسد: از چه باید اکنون در باره‌ی پسااسرائیل بحث ایجابی کنیم؟ می‌پرسم: فلسطین پسااسرائیل چه خواهد بود؟ دولت عربی سکولار؟ یا امارت سلفی اخوانی؟ یا جمهوری اسلامی فلسطین؟ یا چه...

قضیه‌ی فلسطین امی حل خواهد شد و عمق راه‌بردی امت، شیعه‌ی امامی انقلابی است؛ این یعنی بی حل مسأله‌ی دوازده‌امامی‌های جهادی فلسطینی، دست ما هیچ گاه به قدس نخواهد رسید...

گیرم که شما پی شیعه کردن کسی روی آن چه محور مقاومت می‌خوانیم نیستید، انکار هویت شیعه‌ها و نوشیعه‌ها روی این محور، از یمن تا فلسطین، را با کدام احتجاج احراز کرده‌ییم؟ یا چه...

جدای آن نیمی که عشائر اردنی خوانده می‌شوند، نیم دیگر جمعیت این کشور فلسطینی‌های آواره‌اند؛ و خان‌دان هاشمی سال‌ها است با مهار دوگانه‌ی آن‌ها سر پا مانده‌ است. این دلیل ساده‌ی آن است که از چه پیش‌نیاز مسلح کردن کرانه‌ی باختری، مسلح کردن سخت تا نرم اردن است...

می‌دانیم که مدت‌ها است از دعوت به نفع وحدت دست کشیده‌یید. این که تاخت زدن هویت شیعه با قدرت سنی را وحدت روی محور مقاومت می‌دانید را اما نمی‌فهمیم...

می‌گفتند: قرار نیست روی محور کسی را شیعه کنیم. می‌گویم: قرار نبود روی محور شیعه را به شعب بفرستید...

گفته می‌شود به خاطر سپیدی شیرین برف‌های لبنان، این سرزمین را لبنان خوانده‌اند؛ در ساحل و شهرهای حاشیه‌ی مدیترانه اما زمستان‌ها خبری از برف نیست. باران در ساحل اما سیل‌آسا است؛ جدای آواره‌های در چادر و رزمنده‌های در سنگر، گاه نگرانم ما را در خانه و خیابان آب ببرد...

تصویر معمم گذرنامه و حتا خود ایرانی بودن گذرنامه، از عراق تا شام خیلی کار پیش می‌برد؛ از جایی جلوتر اما باید تصویرهای دیگری رو کنی و برادریت را اثبات کنی و خیال‌شان را راحت کنی...

هم‌آن قدر که جنگ در سوریه شباهتی به جنگ با عراق نداشت، جنگ لبنان با اسرائیل هم شباهتی به جنگ در سوریه ندارد، چه رسد به جنگ با عراق...

دست کم نیم دهه طول کشید که آموزش و رزمایش سازمان رزم بسیج در ایران به جایی برسد که بتواند نیرو به جبهه‌های سوریه بفرستد. با سازمان‌‌دهی اکنونی این سازمان نمی‌دانم چند دهه طول بکشد تا بتواند نیروهای بسیجی را به جبهه‌ی جنگ لبنان با اسرائیل برساند‌...

فتنه‌ی تقلب نشان داد که سازمان بسیج کف معرکه‌ی جنگ نرم عملیاتی نیست؛ این شروع قرب بقیة‌الله و بن‌یاد خاتم و سازمان اوج بود. غائله‌ی ژینا و غیبت این‌ها و آن‌ها از معرکه‌ی نرم و حتا سخت جنگ احزاب حجاب نشان داد که نه تنها از اولی که از دومی‌ هم به حلقه‌های میانی امت گذر باید کرد...

نسلی که طی سال‌ها با روایت بستر از جنگ با عراق و حتا جنگ در سوریه آموخته‌ییم را نمی‌توان یک‌شبه به جنگ با اسرائیل فرستاد، و روزها روایت سنگر می‌خواهد...

برادر حاج امین سال‌ها پیش با مربی‌های ایرانی آموزش رزم دیده‌ است و اکنون روی خط پاراگوئه تا برزیل به تجارت سرگرم است. پشت گوشی می‌خواهد تصویری صحبت کنیم؛ جمله‌ی دوم یا سومش در زمان مناسب و در مکان مناسب است. دکترین امنیت ملی برادران تا کف جنگل‌های آمازون هم شرمنده‌مان کرده است...

می‌گوید: راحت باشید؛ پیام‌ها روی سکوهای گوشی‌ این جا در شنود اسرائیل است. می‌گویم: سکوهای ایرانی نصب کنید؛ و یک‌دو از آن‌ها را معرفی می‌کنم. برای‌شان جالب است که سکوی ملی داریم. اما یادم نبود که مدتی پیش تلاش آن برادرمان برای نصب‌شان شکست خورد چون شماره‌ی لبنانی قبول نمی‌کردند...

جنگ در سوریه خلاف جنگ با عراق خاک‌ریز نداشت و خط مقدم از زنجیره‌یی از خانه‌ها ساخته می‌شد. در جنگ با اسرائیل در لبنان نه تنها خاک‌ریز که حتا خط مقدم را در میان خانه‌ها نمی‌بینی؛ چه رسد به دیدن خودروهای رزمی یا ساز و برگ نظامی. اسرائیل در جنوب لبنان با اشباح می‌جنگد...

انسان لبنانی خلاف انسان ایرانی تعارفی نیست؛ و این که گرفتار ایرانی‌بازی نیستند شادم می‌کند. در تیررس آتش‌بار دش‌من به سه شماره می‌رسند به پرسش‌ شرعی در باره‌ی متعه. می‌دانند نمی‌شود با کانون‌های عصیان از رسانه‌ی رها تا آکادمی طاغی هم‌کنار بود و سبک زیست را سنتی و کسوتی پیش برد...

استضعاف در میان مسلمان‌های لبنان را حتا تا اکنون نمی‌توان انکار کرد اما نمی‌توان منکر انضباط آن‌ها در اقامه‌ی آن چه از شرع می‌دانند شد. شاهدش انبوه خانم‌هایی که روی زین دوچرخ یک‌وری می‌نشینند تا گرفتار کراهت زین‌نشینی زن نباشند اما جوراب نمی‌پوشند و یا نمی‌دانند که باید بپوشند...

اول‌وقت در شام و در ایران دو معنای کمابیش متفاوت دارد، و حتا آخر وقت. هم‌آن زمان جنگ در سوریه آن دندان‌پزشک به آن برادر ما گفته بود: فردا صبح اول‌وقت بیا. گفته بود: یعنی چه ساعت؟ گفته بود: یازده...

‏ما با عسل‌فروشی کسی مشکل نداریم؛ ما با ارزان‌فروشی اسلام مشکل داریم؛ و شروه بثمن بخس دراهم معدودة...

آخوند خط نهضت خروج از سنت می‌کند؛ آخوند خط بدعت خروج بر سنت می‌کند...

سازمان‌دهی فراملی نیروهای امت روی آن چه محور مقاومت خوانده می‌شود، ممکن است دش‌واره‌های دیپلماتیک ما را حل کند اما سامانه‌ی هویت‌سازی ما را زمین‌گیر می‌کند...