هزار سال است که فرقه‌های ریز و‌ درشت کف مذهب شیعه هم‌این طور شروع شده‌اند: یک جدیدالإسلام پن‌داشته‌ است که حجة‌الإسلام شده است...

آن آخوند پروانه‌یی که می‌گوید: حجاب اولویت ندارد، غم نان دارد و نه درد دین؛ معیشت برایش اصالت دارد و نه شریعت...

استفاده‌ی بی‌رویه از جبهه و انقلاب توسط عقبه‌نشین‌های جمهوری آزارم می‌دهد؛ جبهه‌ی انقلاب. کم‌ترین اشکال به این رویه آن است که انقلاب با رأی پیش نمی‌رود و جبهه را هم تشکیل نمی‌دهند و تشکل پیدا می‌کند...

انقلاب اسلامی صیرورت حکومت اسلامی است؛ جمهوری اسلامی صورت حکومت اسلامی است. اولی نهضت است و دومی سنت‌. انتخابات سازوکار سنت جمهوری است که با رأی مشورتی مردم مؤمن اداره می‌شود...

ریشو|چادری‌های مقوا، حتا نسخه‌ی دستاربندشان، اگر در مقدس‌مشربی و مذهب‌باوری و حزب‌اللهی‌گری شل نمی‌زدند و ول نبودند که تکیه‌ی کلام‌شان در خطاب مکتبی‌های اردکیش شیعه هم‌این خرمقدس و خرمذهبی و خرحزب‌اللهی نبود...

آن که به اردانقلابی‌ها می‌گوید سوپرانقلابی، ناانقلابی است اگر ضدانقلابی نباشد...

آخوند پروانه‌یی، پروا نمی‌دهد؛ تقوا نمی‌دهد، تخدیر می‌کند. هم‌این است که پامنبری‌هایش خاویه‌یی از مذهبی‌های خاکستری‌ در خود مانده و مذهبی‌های صورتی‌ خودبن‌یاد است...

هر جا که قرار گرفته‌یید، هم‌آن جا را مرکز دنیا بدانید، و آگاه باشید همه‌ی کارها به شما متوجه است. معنای این بیان حضرت ره‌بر آن است که هر نفر و نهاد در جبهه‌ی انقلاب و عقبه‌ی جمهوری اولویت خودش را دارد و قرار نیست همه از روی دست هم یک کار بکنند...

کاش می‌شد به محمد رعد رأی بدهم.‌ با سیاسیون حرکت حزب‌الله عیاق نیستم و نه او که ره‌بر نماینده‌های آن در مجلس لبنان است؛ تا این سفر که خورد به شهادت عباس، پسرش، و است‌واریش در این مصیبت و در تمشیت دیگر خان‌واده‌های شهدای حرکت حزب‌الله و حتا أمل؛ ستون خیمه‌ی عقبه‌ی جبهه‌ی مقاومت...

گفت: بیروت نبودم؛ رفته بودم عرب‌سالم برای تشییع شهید عباس و تعزیت به پدرش حاج محمد رعد؛ و تازه آن جا در آمد که با حاج محمد فامیلند. در ذهنم بود: پس برای چه از حاج، که از ارکان حرکت حزب‌الله است، برای ایده‌اش پشت‌بانی نمی‌گیرد؟ آب پاکی را روی دستم ریخت: حاج محمد توصیه‌پذیر نیست...

از چه ما یک در میان در باره‌ی حجاب صحبت می‌کنیم؟‌ چون حجاب شرعی اکنون خط مقدم جنگ با دش‌من است. به هم‌آن دلیل که در جنگ هشت ساله از خرم‌شهر و هویزه و قصرشیرین در آستانه‌ی سقوط صحبت می‌شد، و نه از کرند و‌ اسلام‌آباد و کرمانشان که با سقوط آن‌ها در معرض خطر و محل صحبت واقع شد...

این ریشو|چادری‌های مقوا که در فقره‌ی حجاب شرعی و اقامه‌ی نرم تا سخت آن در پیچند، در باقی فقرات شریعت محمدی و تا خود حکومت شرعی هم به بازی خواهند پیچید...