پرسش ساده از سرداران ارشد سپاه پاس‌داران هم‌این است: چه کسی را اگر بزنند برای اسرائیل مستقیم دست به سلاح خواهید برد؟ یا که جا را...

این تله‌ی جنگ نیست؛ این خود خود جنگ است...

صبر راه‌بردی نام تجاری الغارات است...

این که سپاه، پس از این پاس‌دار آرمان‌خواه انقلاب خواهد ماند یا پاس‌بان محافظه‌کار جمهوری خواهد بود را دو معرکه درون و بیرون ایران اسلامی معین می‌کند: معرکه‌ی درونی جنگ احزاب حجاب، معرکه‌ی بیرونی نبرد طوفان الاقصی...

این‌ها که پی سلاح اتمیند پی سلاحی برای نزدن استند؛ می‌خواهند تن به جنگ ندهند...

نصف سال فرصت داشته‌ییم که از حرکت حزب‌الله لبنان بیاموزیم که جنگ یک ماهیت رقومی نیست که یا نجنگیم و یا جنگ اتمی را شروع کنیم. جنگ یک پی‌وستار است و می‌توانی روزانه ده‌ها بار ارتش اسرائیل را در جنوب لبنان بزنی و او جرأت نکند جنگ را به کافه‌گردی جمهور تو در ضاحیه‌ی بیروت بکشاند...

سردار اسمشونبر. به رفقاء می‌گفتم: ما خودمان این قدر از حاج رمضان خوف داریم، ببین چه بیمی از او در دل اسرائیلی‌ها است...

حاج رمضان آن تنها ایرانی بود که شب پیش از شروع طوفان‌الاقصی از آن خبردار شد...

این‌ دانایان کل که می‌گویند: برای جنگیدن با یک قدرت اتمی باید سلاح اتمی داشت، آن اف‌سرهای فسیل ارتشی را یاد آدم می‌آورند که در جنگ هشت‌ساله می‌گفتند: برای جنگیدن با قدرت زرهی ارتش بعث عراق سه برابر آن زرهی باید داشت...

تابوی تاخت مستقیم از ایران به اسرائیل را باید شکست...

اگر می‌خواهیم جنگ با اسرائیل را در خاک اشغالی فلسطین شروع کنیم، ناگزیر با اعلان جنگ به امت اسرائیل در خاک ایران اسلامی باید شروع کنیم، اگر نه از پشت نرم تا سخت خواهیم خورد...

جنگ هیچ گاه تمام نمی‌شود که نگران شروع شدنش باشیم...