استنکاف از جنگ سخت مستقیم با کیان موقت اسرائیل جمهوری اسلامی در ایران را گرفتار چالش‌های نرم فل‌سفی می‌کند...

در دانش‌گاه جنگ به کسی جهاد و اجتهاد نمی‌آموزند...

آکادمی مدرن جنگ اگر جنگ مکتبی را به سازمان رزم نرم تا سخت ما می‌آموخت که گردان‌های سازمان بسیج در سال دوم جنگ احزاب حجاب هنوز دور خودشان نمی‌چرخیدند...

بسیج دانش‌جویی که طی غائله‌ی ژینا و در جنگ احزاب حجاب از ساختن یک شعار روزآمد برای جنگ نرم با طاغوت پارسی در آکادمی ایرانی ناتوان بود چه طور در طوفان‌الاقصی و در طولانی‌ترین نبرد با اسرائیل می‌خواهد در جنگ سخت با طاغوت عبری در فلسطین اشغالی سلاح به دست بگیرد؟ یا چه...

سکولارهای هار ایرانی پس از حجاب‌ستیزی و مسجدستیزی اکنون به نمازستیزی رسیده‌اند و برای نماز جمعه‌ی مؤمنین شاخ و‌ شانه می‌کشند. با آن‌ها چه باید کرد؟ شاخ‌ کج‌شان و قلم پای‌شان را هم‌آن بیرون مصلای جمعه شکست...

پیش از دهان گشاد کردن به قضاوت در باره‌ی نماز جمعه و جماعت مؤمنین درستش آن است که از سال‌ها حدث حیض و جنابت که بر گردن‌تان مانده است طهارت بگیرید، و اگر پا داد صبح آدینه یک غسل جمعه هم بکنید؛ همه‌تان، حتا شما ریشو|چادری مقوای عزیز...

جنبش فواحش و شورش هرزه‌ها و خیزش لختی‌ها و پویش پت‌یاره و بلوای بی‌ناموس به هم‌این راحتی پس از حمله به حجاب و مسجد به حمله خود نماز رسیده است؛ الحاد هار ایرانی...

عادت عرفی‌سازهای کافرمشرب ایرانی هم‌این خوارج و طالبان و داعش خواندن شریعت‌مدارها است...

‏با کفار گوشت‌تلخند، با هم برخورد مؤمنانه می‌کنند؛ الذین آمنوا معه...

کاش پیش از صحبت از نماز جمعه سال‌ها غسل جنابت گردن‌تان نباشد...

دفعه‌ی آخری که دگوری‌های لجنی به نماز جمعه‌ی طهران لشکر کشیدند سال فتنه‌ی تقلب بود که پشت در دانش‌گاه طهران ماندند؛ تصور کرده بودند که خطبه‌های جمعه پس از اذان ظهر شروع می‌شود و زمان‌بندی‌شان زایید...

حدث اکبر جنابت با گارداسیل رفع نمی‌شود، غسل ترتیبی یا ارتماسی می‌خواهد؛ این شرط ورود به مسجد مسلمین است، اگر از بیخ مرتد و عین نجاست نشده باشید، که از اساس نشد می‌شود...

جنبش جنب‌ها...

سواد رسانه منهای سواد رساله سیاهی است...

مؤمن از رساله خط می‌خواند، نه از رسانه...

مشکل دو لاخ مو نبود؛ مشکل ملحد بودن حجاب‌ستیزها و مسجدستیزها و نمازستیزهایی است که دور و بر ما در محیط عیان و رایان به زبان پارسی صحبت می‌کنند...

متشرعین اهل جمعه و جماعت هنوز دین‌شان را از رساله می‌گیرند و نه از رسانه...

آخوند پروانه‌یی اوراق مصحف تا نهج را هیزم شهرآشوبی‌های دگوری‌های لجنی می‌کند؛ بطله‌ی حمالة الحطب...

در محیط عیان و رایان ایران ما با یک مشت ملحد می‌جنگیم...

پس آن گاه روی بام‌های شهر تکبیر می‌گوییم، و در خیابان‌ها بیرق به باد می‌دهیم...

شب قدر نهضت...

در غائله‌ی ورود زن‌ها به ورزش‌گاه مردها آن چه آن پیرمردهای مجتهد اهل رساله در خشت خام می‌دیدند این جوان‌های مدعی اهل رسانه در آیینه‌ نمی‌دیدند: مفسده‌ی اف‌سار گسیختن فاجرها...

زن عاقل سالم به ورزش‌گاه مردهای نیم‌شل‌وارپوش نمی‌رود...

فوت‌بال حرفه‌یی فاسد و مفسد است...

وزارت ورزش، وزارت گردش‌گردی و آن دیگری که خود را وزارت ارشاد می‌خواند و حتا وزارت به‌داشت نمونه‌هایی نزدیکند که رگه‌های جاهلیت در پس‌آی برپایی جمهوری اسلامی در قواره‌ی حاکمیت هنوز در کارند...