‏از مشهد تا دامغان تا ری و قم تا همدان تا کرمانشان تا خس‌روی تا خانقین و مقدادیه و بغ‌داد تا برسیم به کربلاء تا جاده‌یی که از غرب آن تا اردن و فلسطین و قدس می‌رود، جاده‌ی پیاده‌ی اربعین احیای تمدنی شریان‌ها راه ابری‌شم است...

انبوه موکب‌های فرهنگی‌‌کار ایرانی روی جاده‌ی نجف به کربلاء، سال‌ها است برای جذب زائرهای پیاده سخت در رقابتند؛ جالب اما آن است که هیچ یک از آن‌ها را روی جاده‌ی بصره به نجف یا جاده‌ی بغ‌داد به کربلاء نمی‌یابیم و موکب‌های عراقی روی آن مسیرها به هم‌آن خدمت‌گزاری معمول مشغولند...

از مسجد امام علی در لبه‌ی محله‌ی اعظمیه تا مسجد ام طبول در آستانه‌ی محله‌ی البیاع، با عبور از مسجد براثا، مسیر پیاده‌روی حرم حضرت کاظمین تا حرم حضرت حسین ستون فقرات شهر بغ‌داد است؛ و ما دهه‌ها است از حضور روی زمین این راه‌بردی‌ترین شاه‌راه عراق غائبیم...

معنویت به خودی خود یعنی معنادار و تأویل‌پذیر بودن؛ پوچ نبودن. ما اما از معنویت، قدسیت و عرشیت و روحانیت می‌فهمیم چه انتهای مسیر معنا کردن و به اول بردن‌مان است...

زیر چتر اردوگاه ابطال‌طلب، در پس‌آی انتخابات چهاردهم ریاست جمهوری آن چه اصول‌گرایی خوانده می‌شود دیگر مرزی با آن چه اصلاح‌طلبی خوانده می‌شود ندارد...

هن‌گامی که ما دو امت در یک ملتیم، وحدت امری امی است و دعوت امری ملی‌...

وحدت زیرساخت دعوت است. بسنده به وحدت و دست شستن از دعوت باعث نمی‌شود تا حریف از دعوت دست بکشد...

دعوت اگر نکنی، دعوت می‌شوی...

ما دو امت در یک ملتیم...

الگوی پیاده‌روی عمیق با حرکت بیشابیش از عمق شریان‌های بیاده در ایران و جهان، مناسک اربعین را توسعه می‌دهد، خلاف الگوی موکب‌داری عریض که با توقف بیشابیش در موکب‌های متنوع جاده‌ی نجف تا کربلاء پی توسعه‌ی مناسک اربعین است...

منصوب مشروط...

مردم‌سالاری دینی مشروط به اسلام است...