موشک زدن به اسرائیلی‌ها بی خون ریختن از امریکایی‌ها، جلوی امت ابلیس در دریدن امت احمد را نمی‌گیرد...

عملیات موشکی اول و دوم ما از ایران به اسرائیل در قواره‌ی ملی بازدارنده بوده است و نه در قواره‌ی امی؛ اگر نه در پس‌آی آن‌ها نباید شاهد شخم خوردن پی در پی ضاحیه‌ی بیروت با سلاح‌های سنگرشکن آمریکا و اسرائیل می‌بودیم...

مسأله‌ی ایران با اسرائیل و امریکا مدت‌ها است که دیگر گرفتن تقاص این و آن نیست، رفتن در جهاد تمام‌عیار است...

جنگ امی یعنی کنش دش‌من در هر نقطه از پهنای امت به واکنش ام‌القرای آن منجر شود؛ و نه این که ما تنها در چهارچوب‌های ملی با دش‌من امت درگیر شویم...

اسرائیل آکادمی‌های نظامی ما را در این جنگ نخواهد زد؛ اما کاش خودمان تا پیش از جنگ بعد این آکادمی‌های ملی مدرن را بسته باشیم...

فاعتدوا علیه بمثل ما اعتدی علیکم. دش‌من اگر از شما خون می‌ریز با خون ریختن باید از او خون‌خواهی کنی تا از خون‌ریزی دست بکشد...

دانش‌گاه امام حسین به هم‌آن دلیلی به بن‌بست در معرفت و گسست از نهضت رسیده است که دانش‌گاه امام صادق طی سال‌ها رسیده بود...

عملیات اول موشکی ایران به اسرائیل آن قدر دردناک نبود تا او را از تلاش برای شهید کردن سید حسن نصرالله باز بدارد؛ درست مانند عملیات دوم موشکی ایران به اسرائیل که اگر به قدرش دردناک بود از تلاش برای شهید کردن سید هاشم صفی‌الدین بازش می‌داشت...

با جنگ به قاعده‌ی ملت نمی‌توان از قواره‌ی امت صیانت کرد‌...

تاوان خون گرم، خون گرم است؛ نه بتن و آهن سرد...

سامانه‌ی صوتی مصلا تعریفی نداشت. خطبه‌ی عربی حضرت ره‌بر که شروع شد رادیوی گوشی را باز کردم. لحن آقا خسته بود. خطابش با عموم شیعه‌های لبنانی‌ دل‌داری در عزاداری بود و با حرکت حزب‌الله الهام‌بخشی برای نوسازی؛ ظهر از صحن مصلای طهران امید می‌جوشید...

خطبه‌ی جمعه که منبر دعوت باشد می‌شود هم‌این نماز جمعه‌ی طهران که از اول صبح عوارضی قم-کاشان محیط را به هم ریخته بود.‌ خطبه‌ی نماز جمعه که منبر وحدت بشود، صلاة ظهر در کوچه‌ی پشتیش هم تکانی به کسی نمی‌دهد...