تحلیل ملی دولت التقاط آن را فهم‌پذیر نمی‌کند؛ دولت التقاط را امی باید فهمید. دولت التقاط را امت پارسی‌زبان امریکا در ایران سر کار آورده است که در بیعت با امام‌ یانکی‌شان باشد. این دلیل ساده‌ی شریعت‌ستیزی تا مقاومت‌ستیزی دولت التقاط است...

درست مانند دولت لبنان و دولت سوریه و دولت عراق، دولت التقاط در ایران هم طاغوتی است که ما بناء به حکم حکومتی ولی امر مسلمین با آن کار می‌کنیم...

یک‌چند نفر از رفقاء تا این جا را به خان‌واده‌هاشان گفته‌اند که به سوریه می‌رویم و نگفته‌اند که از آن جا به لبنان آمده‌اند. می‌خواستند نگران نباشند. با به هم ریختن سوریه از روز آتش‌بس در لبنان، اکنون در بیروت از خان‌واده‌های نگران‌شان پیام می‌گیرند: کاش به لبنان رفته بودید...

هر تحلیلی که با پیش‌فرض وجود ملت لبنان و دولت ملی و ارتش ملی در لبنان صورت می‌پذیرد اگر تعارف نباشد، پرت است. لبنان ملت ندارد‌ که دولت داشته باشد که ارتش داشته باشد...

از صبح آتش‌بس ستون‌کشی سنگین ارتش لبنان را روی جاده‌ی ساحلی بیروت به صور می‌توان دید. لبنان شاید تنها کشوری است که ارتشش با شروع جنگ، منطقه‌ی نبرد را خالی می‌کند و با پایان آن اردوکشیش به آن جا شروع می‌شود...

نماز مغرب را در بنت‌جبیل خوانده‌ییم و صدای پهپاد بالای سر ما است؛ خلاف آن چه ارتش کیان موقت اسرائیل ادعا می‌کند رزمنده‌های حرکت حزب‌الله لبنان در روستاهای مرزی مارون و یارون حضور دارند...

در سرازیری روستای یارون به طرف بنت‌جبیل کمابیش چراغ‌های خانه‌‌های شیعیان لبنانی در دامنه روشن شده است. سخن‌گوی چشم‌سپید ارتش اسرائیل به یادم می‌آید که صبح می‌گفت: هیچ لبنانی حق ورود به بنت‌جبیل و حتا برعشیت را ندارد؛ از ذهنم می‌گذرد: بنشینند تا خلع سلاح جنوب لیطانی را هم ببینند...

کنار شهرداری حاریص بیل هنوز کار می‌کند. آن شهید هنوز زیر آوار است و تازه پس از آتش‌بس تفحص شهدای حرکت حزب‌الله شروع شده است؛ بسی شهداء بیش از دو ماه است که روی زمین یا زیر آوار مانده‌اند...

به جهود صهیونی نباید رو داد. ارتش اسرائیل از پای آتش‌بس با لبنان، از پنج عصر تا هفت صبح در جنوب لیطانی حکومت نظامی و منع آمد و شد اعلان کرده است. کسی اما این گنده‌گویی را جدی نمی‌گیرد و همه‌مان شب کف جاده‌های جنوبیم. به جهود صهیونی نباید رو داد...

آخرین بار آن ظهر در ابتدای جنگ با اسرائیل در مسجد ورودی بنت‌جبیل پشت سر شیخ صادق نماز خواندم. ام‌روز عصر که پس از آتش‌بس به شهر رسیدیم مسجد منهدم شده بود و خبری از شیخ صادق هم نبود...

امیر داسارگر این جا در لبنان است؛ کارگردان منطقه‌ی پرواز ممنوع. می‌خواستم به جنوب بیاید و نشد. می‌گفت: سرعت اتفاقات این جا بسی زیاد است که سینما از آن جا می‌ماند. آن جمله‌‌ از ماریو بارگاس یوسا را به او گفتم: این جا آن قدر واقعیت فراوان است که فرصتی برای داستان پرداختن نداریم....

روی جاده‌ی جنوب، نرسیده به صیدا، در ساحل مدیترانه کناره‌ی سرسبزی یافتیم تا نماز ظهر و عصر بخوانیم. پیش از ما اما گویا کسان دیگری هم آن ساحل دنج را یافته بودند و زمین با بطری‌های خالی خمر فرش بود.‌ باکی نبود؛ هم‌آن جا ایستادیم به نماز جماعت؛ شرف المکان بالمکین...